Kleine update:
(Vorige woensdag behandeld)
Zaterdag buiten gereden en hij voelde toen heel open en voorwaards aan. Minder schrikkerig en minder plots de handrem aantrekken.We hebben zalig gereden. Wel een paar keer reeel uitbundig geschrokken voor iets, maar dat zijn normale situaties met een fit paard. Lag er wel bijna naast twee keer.
Zondag ook buiten gereden richting Soesterduinen, hier komen we niet vaak. Vond hij allemaal prima. Ik heb met opzet er een rustig ritje van gemaakt.
Maandag in de bak lang in stap gewerkt aan zijwaards dat ging makkelijk. Klein beetje in draf dat vond hij moeilijk. Puur rustig gymnastieken gericht op de behandelde schouders.
Woensdag aan het einde van de dag even in de longeerbak (klein, cirkelvormig met zware bodem) los gewerkt. Ik hoef normaal al weining te doen hij draaft dan uit zich zelf rond. Nu ging hij compleet uit zijn dak, dat heeft hij al heel lang niet zo gedaan! Heeft niet zijn kop verloren en na 10-15 minuten was het wel genoeg vond hij. Daarna was hij weer een mak lammetje.
Donderdag: bij het voeren bij de wei eet hij uit een emmer die op de grond staat. Voor het eerst heeft hij met zijn rechterbeen staan “bedelen” en zijn linker been naar voren gezet om op te steunen met zijn rechter voorbeen naar achter. Dus er is wezenlijk meer ruimte in zijn schouders gekomen.
Voorzichtige conclusie: Hij lijkt opener in zijn doen en laten en heeft daardoor meer plezier. Hij kan meer bewegen vanuit zijn schouders.
donderdag 29 november 2007
vrijdag 23 november 2007
Natuurgeneeskunde
Woensdag was Annette de Vogel bij Djarra voor controle en verder behandelen wat nog niet is zoals het zou kunnen zijn. Zij heeft hem in het najaar 2006 voor het eerst behandeld. Toen was er veel werk aan de winkel. Ik had toen een basis van rust en vertrouwen gelegd, maar fysiek en emotioneel zat er nog veel niet goed. Toen heeft ze zijn achterhand en rug behandeld. Rechts achter is hij licht atactisch en daar ben ik die winter heel gericht voor gaan trainen. Dat kon niet rijdend dus alles aan de hand, met dubbele longe en gewoon longe werk met bijzetten. Dit toen ondersteund met Spiersupport van de Groene Os.
Dat voorjaar onze eerste endurence wedstrijd gereden (47 km) wat hij uitstekend deed. Maar hij was nog scheef en ook zijn rug nog niet altijd goed. Dus het voorjaar van 2007 is Annette weer gekomen om verder te behandelen. Door de progressie die ik met hem had kunnen maken heeft zij hem ook weer verder kunnen behandelen. Heel jammer is dan wel dat je een terugslag kan krijgen. Ze was emotioneel heel diep gegaan, dat liet hij ook toe. Maar zeker een maand lang daarna had ik weer “oude problemen” met rijden, angst en spanning doken weer op. Het vertrouwen dat het daarna beter zou gaan heeft ons verder geholpen. En dit jaar nog twee keer gestart op een wedstrijd wat hij beide keer zeer goed deed.
Dit najaar dus in 2007 vond ik het weer tijd voor een controle. Ze heeft hem weer op zijn probleem gebieden langs gelopen. Uit het onderzoek kwam dat we met zijn achterhand en rug klaar zijn qua conformatie, hij staat recht en is sterk. Zijn lichte atactie rechts achter blijft nog even aandacht krijgen. Maar zijn schouders konden duidelijk hulp gebruiken. Daar is zwaar op behandeld en ik blijf nog even een aantal punten met acupunctuur crème ondersteunen. Zeker hiervoor blijf ik ook MSM bijvoeren. Dit heeft hij waarschijnlijk redelijk structureel nodig, maar met deze behandeling en het ondersteunende werk dat we gaan doen is het nu extra nodig.
Ook had ik een middel meegenomen dat ze 1 1/2 jaar geleden had voorgeschreven, maar toen vond ik het toch te sterk voor dan en heb het nooit gegeven. Hij heeft zich vroeger helemaal afgesloten voor prikkels van buiten en doet dat nu nog een beetje. Hierdoor kan hij soms heftig van iets schrikken alsof hij het pas opmerkt als het voor zijn voeten is, terwijl het al lang daarvoor zichtbaar as. Ze heeft het getest en inderdaad was het nu nog steeds nodig, maar heel voorzichtig. Dus ik heb hem 1 druppel gegeven en verder het flesje in de emmer met Ursonne kruiden gezet, op deze manier krijgt hij toch de essentie van het middel, maar minder direct. Eerst maar eens kijken hoe hij hierop reageert voor ik hem een tweede druppel geef.
Dat voorjaar onze eerste endurence wedstrijd gereden (47 km) wat hij uitstekend deed. Maar hij was nog scheef en ook zijn rug nog niet altijd goed. Dus het voorjaar van 2007 is Annette weer gekomen om verder te behandelen. Door de progressie die ik met hem had kunnen maken heeft zij hem ook weer verder kunnen behandelen. Heel jammer is dan wel dat je een terugslag kan krijgen. Ze was emotioneel heel diep gegaan, dat liet hij ook toe. Maar zeker een maand lang daarna had ik weer “oude problemen” met rijden, angst en spanning doken weer op. Het vertrouwen dat het daarna beter zou gaan heeft ons verder geholpen. En dit jaar nog twee keer gestart op een wedstrijd wat hij beide keer zeer goed deed.
Dit najaar dus in 2007 vond ik het weer tijd voor een controle. Ze heeft hem weer op zijn probleem gebieden langs gelopen. Uit het onderzoek kwam dat we met zijn achterhand en rug klaar zijn qua conformatie, hij staat recht en is sterk. Zijn lichte atactie rechts achter blijft nog even aandacht krijgen. Maar zijn schouders konden duidelijk hulp gebruiken. Daar is zwaar op behandeld en ik blijf nog even een aantal punten met acupunctuur crème ondersteunen. Zeker hiervoor blijf ik ook MSM bijvoeren. Dit heeft hij waarschijnlijk redelijk structureel nodig, maar met deze behandeling en het ondersteunende werk dat we gaan doen is het nu extra nodig.
Ook had ik een middel meegenomen dat ze 1 1/2 jaar geleden had voorgeschreven, maar toen vond ik het toch te sterk voor dan en heb het nooit gegeven. Hij heeft zich vroeger helemaal afgesloten voor prikkels van buiten en doet dat nu nog een beetje. Hierdoor kan hij soms heftig van iets schrikken alsof hij het pas opmerkt als het voor zijn voeten is, terwijl het al lang daarvoor zichtbaar as. Ze heeft het getest en inderdaad was het nu nog steeds nodig, maar heel voorzichtig. Dus ik heb hem 1 druppel gegeven en verder het flesje in de emmer met Ursonne kruiden gezet, op deze manier krijgt hij toch de essentie van het middel, maar minder direct. Eerst maar eens kijken hoe hij hierop reageert voor ik hem een tweede druppel geef.
maandag 12 november 2007
Super gelukkig
Vandaag was het koud, maar droog. Na zaterdag een heerlijke buitenrit gereden te hebben was het vandaag, maandag, tijd voor wat dressuur. De bak was net losgetrokken en gevlakt, maar nog wel nat.
Ik ben rustig wat gaan stappen op een cirkel in het midden van de bak, waar de grond prima was. Hij pakte het snel op en heeft heel braaf gewerkt. Heel geconcentreerd. Soms nog wat tegen de teugel, maar steeds weer loslatend en super over zijn rug heen door werken. Beetje stelling naar binnen en wat meer schoudervoor. Dan weer wat stelling naar buiten. Rechtsom vind hij moeilijker, maar toch blijft hij zijn best doen.
Daarna in een drafje verder op de cirkel. De oefening voor mij is niet drijven en handen dichtbij elkaar en stil. De oefening voor hem is op eigen benen lekker over zijn rug gaan lopen aan een vrij korte teugel, maar van de hand af. En ook nu kost het hem wel moeite, maar hij doet zijn best. Er zijn erg goede momenten. Na een halfuurtje stop ik, want zo goed heeft hij nog nooit z’n best gedaan.
Na zijn portie voer wandelt hij weer samen met me heel tevreden naar de wei. Meeste probleem heeft hij nog met de modder bij het hek. Waar ik niet in ga, ik stuur hem los de wei in. Na afloop heb ik zo’n super gelukkig gevoel. Hij gaat de laatste tijd zo goed.
Ik ben rustig wat gaan stappen op een cirkel in het midden van de bak, waar de grond prima was. Hij pakte het snel op en heeft heel braaf gewerkt. Heel geconcentreerd. Soms nog wat tegen de teugel, maar steeds weer loslatend en super over zijn rug heen door werken. Beetje stelling naar binnen en wat meer schoudervoor. Dan weer wat stelling naar buiten. Rechtsom vind hij moeilijker, maar toch blijft hij zijn best doen.
Daarna in een drafje verder op de cirkel. De oefening voor mij is niet drijven en handen dichtbij elkaar en stil. De oefening voor hem is op eigen benen lekker over zijn rug gaan lopen aan een vrij korte teugel, maar van de hand af. En ook nu kost het hem wel moeite, maar hij doet zijn best. Er zijn erg goede momenten. Na een halfuurtje stop ik, want zo goed heeft hij nog nooit z’n best gedaan.
Na zijn portie voer wandelt hij weer samen met me heel tevreden naar de wei. Meeste probleem heeft hij nog met de modder bij het hek. Waar ik niet in ga, ik stuur hem los de wei in. Na afloop heb ik zo’n super gelukkig gevoel. Hij gaat de laatste tijd zo goed.
donderdag 8 november 2007
Los springen
Om het leven niet te serieus te laten zijn maar weer eens Djarra los in de bak laten springen. Dit als afwisseling met de “zware” dressuur en bos trainingen. Even wat los rond laten draven en spelen voor ik met balken begin te slepen. Het is nat weer dus een beetje warm lopen kan geen kwaad. Tegen de tijd dat hij zelf gaat aangalopperen is hij wel los en warm genoeg denk ik.
Eerst maar weer een losse balk op de grond en niet meteen een klein hindernisje. En inderdaad stopt hij voor de balk op de grond, daar kan je toch niet overheen? Maar dit kan snel naar een kruisje en een klein sprongetje. Maar de eerste keer na een verandering blijft hij kijken en stoppen/inhouden alsof ik iets enorms gebouwd heb ;-). Echt wel komisch. Is hij rechtsom heerlijk aan het springen zelf aan galopperen – er op af – en springen zonder dat ik iets hoef te doen. Stuur ik hem linksom over dezelde hindernis dan stopt hij eerst toch weer even.
Wat wel opvalt is dat als hij stopt ik geen druk moet uit oefenen. Zodra ik iets de dwingend ben is hij alleen nog maar met mij bezig en niet doen wat ik vraag. Hij kijkt niet eens meer naar de hindernis, ziet dus ook niet dat ik de balk op de grond leg en de hindernis weg is. Nee.. pas als ik hem “uitnodig” weer naar de hindernis te gaan dan ziet hij echt op het aller laats dat de balk op de grond ligt en hij er gewoon overheen kan stappen…..pfff. Uiteraard prijs ik hem dan de hemel in en vrij snel daarna springt hij vrij en blij ook linksom over de hindernis.
Al met al een klein uurtje bezig geweest. En hem met een portie krachtvoer in zijn buik weer de wei in gestuurd. Hier heeft hij trouwens laatst een nacht alleen gestaan. Toevallig gingen echt alle andere paarden die nacht op stal en hij niet. Hier maakt hij op zich geen probleem van alleen hinnikt hij wat, omdat hij wil dat de andere ook weer naar buiten komen. Hij wou niet echt de wei uit toen hij alleen stond. Dus dat weten we ook weer.
Eerst maar weer een losse balk op de grond en niet meteen een klein hindernisje. En inderdaad stopt hij voor de balk op de grond, daar kan je toch niet overheen? Maar dit kan snel naar een kruisje en een klein sprongetje. Maar de eerste keer na een verandering blijft hij kijken en stoppen/inhouden alsof ik iets enorms gebouwd heb ;-). Echt wel komisch. Is hij rechtsom heerlijk aan het springen zelf aan galopperen – er op af – en springen zonder dat ik iets hoef te doen. Stuur ik hem linksom over dezelde hindernis dan stopt hij eerst toch weer even.
Wat wel opvalt is dat als hij stopt ik geen druk moet uit oefenen. Zodra ik iets de dwingend ben is hij alleen nog maar met mij bezig en niet doen wat ik vraag. Hij kijkt niet eens meer naar de hindernis, ziet dus ook niet dat ik de balk op de grond leg en de hindernis weg is. Nee.. pas als ik hem “uitnodig” weer naar de hindernis te gaan dan ziet hij echt op het aller laats dat de balk op de grond ligt en hij er gewoon overheen kan stappen…..pfff. Uiteraard prijs ik hem dan de hemel in en vrij snel daarna springt hij vrij en blij ook linksom over de hindernis.
Al met al een klein uurtje bezig geweest. En hem met een portie krachtvoer in zijn buik weer de wei in gestuurd. Hier heeft hij trouwens laatst een nacht alleen gestaan. Toevallig gingen echt alle andere paarden die nacht op stal en hij niet. Hier maakt hij op zich geen probleem van alleen hinnikt hij wat, omdat hij wil dat de andere ook weer naar buiten komen. Hij wou niet echt de wei uit toen hij alleen stond. Dus dat weten we ook weer.
zondag 4 november 2007
Hersfstbos 2
Zoals ik al eerder schreef is hij tegenwoordig heel rustig tevreden en braaf. Prima natuurlijk, daar is niks mis mee. Maar in een endurance wedstrijd kan hij heel heftig worden en controle is dan heel belangrijk. Hiervoor moeten afspraken gemaakt worden en met een mak braaf paard lijkt dat in orde, maar met een over enthousiast paard kan je dan voor verrassingen komen te staan. Dat wil ik dus voor komen.
Om hier verandering in te brengen heb ik zijn krachtvoer iets verhoogd en inderdaad na een week krijgt mijnheer praatjes en gaat hij met mijn af en toe de discussie aan. Kijk die discussie werk ik liever nu uit met hem dan in een wedstrijd. Nu even duidelijk maken dat NEE echt altijd NEE betekend. Dat als ik niet harder wil dit ook never nooit gaat gebeuren. Dat ik niet van trekken hou. Daar tegenover doe ik lange RUSTIGE galoppades dat hij wel zijn energie op een positieve manier kwijt kan. En leuke kronkel paadjes draven om handig en zelfstandig te worden.
Dus vandaag zijn wel met prachtig windstil weer door de herfstbossen gereden. Ik vertrok toevallig samen met twee stalgenoten wat erg gezellig is. In het bos van hun weg gedraafd. Dat doet hij wel braaf, maar dan is van alles wel erg eng opeens ;-) Verderop mijn beugels een gaatje korter gemaakt, dat was ik vergeten, dat rijdt buiten prettiger. Begonnen met lange stukken draf. Daarna lange stukken galop, dit van huis af om het niet uit de hand te laten lopen. Hij wil graag en naar huis nog meer. Dus rustig tempo, geen brede paden en niet naar huis.
Toen ik weer richting huis ging, hij heeft een uitstekend richtingsgevoel, was hij best wel heftig voor zijn doen. Maar ja, dat krijg je met meer voer. Heel lang in mijn tempo gedraafd en steeds weer ontspannen om hem dit te leren. Nu reed er ook nog iemand voor ons die hij graag wilde inhalen en ook dat mocht dus niet. Halverwege een lang pad rechts een klein bospad ingegaan om binnen door over kleine paadjes door te steken. Nu dat was helemaal prachtig vond Djarra. Met veel temperamt gaat hij steeds beter zelfstandig over zo’n pad. Voorheen liep hij uit de bochten en zag hij geen boomstronken. Nu gaat dat al beter. Het liefst had hij het paadje gegaloppeerd, maar daar vind ik hem nu nog te onhandig voor, dat kan hij nog niet zelfstandig.
Als ik later weer op een brede laan rij tussen wandelaars, mountainbikes en zo wordt er achter me veel geroepen en gefloten. Hier reageer ik niet op, maar het blijken mijn stalgenoten te zijn waarmee ik ook vertrokken was. Samen met hen naar huis gereden. Djarra bleef zeer voorwaards maar was niet lastig. Ruim op tijd gaan stappen om hem met zijn wintervacht echt op adem en zo droog mogelijk thuis te krijgen. Ook het fanatieke wil ik eruit voor ik thuis kom. Dat lukt aardig en het laatste stuk stap hij wel flink door naast me, maar met een laag hoofd en een ontspannen blik in zijn ogen. Op stal lekker verzorgd, beetje gesponst, geborsteld, eten gegeven en EINDELIJK mocht hij dan naar de wei. Hij gaat in gestekte draf meteen door naar waar nog het meeste gras staat.
Heerlijke rit gehad. Tevreden paard. Wat wil een mens nog meer.
Om hier verandering in te brengen heb ik zijn krachtvoer iets verhoogd en inderdaad na een week krijgt mijnheer praatjes en gaat hij met mijn af en toe de discussie aan. Kijk die discussie werk ik liever nu uit met hem dan in een wedstrijd. Nu even duidelijk maken dat NEE echt altijd NEE betekend. Dat als ik niet harder wil dit ook never nooit gaat gebeuren. Dat ik niet van trekken hou. Daar tegenover doe ik lange RUSTIGE galoppades dat hij wel zijn energie op een positieve manier kwijt kan. En leuke kronkel paadjes draven om handig en zelfstandig te worden.
Dus vandaag zijn wel met prachtig windstil weer door de herfstbossen gereden. Ik vertrok toevallig samen met twee stalgenoten wat erg gezellig is. In het bos van hun weg gedraafd. Dat doet hij wel braaf, maar dan is van alles wel erg eng opeens ;-) Verderop mijn beugels een gaatje korter gemaakt, dat was ik vergeten, dat rijdt buiten prettiger. Begonnen met lange stukken draf. Daarna lange stukken galop, dit van huis af om het niet uit de hand te laten lopen. Hij wil graag en naar huis nog meer. Dus rustig tempo, geen brede paden en niet naar huis.
Toen ik weer richting huis ging, hij heeft een uitstekend richtingsgevoel, was hij best wel heftig voor zijn doen. Maar ja, dat krijg je met meer voer. Heel lang in mijn tempo gedraafd en steeds weer ontspannen om hem dit te leren. Nu reed er ook nog iemand voor ons die hij graag wilde inhalen en ook dat mocht dus niet. Halverwege een lang pad rechts een klein bospad ingegaan om binnen door over kleine paadjes door te steken. Nu dat was helemaal prachtig vond Djarra. Met veel temperamt gaat hij steeds beter zelfstandig over zo’n pad. Voorheen liep hij uit de bochten en zag hij geen boomstronken. Nu gaat dat al beter. Het liefst had hij het paadje gegaloppeerd, maar daar vind ik hem nu nog te onhandig voor, dat kan hij nog niet zelfstandig.
Als ik later weer op een brede laan rij tussen wandelaars, mountainbikes en zo wordt er achter me veel geroepen en gefloten. Hier reageer ik niet op, maar het blijken mijn stalgenoten te zijn waarmee ik ook vertrokken was. Samen met hen naar huis gereden. Djarra bleef zeer voorwaards maar was niet lastig. Ruim op tijd gaan stappen om hem met zijn wintervacht echt op adem en zo droog mogelijk thuis te krijgen. Ook het fanatieke wil ik eruit voor ik thuis kom. Dat lukt aardig en het laatste stuk stap hij wel flink door naast me, maar met een laag hoofd en een ontspannen blik in zijn ogen. Op stal lekker verzorgd, beetje gesponst, geborsteld, eten gegeven en EINDELIJK mocht hij dan naar de wei. Hij gaat in gestekte draf meteen door naar waar nog het meeste gras staat.
Heerlijke rit gehad. Tevreden paard. Wat wil een mens nog meer.
Abonneren op:
Posts (Atom)