woensdag 31 oktober 2007
Dressuurweekend (klassiek)
Afgelopen weekend zijn Djarra en ik naar Deurze bij Assen afgereisd. Wat voor ons beide hele onderneming was. Toen ik me inschreef voor dit dressuur weekend kon ik met Djarra nog niet in een bak rond draven, veel stress en spanning nog vanuit het verleden. Buiten ging wel goed en we zijn al op twee endurance wedstrijden gestart in klasse II en goed uitgereden. Maar vreemd terrein en in een bak was nog een issue.
Logistiek
Ik ben nog niet veel alleen met paard en trailer op pad geweest. Dus voor een weekend naar Deurze met een reistijd van dik 2 uur naar onbekende bestemming is best spannend. Laden was vorig jaar nog een probleem, maar dat ging al beter … maar blijft dus wel spannend. Dus toen hij bij de eerste poging binnen 5 minuten met mijn erop stond was dat een eerste overwinning. Op de terug weg liep hij zelfs direct achter me aan de trailer in! Reizen vind hij prima en vreemd terrein en overnachten in vreemde boxen is ook geen probleem hij is zo makkelijk.
Het weekend
De indeling was vrijdags 2 lessen, zaterdag en zondag 1 les, dit zijn privé lessen van ¾ uur. Het was heerlijk om donderdags te kunnen aankomen, dat geeft rust als je de volgende dag aan slag gaat. Vrijdags mocht ik als eerste lessen. Nu heb ik nog nooit van Wim Vonck les gehad en kende hem ook verder niet dus dat is dan aftasten van beide kanten. In verband met de verwachte spanning in Djarra ben ik 20 minuten eerder de bak in gegaan. We hebben de bak verkend, dat vond hij al niet meer eng of vreemd. Eigenlijk liep hij er rond als of we dit wekelijks deden ;-). Wat aan de hand gewerkt waarbij hij meteen ontspande en omlaag kwam. Ook even een drafje aan de hand waar hij lekker bij liep. Voor de zekerheid toch gewacht met opstappen tot er iemand in de bak was. Het mag echter geen naam meer hebben, hij hield misschien 20 meter zijn rug vast en toen was het goed. Verder was de eerste les veel uitleggen en praten en wat laten zien hoe ik nu bezig ben met hem. Hierna lekker meteen weer in de paddock gedaan.
Aan het einde van de middag had ik dus mijn tweede les. Terwijl ik zelden meer dan 2 dagen achter elkaar rij en nooit meer dan 1 dag in de week in de bak is dit dus ook weer een interessant experiment. Dus uit de paddock gevist en op stal gezet om het zand eraf te borstelen en op te zadelen. Ook de tweede les weer even vooraf aan de hand gewerkt, meer voor mezelf dan voor hem denk ik. De volgende lessen ben ik na binnenkomst in de bak vrij snel opgestapt zonder problemen.
De lessen
Eerst op de volte in stap gewerkt. Djarra helpen ontspannen en dit beloond met lange teugel. Dit blijft gedurende het werk steeds de beloning: lange teugel. Op de volte met schoudervoor en buiten gewerkt. Travers vindt Djarra nog moeilijk, ook met Wim als ruiter. Gewisseld tussen werk naar verzameling en losse teugel maar wel aktief over de rug heen. We hebben ook in de draf gewerkt naar een aktieve / ontspannen / stabiele draf. Niet bij elke pas drijven, hij moet zelf lopen. Wel nagefelijk, maar niet zwaar in de hand. En dan in balans en cadans blijven. Nu we zullen de komende maanden hier hard aan gaan werken.
Samenvatting
Een top weekend! Djarra is recht van lijf en leden en klaar voor het serieuze werk. We gaan verder met de klassieke dressuur als basis voor alles.
Meer informatie over Wim Vonck: http://www.horsefeelings.nl
zaterdag 20 oktober 2007
Hartslag
Buitenrijden met een hartslagmeter om je paard
Ik heb maar weer eens met de hartslagmeter gereden. Als je endurance rijd en daarvoor traint rij je wel vaker met een hartslagmeter om je paard. Aangezien op de wedstrijden een van de parameters waar de veterinaire op meten de hartslag is. En omdat je dan ook heel gericht aan conditie kan werken door in bepaalde hartslagzones te gaan trainen.
Voor Djarra is trainen gericht op hartslag zones nog niet aan de orde. Hij heeft super lage waardes en hersteld ook zeer snel. Als ik nu zwaarder zou gaan trainen, in snelheid of terrein, zou dit blessures kunnen opleveren. Hij moet eerst nog in zijn lijf en kop stabiel worden bij het normale buiten rijden.
Waarom dan toch met hartslag meter gaan rijden zou je denken. Ik rij en train op gevoel en met de hartslag meter kan ik mijn gevoel een waarde geven. Over de tijd heen is het makkelijker vergelijken met keiharde waardes dan met een gevoel van toen en nu. Daarnaast had hij veel angsten en stress momenten wat je uiteraard ook in de hartslag terug ziet. Dus op dat vlak kan het ook interessante feedback geven.
Even wat waardes om een idee te hebben wat voor Djarra “normaal” is. Stil staan in volledige rust 32-36, stappen 50-60, draven 80-100, galop 100-120 (slagen per minuut). Dit alles tijdens een lekkere bosrit.
Dus vanmorgen stap ik langs de weg naar het bos (HF 55). Komt er vrij stevig door rijden een trekker met veeaanhanger erachter me achterop rijden. Hij mindert geen vaart en ik vind dat niet zo o.k.. Djarra reageert, hoofd wat hoger en wat actiever, maar stapt eigenlijk gewoon door (HF 60). De hartslag bevestigd hier dat hij het eigenlijk al niet meer zo spannend vind als dat hij dat vroeger vond. Als hij echt bang wordt of schrikt dan vliegt de hartslag tot ruim over de 100.
In het bos gaan we draven wat een hartslag oplevert van 80-85. Dit is een zeer rustig op warm drafje. Later zit hij tussen de 80 en de 100. Dit is dan redelijk los van tempo, maar meer gestuurd door de bodemgesteldheid. Hellingen, zware modder en een hard pad laten de hartslag oplopen, terwijl een lekker niet te zwaar zandpad echt ideaal is om een lage hartslag te krijgen.
In een rustige galop zit hij rond de 100-110, tot hij na een heel lang stuk moe wordt dan loopt hij op naar 120. Maar we zijn ook nog bezig om rustige constante galop te leren, hij is hier nog echt zoekende. De linkergalop gaat ook nog echt moeilijk door een slechte balans en niet sterk zijn achter. Wat dan weer interessant is dat dit geen effect heeft op de hartslag, die is in de linker en de rechter galop gelijk.
Op de terug weg zit de hartslag als ik ga stappen vrij snel rond de 70 en als ik ga stil staan zakt hij meteen tot onder de 70 dus zijn conditie is wel in orden. Naar huis echt goed afgebouwd in inspanning. Hij heeft nu in oktober een flinke wintervacht en al is het lekker fris dan zweet hij toch wel. En thuis gaat hij de wei weer in. Maar met goed uitstappen langs de weg (HF 56) is hij bij aankomst alleen nog maar nat onder het zadel, dus dit afgesponst en de wei met zonnetje in gedaan.
Ik heb maar weer eens met de hartslagmeter gereden. Als je endurance rijd en daarvoor traint rij je wel vaker met een hartslagmeter om je paard. Aangezien op de wedstrijden een van de parameters waar de veterinaire op meten de hartslag is. En omdat je dan ook heel gericht aan conditie kan werken door in bepaalde hartslagzones te gaan trainen.
Voor Djarra is trainen gericht op hartslag zones nog niet aan de orde. Hij heeft super lage waardes en hersteld ook zeer snel. Als ik nu zwaarder zou gaan trainen, in snelheid of terrein, zou dit blessures kunnen opleveren. Hij moet eerst nog in zijn lijf en kop stabiel worden bij het normale buiten rijden.
Waarom dan toch met hartslag meter gaan rijden zou je denken. Ik rij en train op gevoel en met de hartslag meter kan ik mijn gevoel een waarde geven. Over de tijd heen is het makkelijker vergelijken met keiharde waardes dan met een gevoel van toen en nu. Daarnaast had hij veel angsten en stress momenten wat je uiteraard ook in de hartslag terug ziet. Dus op dat vlak kan het ook interessante feedback geven.
Even wat waardes om een idee te hebben wat voor Djarra “normaal” is. Stil staan in volledige rust 32-36, stappen 50-60, draven 80-100, galop 100-120 (slagen per minuut). Dit alles tijdens een lekkere bosrit.
Dus vanmorgen stap ik langs de weg naar het bos (HF 55). Komt er vrij stevig door rijden een trekker met veeaanhanger erachter me achterop rijden. Hij mindert geen vaart en ik vind dat niet zo o.k.. Djarra reageert, hoofd wat hoger en wat actiever, maar stapt eigenlijk gewoon door (HF 60). De hartslag bevestigd hier dat hij het eigenlijk al niet meer zo spannend vind als dat hij dat vroeger vond. Als hij echt bang wordt of schrikt dan vliegt de hartslag tot ruim over de 100.
In het bos gaan we draven wat een hartslag oplevert van 80-85. Dit is een zeer rustig op warm drafje. Later zit hij tussen de 80 en de 100. Dit is dan redelijk los van tempo, maar meer gestuurd door de bodemgesteldheid. Hellingen, zware modder en een hard pad laten de hartslag oplopen, terwijl een lekker niet te zwaar zandpad echt ideaal is om een lage hartslag te krijgen.
In een rustige galop zit hij rond de 100-110, tot hij na een heel lang stuk moe wordt dan loopt hij op naar 120. Maar we zijn ook nog bezig om rustige constante galop te leren, hij is hier nog echt zoekende. De linkergalop gaat ook nog echt moeilijk door een slechte balans en niet sterk zijn achter. Wat dan weer interessant is dat dit geen effect heeft op de hartslag, die is in de linker en de rechter galop gelijk.
Op de terug weg zit de hartslag als ik ga stappen vrij snel rond de 70 en als ik ga stil staan zakt hij meteen tot onder de 70 dus zijn conditie is wel in orden. Naar huis echt goed afgebouwd in inspanning. Hij heeft nu in oktober een flinke wintervacht en al is het lekker fris dan zweet hij toch wel. En thuis gaat hij de wei weer in. Maar met goed uitstappen langs de weg (HF 56) is hij bij aankomst alleen nog maar nat onder het zadel, dus dit afgesponst en de wei met zonnetje in gedaan.
zaterdag 13 oktober 2007
Klassieke dressuur
Onze eerste les van Nelly Abbenes.
Om in de bak een stapje verder te komen heb ik weer les genomen. Les van Nelly Abbenes. De les was zeer boeiend. Djarra vind soms het draven in een bak nog spannend en zet zich dan in rug/schouders/hals en nek vast. Het eerste wat we gingen aanpakken was het vastzetten in de nek. Heb je het daar ontspannen dan ontspant de rest ook. Hiervoor een iets hogere handhouding dan ik gewend ben om het paard in houding en balans nog meer van de voorhand af te krijgen. Wat ik nu deed als ik ontspande was mijn handen laten zakken bij het teugel geven, waardoor Djarra omlaag en ook naar voren “viel”. Nu moest ik wel bij elke ontspanningsactie van Djarra ook teugel geven, maar niet hem naar beneden laten gaan. Vandaar mijn handen hoog. Hoog ten op zich te van mijn omlaag brengen dus. Dat is lastig want een gewoonte om bouwen naar een andere handeling vergt altijd veel denkwerk.
Vervolgen wil Nelly de paarden eerst achter laten zakken (=verzamelen). Dus ze moeten door verzameling achter in alle gewrichten gaan buigen en hun bekken kantelen. Vanuit deze houding kunnen ze dan voorwaarts gereden worden, maar met behoud van deze balans/verzameling.
Djarra hebben we in de stap naar verzameling gereden door niet te drijven, maar alleen tempo terug te rijden met een ontspannen kaak. Dus constant die ontspanning vragen en ruimte geven als hij loslaat in zijn kaak. Maar in die ruimte mocht hij niet voorwaart weg lopen. Dus tempo terug. En zolang hij blijft stappen, zijn voeten optilt, is het goed. Pas als hij in het tempo terug rijden stil valt een snelle hulp om zij voeten in actie te krijgen en meteen niets en voor ook ruimte geven. Maar hij mag dan dus niet sneller of meer voorwaard. Het boeiende was dat Djarra dus bleef stappen met zijn voeten waar ik het van te voren al lang niet meer verwacht had. Ook vond hij het leuk en ademde hij goed door, terwijl ik dit vroeg. Twee maal heb ik gevoeld dat hij zou gaan dansen op de plaats, ik voelde de stuwing en het in balans er onder treden van zijn achter voeten. Prachtig gevoel.
Nu lekker hier zelf mee door oefenen en ik kan niet wachten tot de volgende les.
Om in de bak een stapje verder te komen heb ik weer les genomen. Les van Nelly Abbenes. De les was zeer boeiend. Djarra vind soms het draven in een bak nog spannend en zet zich dan in rug/schouders/hals en nek vast. Het eerste wat we gingen aanpakken was het vastzetten in de nek. Heb je het daar ontspannen dan ontspant de rest ook. Hiervoor een iets hogere handhouding dan ik gewend ben om het paard in houding en balans nog meer van de voorhand af te krijgen. Wat ik nu deed als ik ontspande was mijn handen laten zakken bij het teugel geven, waardoor Djarra omlaag en ook naar voren “viel”. Nu moest ik wel bij elke ontspanningsactie van Djarra ook teugel geven, maar niet hem naar beneden laten gaan. Vandaar mijn handen hoog. Hoog ten op zich te van mijn omlaag brengen dus. Dat is lastig want een gewoonte om bouwen naar een andere handeling vergt altijd veel denkwerk.
Vervolgen wil Nelly de paarden eerst achter laten zakken (=verzamelen). Dus ze moeten door verzameling achter in alle gewrichten gaan buigen en hun bekken kantelen. Vanuit deze houding kunnen ze dan voorwaarts gereden worden, maar met behoud van deze balans/verzameling.
Djarra hebben we in de stap naar verzameling gereden door niet te drijven, maar alleen tempo terug te rijden met een ontspannen kaak. Dus constant die ontspanning vragen en ruimte geven als hij loslaat in zijn kaak. Maar in die ruimte mocht hij niet voorwaart weg lopen. Dus tempo terug. En zolang hij blijft stappen, zijn voeten optilt, is het goed. Pas als hij in het tempo terug rijden stil valt een snelle hulp om zij voeten in actie te krijgen en meteen niets en voor ook ruimte geven. Maar hij mag dan dus niet sneller of meer voorwaard. Het boeiende was dat Djarra dus bleef stappen met zijn voeten waar ik het van te voren al lang niet meer verwacht had. Ook vond hij het leuk en ademde hij goed door, terwijl ik dit vroeg. Twee maal heb ik gevoeld dat hij zou gaan dansen op de plaats, ik voelde de stuwing en het in balans er onder treden van zijn achter voeten. Prachtig gevoel.
Nu lekker hier zelf mee door oefenen en ik kan niet wachten tot de volgende les.
zondag 7 oktober 2007
Springen!
Voorjaar/zomer 2006: balken zijn eng.
Als ik Djarra los in werk wil ik wel eens met balkjes werken. Ik hoefde maar 1 balk op de hoefslag bij E of B neer te leggen. Als Djarra dan de hoek om kwam na de korte zijde, dus op 20 meter! Dan stond hij stil. Echt stil, want er is wat veranderd, een balk, op de hoefslag. Dan moest ik hem er echt twee maal overheen loodsen voor hij weer uit zich zelf er over heen kon stappen of draven. Als die dat een maal durfde dan kon ik die ene balk verbouwen tot een kruisje of een stijlsprongetje en dat vond hij dan prachtig. Springen heeft hij altijd leuk gevonden, alleen opeens zo’n balk is doodeng.
September 2007: balken en sprongetjes kunnen leuk zijn.
Hij gaat steeds beter, en gaat los zonder aarzelen over 1, 2 en zelfs 3 draf balkjes. Dus laatst voor en na het kruisje een galopbalk gelegd. En wat denk je? De eerste keer stopte hij tussen de balken en heb ik hem ruimte gegeven om er langs te gaan. Op nieuw ernaar toe met iets meer begeleiding van mijn kant. En hij springt! Alleen weet hij niet hoe hij zijn achtervoeten over die laatste grondbalk na de hindernis moet neerzetten, erg komisch om te zien. Maar hij raakt dus niet meer van slag als er opeens balken op de hoefslag liggen. Ook niet als er meer dan 1 hindernis is. Dus wordt het tijd om eens onder de man te gaan springen.
Laatst rijdend over bakjes gegaan. Eerst 1, daarna 2 en tenslotte over 3 drafbalkjes achter elkaar. En dat doet hij zonder aarzelen en misschien vind hij het wel leuk ook.
6 Oktober 2007: We hebben gesprongen!
Zondag ’s morgens met een zonnetje en een weer droge bak om in te rijden. Aangezien hij altijd echt op gang moet komen eerst, zoals we altijd doen even aan de hand wat oefeningetjes. Snel een drafje aan de hand gedaan daar wordt hij al wat wakkerder van. Ik had 3 draf balken neergelegd, twee staanders klaarstaan en een reserve balk. Opgestapt en wat los gereden, hij is nog niet echt vlot, maar dat komt straks wel. De reserve balk licht zo dat ik die als enkele draf balk kan nemen. Dus hier eens in draf op afgereden en BOEM we staan stil. Typisch Djarra, moet twee keer kijken en dan gaat het wel. En inderdaad tweede keer staan we nog stil en stappen we erover, maar de derde keer durft hij in draf te blijven. Dus toen maar op de 3 officiële drafbalken afgereden en daar loopt hij dan zo makkelijk overheen. Volgende stap is dat ik een heel laag kruisje maak met een drafbalk ervoor. De drafbalk geeft hem steun en de “hindernis” is zo laag dat we uit stilstand hier over heen kunnen stappen. Hierna even links en rechts een galopje gedaan, omdat als ik zo een sprongetje doe we ook in galop komen. Galop vind hij altijd wel leuk dus hij wordt voorzichtig wat actiever. Na de galop in draf op het kruisje af …. en stappen er overheen. Goedzo Djarra, ik prijs hem elke keer de hemel in. Hierna draven we erover zonder problemen. Hierna draaft hij door over de balk en de hindernis. Het kruisje verhoogd naar een echt sprongetje. Weer even een galopje en dan in draf erop af. O.k. tweemaal gestopt en de derde keer progressief gereden en gesprongen! Na de sprong galopperen we dan door en hij vind het prachtig. Dan moet ik hem echt even uit de galop halen om in draf op de hindernis af te rijden.
Dit was allemaal linksom dus nu rechtsom. Ik haal de drafbalk weg en rechtsom is zijn makkelijke galop kant dus ik rij op de hindernis af. Maar wat ik altijd in mijn lessen zeg doe ik nu dus fout. Hij weigert en blijft weigeren, ik had de hindernis niet terug in de laagste stand gezet. Dus ik er weer af hindernis in laagste stand en MET drafbalkje ervoor, bekende situatie. Opnieuw in draf aanrijden en … in stap erover. Weer super beloond. Hierna doet hij het ook in draf en als ik het even later weer ophoog doet hij dat zonder problemen. Na de hindernis galoppeert hij steeds enthousiaster rond.
Dus als afsluiting wat rond gegaloppeerd en gedraafd en hij loop lekker en loopt te briesen. Als ik afstap merk je hoe “spannend” dit was. Hij is mentaal bekaf! Ik geef hem nog te eten en borstel wat voor ik hem als beloning naar de wei breng.
Wat een top dag! In juni kon hij nog niet draven in een bak en nu zijn we aan het springen!
donderdag 4 oktober 2007
Training in de modder
Wat gaan we doen?
Het heeft heel veel geregend, dus de rijbak staat enigszins onder water en is modderig. De losgooi bak heeft in het midden een droge cirkel waar je zelf droog kan staan terwijl het paard door de meren waad. De wei, is van een afstand groen, maar van dicht bij enkel diepe glibberige modder. Het dreigde nog steeds met meer regen. Dus wat zal ik doen? Geen idee. Eerst maar eens een nat paard uit de wei trekken. Trekken viel wel mee hij kwam me tot de helft tegemoet wandelen. Poetsen hebben we overgeslagen, was gister nog gedaan en hij was toch nog nat.
Eerst even de rijbak in.
Tja, je moet ergens beginnen, dus met halster en lange lijn en zweepje de bak in. Dat vind hij op zich geen probleem. Wat zijwaards werk gedaan, schouderbinnenwaards waar we heel vaak mee beginnen. Alleen heb ik nu iets meer actie en behoud van ritme gevraagd. Bij meer actie denkt hij dan meteen aan draf, maar dat eerst even niet. Dat vind hij namelijk leuk! Klein tikje op zijn kont betekend aandraven en hij doet niets liever, dus dat bewaar ik als beloning. Maar dan echt schouder voor in draf en niet simpel rechtuit, we gaan stilletjes aan wat strenger worden. Na 10 minuten door de modder stappen en rennen(ik) vond ik het wel best.
Angsten overwinnen.
Nu vind Djarra muren, hekken, schuttingen eng. Daar kan je niet vlak langs en ook niet naast staan. Wat spanning oproept als je langs een weg aan een kant een hek hebt. Djarra voelt zich dan opgesloten en bij een enge vrachtauto levert dat stress op. Dus hebben we daar even aan gewerkt. Fase 1: Eerst midden in de bak zijwaard laten stappen. Stap voor stap achter opzij, voor opzij. Niet te snel, maar gecoördineerde stap voor stap. Fase 2: Op 3 meter parallel aan de bakrand gaan staan. En nu stap voor stap zijwaard naar de hoefslag. De eerste stappen zijn geen probleem en ik heb veel beloond, elke stap. Maar net naast de hoefslag wordt het spannend vind Djarra. Maar toch braaf op wat rustig doorvragen gedaan. Dit op meerdere plaatsen, zonder al te veel water zooi gedaan. Toen van hand veranderd en weer midden in de bak begonnen. Daarna weer op 3 meter van de hoefslag en dan naar de hoefslag toe. Naar rechts opzij gaan is kennelijk nog enger. Dus als hij op de hoefslag was uitgekomen heel veel beloond.
Fase 3: We gaan uit de bak het erf op. Dit is bestraat en er staan trailers, aanhangwagens en een vrachtwagen. Eerst op 1 meter naast een aanhangwagen gaan staan. Deze is maar één meter hoog en daardoor niet zo eng. Stapje opzij gevraagd naar de aanhangwagen toe om er strak langs te komen staan. Djarra doet het braaf zowel naar links als naar rechts. Dan de vrachtwagen, door zijn hoog te is dit heel eng. Eerst weer zij waards er naar toe. Dit lukt, maar we eindigen niet strak er langs. En nog belangrijker bij weg stappen, stapt hij meteen achter opzij om afstand te nemen. Dat is niet goed. Dus stap je voor stapje rechtuit weg stappen, parallel aan de vrachtwagen zonder een achter voet opzij weg te zetten. Dus echt elke stap controleren en als hij goed is belonen. Toen begon hij het zat te worden dus naar de longeer bak gegaan.
Benen strekken en oefenen voor zeepaardje.
Als beloning aan de longe (met halster) in de losgooi bak gelongeerd. Kon hij even lekker draven. En dat water, die meren daar kijkt hij niet meer naar. Een rondje in stap, dan kan hij zien dat het geen bodemloze putten zijn, die grote waterplassen, en dan gaat hij zelf in draf. Iets meer tempo gevraagd en lekker laten lopen. Wat ziet hij er dan fantastisch uit. Ook de galop ging super, niet op de plassen afremmen, gewoon door gaan met grote krachtige galop sprongen. Na afloop staat hij te dampen, niet van het zweet trouwens, maar zijn natte regenvacht is aan het verdampen door zijn lichaamswarmte.
Nu is hij dus van de modder zwart van onder, vier zwarte benen en buik. Hier doe ik niets aan, laten opdrogen en dan valt het er vanzelf vanaf. Op de poetsplaats heeft hij zijn avond eten gehad en daarna mocht hij weer de wei in. Hier gaat hij dus echt heel graag in, door de zware blub bij het hek. Ik kan voor het hek zijn halster af doen en hij loopt zonder gesputter zo door de modder de wei in. Dat geeft ook een goed gevoel, hij heeft het beslist naar zijn zin.
Het heeft heel veel geregend, dus de rijbak staat enigszins onder water en is modderig. De losgooi bak heeft in het midden een droge cirkel waar je zelf droog kan staan terwijl het paard door de meren waad. De wei, is van een afstand groen, maar van dicht bij enkel diepe glibberige modder. Het dreigde nog steeds met meer regen. Dus wat zal ik doen? Geen idee. Eerst maar eens een nat paard uit de wei trekken. Trekken viel wel mee hij kwam me tot de helft tegemoet wandelen. Poetsen hebben we overgeslagen, was gister nog gedaan en hij was toch nog nat.
Eerst even de rijbak in.
Tja, je moet ergens beginnen, dus met halster en lange lijn en zweepje de bak in. Dat vind hij op zich geen probleem. Wat zijwaards werk gedaan, schouderbinnenwaards waar we heel vaak mee beginnen. Alleen heb ik nu iets meer actie en behoud van ritme gevraagd. Bij meer actie denkt hij dan meteen aan draf, maar dat eerst even niet. Dat vind hij namelijk leuk! Klein tikje op zijn kont betekend aandraven en hij doet niets liever, dus dat bewaar ik als beloning. Maar dan echt schouder voor in draf en niet simpel rechtuit, we gaan stilletjes aan wat strenger worden. Na 10 minuten door de modder stappen en rennen(ik) vond ik het wel best.
Angsten overwinnen.
Nu vind Djarra muren, hekken, schuttingen eng. Daar kan je niet vlak langs en ook niet naast staan. Wat spanning oproept als je langs een weg aan een kant een hek hebt. Djarra voelt zich dan opgesloten en bij een enge vrachtauto levert dat stress op. Dus hebben we daar even aan gewerkt. Fase 1: Eerst midden in de bak zijwaard laten stappen. Stap voor stap achter opzij, voor opzij. Niet te snel, maar gecoördineerde stap voor stap. Fase 2: Op 3 meter parallel aan de bakrand gaan staan. En nu stap voor stap zijwaard naar de hoefslag. De eerste stappen zijn geen probleem en ik heb veel beloond, elke stap. Maar net naast de hoefslag wordt het spannend vind Djarra. Maar toch braaf op wat rustig doorvragen gedaan. Dit op meerdere plaatsen, zonder al te veel water zooi gedaan. Toen van hand veranderd en weer midden in de bak begonnen. Daarna weer op 3 meter van de hoefslag en dan naar de hoefslag toe. Naar rechts opzij gaan is kennelijk nog enger. Dus als hij op de hoefslag was uitgekomen heel veel beloond.
Fase 3: We gaan uit de bak het erf op. Dit is bestraat en er staan trailers, aanhangwagens en een vrachtwagen. Eerst op 1 meter naast een aanhangwagen gaan staan. Deze is maar één meter hoog en daardoor niet zo eng. Stapje opzij gevraagd naar de aanhangwagen toe om er strak langs te komen staan. Djarra doet het braaf zowel naar links als naar rechts. Dan de vrachtwagen, door zijn hoog te is dit heel eng. Eerst weer zij waards er naar toe. Dit lukt, maar we eindigen niet strak er langs. En nog belangrijker bij weg stappen, stapt hij meteen achter opzij om afstand te nemen. Dat is niet goed. Dus stap je voor stapje rechtuit weg stappen, parallel aan de vrachtwagen zonder een achter voet opzij weg te zetten. Dus echt elke stap controleren en als hij goed is belonen. Toen begon hij het zat te worden dus naar de longeer bak gegaan.
Benen strekken en oefenen voor zeepaardje.
Als beloning aan de longe (met halster) in de losgooi bak gelongeerd. Kon hij even lekker draven. En dat water, die meren daar kijkt hij niet meer naar. Een rondje in stap, dan kan hij zien dat het geen bodemloze putten zijn, die grote waterplassen, en dan gaat hij zelf in draf. Iets meer tempo gevraagd en lekker laten lopen. Wat ziet hij er dan fantastisch uit. Ook de galop ging super, niet op de plassen afremmen, gewoon door gaan met grote krachtige galop sprongen. Na afloop staat hij te dampen, niet van het zweet trouwens, maar zijn natte regenvacht is aan het verdampen door zijn lichaamswarmte.
Nu is hij dus van de modder zwart van onder, vier zwarte benen en buik. Hier doe ik niets aan, laten opdrogen en dan valt het er vanzelf vanaf. Op de poetsplaats heeft hij zijn avond eten gehad en daarna mocht hij weer de wei in. Hier gaat hij dus echt heel graag in, door de zware blub bij het hek. Ik kan voor het hek zijn halster af doen en hij loopt zonder gesputter zo door de modder de wei in. Dat geeft ook een goed gevoel, hij heeft het beslist naar zijn zin.
Abonneren op:
Posts (Atom)