Herfstbos
Vandaag zijn we buiten gaan rijden. Maar hebben het een beetje anders aangepakt. Tot nu toe heb ik steeds aan rust en ontspanning moeten werken om hem vertrouwen te geven. Nu is hij héél braaf en héél rustig geworden. Durft met mij alleen naar buiten. Durft in de bak nu ook te draven zelfs gister avond over balkjes heen gedraafd.
Beloningsritje.
Dus ik wilde hem een plezier doen en dat is gelukt. Al vrij snel in het bos ben ik gaan galopperen. Je voelde hem denken: nu al? En die modder dan? En die plassen, daar kan ik toch niet door heen in galop? Dus ben ik hem positief krachtig voorwaard gaan rijden, maar even draf mocht bij plassen. Hij springt zelf zodra zijn voor voeten op het drogen staat meteen van achter stuwend in galop, heerlijk. Hij kreeg er steeds meer lol in. Sprong enthousiast na elk op onthoud zelf meteen weer in galop. Dus toch maar even draf ingelast om wat discipline te behouden.
De terugweg.
Na een stukje stappen, dan kan hij echt lanterfanteren, weer aangedraafd. En vol van zin en loop lust zijn we zo naar huis gedraafd.bij de stoplichten een ijzeren hek opendoen terwijl ik er nog opzit? Geen probleem en op de heenweg had ik hem ook al open gekregen. Lekker laatste stuk straat gestapt . Van zo’n pittig ritje gaat hij met zijn wintervacht in aanleg dus echt niet zweten. Alleen wat onder het zadel, meer niet. Thuis mocht hij de wei weer in naar zijn vriendjes. Het heet weide, maar begint een aardige modderboel te worden en maar weinig gras. Dus wordt er flink gespeeld en gerotzooid onderling. Hij komt nu steeds met beten en schaafwonden uit de wei.
Dit alles geïnspireerd door een boek over samengesteld rijden en eventing.
zaterdag 29 september 2007
donderdag 27 september 2007
Gebruiksaanwijzing
Hij blijft af en toe toch moeilijk te doorgronden…
Wijze van houden.
Dit jaar staat hij sinds 2 jaar in een weide zonder schuilstal. Ik haal hem 3x per week een nachtje op stal. Kan hij onbeperkt hooi eten en languit liggen slapen, wat hij dus beide doet.
Maar ja het wordt nu herfst en het regent en dan kan hij niet schuilen wanneer hij dat wil. En dan krijg je soms ook wel een natte koude rug. En ik ben hem ook zachtjes aan wat meer aan het werk aan het zetten.
Niet zo’n zin misschien.
Dus toen ik me vanmiddag in de wei door de modder heen worstelde stond hij me vriendelijk aan te kijken. Hij is nog niet zo snel met naar me toe komen, doet hij nu soms als hij honger heeft en hij weet dat ik hem elke avond eten kom brengen. Maar goed nu gaf ik hem een aai en wat denk je, draait hij zich om! Loopt niet weg of zo, maar toch even zo’n duidelijk signaal. Ik heb niet zo’n zin. Geen idee of het aan het herfstweer of aan de toegenomen training ligt. Goed rustig mee genomen. Als ik hem maar tijd geef draait hij altijd wel bij. Dus uitgebreid gepoetst, rij rolt bijna dagelijks en nu dus in de modder… Ook nog even een beetje gemasseerd. Hals en rug, maar die was nu lekker ontspannen en los. Bij nat koud weer trekt hij hem strak en trekt hol weg bij aanraking, maar na aandacht en masseren is dat nu toe nog steeds op te lossen.
Ik ben met hem in de los gooi bak met de longe gaan werken. Modder en plassen kijkt hij na 5 minuten al niet meer naar, trekt wel zijn benen mooi op in de plassen. Na wat rustig draf werk en kleine gallopjes om hem een beetje vrolijk te krijgen hem bijgezet. Ouderwetse bijzetten met rubber ringen. Als hij dan netjes loopt met zijn neus op de loodlijn hangen ze los. Altijd even rustig beginnen, toen ik hem pas had dacht hij bij een singel om zijn lijf al dat hij niet kon lopen en met bijzetten stond hij helemaal stil of ging (teugel) kreupel lopen, terwijl ik ze dan helemaal los had hangen.
Aan het werk.
Maar nu kan hij aan het werk. Meer tempo, iets voor opvangen om hem uit te nodigen over zijn rug lopen. Ik wil hem achter eronder en voor laag, maar met balans midden of achter; van daar het voor opvangen. Hij pakte het niet helemaal door, dus op de grote cirkel af en toe een kleine cirkel gevraagd en met power eruit weer op de grote cirkel, werkt altijd. En hij is toch lekker gaan sjouwen, dan is hij weer helemaal top.
De beloning.
Als beloning alles eraf gehaald en hem vrij rond laten lopen. Af en toe duikvluchten naar hem uitgevoerd alsof ik hem ging opeten en zo. Vind hij wel leuk zo spelen. Kop en staart de lucht in. Komt meer omhoog in de draf dan vooruit, hij oefent de passage vast. Als afsluiting zijn avond maal en daarna een zeer tevreden paard terug de wei in gezet. Hij trekt echt naar de wei, dus hij heeft het er echt naar zijn zin.
Wijze van houden.
Dit jaar staat hij sinds 2 jaar in een weide zonder schuilstal. Ik haal hem 3x per week een nachtje op stal. Kan hij onbeperkt hooi eten en languit liggen slapen, wat hij dus beide doet.
Maar ja het wordt nu herfst en het regent en dan kan hij niet schuilen wanneer hij dat wil. En dan krijg je soms ook wel een natte koude rug. En ik ben hem ook zachtjes aan wat meer aan het werk aan het zetten.
Niet zo’n zin misschien.
Dus toen ik me vanmiddag in de wei door de modder heen worstelde stond hij me vriendelijk aan te kijken. Hij is nog niet zo snel met naar me toe komen, doet hij nu soms als hij honger heeft en hij weet dat ik hem elke avond eten kom brengen. Maar goed nu gaf ik hem een aai en wat denk je, draait hij zich om! Loopt niet weg of zo, maar toch even zo’n duidelijk signaal. Ik heb niet zo’n zin. Geen idee of het aan het herfstweer of aan de toegenomen training ligt. Goed rustig mee genomen. Als ik hem maar tijd geef draait hij altijd wel bij. Dus uitgebreid gepoetst, rij rolt bijna dagelijks en nu dus in de modder… Ook nog even een beetje gemasseerd. Hals en rug, maar die was nu lekker ontspannen en los. Bij nat koud weer trekt hij hem strak en trekt hol weg bij aanraking, maar na aandacht en masseren is dat nu toe nog steeds op te lossen.
Ik ben met hem in de los gooi bak met de longe gaan werken. Modder en plassen kijkt hij na 5 minuten al niet meer naar, trekt wel zijn benen mooi op in de plassen. Na wat rustig draf werk en kleine gallopjes om hem een beetje vrolijk te krijgen hem bijgezet. Ouderwetse bijzetten met rubber ringen. Als hij dan netjes loopt met zijn neus op de loodlijn hangen ze los. Altijd even rustig beginnen, toen ik hem pas had dacht hij bij een singel om zijn lijf al dat hij niet kon lopen en met bijzetten stond hij helemaal stil of ging (teugel) kreupel lopen, terwijl ik ze dan helemaal los had hangen.
Aan het werk.
Maar nu kan hij aan het werk. Meer tempo, iets voor opvangen om hem uit te nodigen over zijn rug lopen. Ik wil hem achter eronder en voor laag, maar met balans midden of achter; van daar het voor opvangen. Hij pakte het niet helemaal door, dus op de grote cirkel af en toe een kleine cirkel gevraagd en met power eruit weer op de grote cirkel, werkt altijd. En hij is toch lekker gaan sjouwen, dan is hij weer helemaal top.
De beloning.
Als beloning alles eraf gehaald en hem vrij rond laten lopen. Af en toe duikvluchten naar hem uitgevoerd alsof ik hem ging opeten en zo. Vind hij wel leuk zo spelen. Kop en staart de lucht in. Komt meer omhoog in de draf dan vooruit, hij oefent de passage vast. Als afsluiting zijn avond maal en daarna een zeer tevreden paard terug de wei in gezet. Hij trekt echt naar de wei, dus hij heeft het er echt naar zijn zin.
zondag 23 september 2007
Voor we samen vertrokken
Ons vertrekpunt: 29-04-2006
Als ons vertrekpunt zie ik de aankoopdag van Djarra: 29-04-2006. Ik kende hem daarvoor al en werkt al een paar maanden met hem. Maar we zijn pas echt samen vertrokken op onze gezamenlijke reis door het leven toen ik volledig voor hem koos en hem kocht.
De eerste keer dat ik hem zag was precies een jaar daarvoor, 2005, toen ik met kennissen mee ging die een paard zochten. Shakaan Al Jarra leek hun wel wat. Toen 6 jarige arabier die al in de endurance gelopen had, drie maal een klasse I, dus je zou met hem in klasse II mogen starten. Dat was ook het doel waarvoor ze een paard zochten.
Het eerste wat mij toen opviel was dat hij bij het poetsen en opzadelen tussen twee touwen vast stond en opzadelen zeker geen pretje vond. De gene die hem verkocht reed niet meer op hem omdat ze in verwachting was en niet het risico van eraf vallen wou lopen.
Het tweede wat me toen opviel was toen mijn kennis geholpen werd bij het opstappen dat de eigenaresse ook nog zeker 10 meter, Djarra vasthoudend, mee liep. Het zelfde gebeurde toen ik erop stapte, weer zeker 10 meter mee lopen voor het paard los gelaten werd.
Ik heb toen wat op de natte renbaan om het terrein gereden met Djarra en was meteen verkocht. Hij moest nog veel leren, maar was bereidwillig. Ik kreeg het gevoel dat het een endurance topper zou kunnen worden die ooit 160 km zou uitlopen. Uiteraard een positief koopadvies gegeven.
Hoe het fout ging.
Deze kennis kan niet zo goed rijden en het klikte ook niet tussen hun beide. Nadat Djarra niet alleen hem, maar ook zijn bijrijdster eraf gebokt had is hij met hem gestopt te rijden. Djarra stond in de wei, maar er werd niets mee gedaan. Dat najaar ben ik erbij geweest om een inschatting te maken wat er precies aan de hand was. Ik heb toen twee dagen achter elkaar gewerkt met hem ook gereden in de bak. Conclusie, hij heeft problemen en gaat vanuit angst en stressen bokken. Maar hij is niet bezig met de ruiter eraf te bokken, hij is niet gemeen. Helaas is er verder toen niets meer met hem gedaan.
Begin 2006 ik ga met hem aan de slag.
Aangezien hij waarschijnlijk verkocht zou worden leek het me voor iedereen prettiger als er weer wat met Djarra gedaan zou worden. Een paard dat niet meer bereden kan worden verkoopt slecht. Helaas bleek hij in de winter in zijn gedrag nog meer verslechterd. Hij raakte in de stres als er al een singel of zadel in beeld kwam. Eenmaal opgezadeld raakte hij al in de stress als je de teugels oppakte alsof je op ging stappen. Opstappen lukte ook aanvankelijk niet meer. Ik heb 2 maanden met hem gewerkt voor ik er op kon. En dan stapten we terwijl iemand hem aan een lijntje vast hield twee rondjes en dan was het genoeg.
Wat was het probleem?
Hij raakte snel in de stress en ging dan als een bronco staan bokken op de plaats, vier benen tegelijk. Hij was dan redelijk van de wereld en volledig in zich zelf gekeerd. Ik ben gaan werken aan vertrouwen en rust. Steeds weer zorgen niet over de stress grens heen te gaan. En mocht het mis gaan dan bleef ik zijn naam roepen met een hand omhoog om te stoppen. En als hij bleef staan wreef ik hem geruststellend over zijn voorhoofd. Alles moest langzaam. De tijd nemen om dingen te laten bezinken. Als we iets spannends gedaan hadden merkte ik dat hij 3 tot 4 dagen nodig had om dit te verwerken.
Het besluit genomen!
In maart moest er een beluit genomen worden. Met dit alles gaande heb ik het besluit genomen met hem in zee te gaan. Voor mij was Djarra in de kern een cool paard dat slechts vreselijk van het pad af was. En ik voelde dat ik hem kon helpen. Al had ik geen idee hoe veel meer tijd alles nodig zou hebben om een solide basis van vetrouwen en eigenwaarde bij hem aan te leggen. Ik heb hem door een natuurgeneeskundige laten keuren voor de aankoop. Iemand waar ik veel waarde aan hecht. Op basis van haar bevindingen zou ze eigenlijk een negatief aankoop advies willen geven. Het feit dat er al verbeteringen geboekt waren en ik er volledig in geloofde heeft haar toch een positief advies doen geven.
29-04-2006: Djarra is nu echt helemaal van mij!
Als ons vertrekpunt zie ik de aankoopdag van Djarra: 29-04-2006. Ik kende hem daarvoor al en werkt al een paar maanden met hem. Maar we zijn pas echt samen vertrokken op onze gezamenlijke reis door het leven toen ik volledig voor hem koos en hem kocht.
De eerste keer dat ik hem zag was precies een jaar daarvoor, 2005, toen ik met kennissen mee ging die een paard zochten. Shakaan Al Jarra leek hun wel wat. Toen 6 jarige arabier die al in de endurance gelopen had, drie maal een klasse I, dus je zou met hem in klasse II mogen starten. Dat was ook het doel waarvoor ze een paard zochten.
Het eerste wat mij toen opviel was dat hij bij het poetsen en opzadelen tussen twee touwen vast stond en opzadelen zeker geen pretje vond. De gene die hem verkocht reed niet meer op hem omdat ze in verwachting was en niet het risico van eraf vallen wou lopen.
Het tweede wat me toen opviel was toen mijn kennis geholpen werd bij het opstappen dat de eigenaresse ook nog zeker 10 meter, Djarra vasthoudend, mee liep. Het zelfde gebeurde toen ik erop stapte, weer zeker 10 meter mee lopen voor het paard los gelaten werd.
Ik heb toen wat op de natte renbaan om het terrein gereden met Djarra en was meteen verkocht. Hij moest nog veel leren, maar was bereidwillig. Ik kreeg het gevoel dat het een endurance topper zou kunnen worden die ooit 160 km zou uitlopen. Uiteraard een positief koopadvies gegeven.
Hoe het fout ging.
Deze kennis kan niet zo goed rijden en het klikte ook niet tussen hun beide. Nadat Djarra niet alleen hem, maar ook zijn bijrijdster eraf gebokt had is hij met hem gestopt te rijden. Djarra stond in de wei, maar er werd niets mee gedaan. Dat najaar ben ik erbij geweest om een inschatting te maken wat er precies aan de hand was. Ik heb toen twee dagen achter elkaar gewerkt met hem ook gereden in de bak. Conclusie, hij heeft problemen en gaat vanuit angst en stressen bokken. Maar hij is niet bezig met de ruiter eraf te bokken, hij is niet gemeen. Helaas is er verder toen niets meer met hem gedaan.
Begin 2006 ik ga met hem aan de slag.
Aangezien hij waarschijnlijk verkocht zou worden leek het me voor iedereen prettiger als er weer wat met Djarra gedaan zou worden. Een paard dat niet meer bereden kan worden verkoopt slecht. Helaas bleek hij in de winter in zijn gedrag nog meer verslechterd. Hij raakte in de stres als er al een singel of zadel in beeld kwam. Eenmaal opgezadeld raakte hij al in de stress als je de teugels oppakte alsof je op ging stappen. Opstappen lukte ook aanvankelijk niet meer. Ik heb 2 maanden met hem gewerkt voor ik er op kon. En dan stapten we terwijl iemand hem aan een lijntje vast hield twee rondjes en dan was het genoeg.
Wat was het probleem?
Hij raakte snel in de stress en ging dan als een bronco staan bokken op de plaats, vier benen tegelijk. Hij was dan redelijk van de wereld en volledig in zich zelf gekeerd. Ik ben gaan werken aan vertrouwen en rust. Steeds weer zorgen niet over de stress grens heen te gaan. En mocht het mis gaan dan bleef ik zijn naam roepen met een hand omhoog om te stoppen. En als hij bleef staan wreef ik hem geruststellend over zijn voorhoofd. Alles moest langzaam. De tijd nemen om dingen te laten bezinken. Als we iets spannends gedaan hadden merkte ik dat hij 3 tot 4 dagen nodig had om dit te verwerken.
Het besluit genomen!
In maart moest er een beluit genomen worden. Met dit alles gaande heb ik het besluit genomen met hem in zee te gaan. Voor mij was Djarra in de kern een cool paard dat slechts vreselijk van het pad af was. En ik voelde dat ik hem kon helpen. Al had ik geen idee hoe veel meer tijd alles nodig zou hebben om een solide basis van vetrouwen en eigenwaarde bij hem aan te leggen. Ik heb hem door een natuurgeneeskundige laten keuren voor de aankoop. Iemand waar ik veel waarde aan hecht. Op basis van haar bevindingen zou ze eigenlijk een negatief aankoop advies willen geven. Het feit dat er al verbeteringen geboekt waren en ik er volledig in geloofde heeft haar toch een positief advies doen geven.
29-04-2006: Djarra is nu echt helemaal van mij!
woensdag 19 september 2007
Djarra stelt zich voor
Djarra is de roepnaam van Sjakaan Al Jarra.
Hij is eenp paard van het ras arabier en nu een schimmel geboren als vos en een ruin.
Nu 8 jaar en al een veelbewogen leven achter de rug.
In april 2006 ben ik zijn nieuwe eigenaar geworden en ondertussen hebben we samen al veel meegemaakt. Wat doen we zoal samen?
- genieten tijdens ons samen zijn.
- hij had fysieke problemen en daarom moeten we veel gymanstieken: van af de grond en als ik rij.
- we zijn dit jaar gestart in de endurance en dat gaat zeer veelbelovend
- nu hij steeds beter berijdbaar wordt zal binnenkort met klassieke dresuur gestart worden
- veel aandacht besteed ik aan het management: stalling, weidegang, voer, hoevenonderhoud alles met zijn gezondheid mentaal-emotioneel-fysiek als doelstelling.
Onze weg samen zal ik dit blog neerschrijven.
Verleden heden en toekomst zullen zich waarschijnlijk wel afwisselen.
Hij is eenp paard van het ras arabier en nu een schimmel geboren als vos en een ruin.
Nu 8 jaar en al een veelbewogen leven achter de rug.
In april 2006 ben ik zijn nieuwe eigenaar geworden en ondertussen hebben we samen al veel meegemaakt. Wat doen we zoal samen?
- genieten tijdens ons samen zijn.
- hij had fysieke problemen en daarom moeten we veel gymanstieken: van af de grond en als ik rij.
- we zijn dit jaar gestart in de endurance en dat gaat zeer veelbelovend
- nu hij steeds beter berijdbaar wordt zal binnenkort met klassieke dresuur gestart worden
- veel aandacht besteed ik aan het management: stalling, weidegang, voer, hoevenonderhoud alles met zijn gezondheid mentaal-emotioneel-fysiek als doelstelling.
Onze weg samen zal ik dit blog neerschrijven.
Verleden heden en toekomst zullen zich waarschijnlijk wel afwisselen.
Abonneren op:
Posts (Atom)