Buitenrit in de sneeuw

Afgelopen donderdag lag er nog vollop een dik pak droge sneeuw. De paden er onder waren niet bevroren, dus ik heb "normaal" kunnen rijden met stap, draf en zelfs gegaloppeerd! Zo zag het eruit:

Het heideveldje vlak bij het Pluismeer:



Het denne bos aan de kant van Baarn:



Zwaar van alle sneeuw komen de takken omlaag over dit ruiterpad, hier kom ik niet droog langs:

Djarra, zoals ik het had gedroomd!

Na de hevige sneeuwval en ware vorst van meer dan -10 graden hebben we een prachtig winters landschap. En zaterdag is dan eindelijk de dag om met paard het bos in trekken. Ik verwachte een harde hobbelig bevroren bosgrond dus ben gaan wandelen. Touwhalster en lang touw en langs de weg naar het bos. Djarra was super relaxed en wou regelmatig even stil staan om om zich heen te kijken.

In het bos viel de grond enorm mee en zonder veel problemen konden we over het ruiterpad wandelen. Ik had een wel het kleinste bos rondje gepland, maar wandelend ben je gauw ruim 1,5 uur onderweg. Dus bedacht ik dat ik eigenlijk wel heel graag op Djarra zou willen zitten. Ik heb pas twee keer eerder eventjes op zijn blote rug gezeten en ik heb nog nooit met een halster met hem gereden. Bij een touwhalster kan het touw alleen aan ring midden onder dus als ik teugels maak van mijn lange touw zitten beide einden midden onder.

Leuk plan, maar Djarra is best groot en ik kan er niet zo opspringen. Dus het duurde even voor ik een geschikte boomstronk gevonden had. Vervolgens koste het even tijd om Djarra uit te leggen dat hij strak langs deze stronk moest komen staan. Maar ik zat er toen zo op. Aangezien Djarra meteen de kortste weg naar huis in wou slaan even vogelen met de teugels en met beenhulp kwamen we er uit hoe het sturen werkte en dat ik de richting bepaalde ;-).

Vervolgens hebben we rustig stappend door het besneeuwde landschap gestapt. Met een kleine hulp kon ik hem om erge ijsvelden heen sturen en verder wist hij zich prima te redden. Hij was ontspannen en alert en oh zo braaf! Nog wat mountainbikers en een sleetje langs gehad alleen een langlaufer op een besneeuwd stuk straat vondt hij erg spannend. Maar geen voet verkeerd gezet. Later hebben we zelfs een paar kleine stukjes gedraafd en hij is zo voorzichtig met me! Toen hij warm liep en krachtiger ging draven vond ik het wel spannend zo op zijn gladde blote rug, maar het ging echt helemaal super. En als je een flinke pluk manen vasthoud geeft dat een stevig gevoel.

Wie had dit ooit kunnen denken. Ik had hier wel van gedroomd. Een compleet tevreden, ontspannen paard, zonder zadel, alleen een halster en zo door een prachtig winters landschap! Mijn kerstkado heb ik al gehad.

Nieuw zadel: Pegaso sport

Al langer zat een nieuw zadel in de planning. Dit voorjaar had ik een Gaston Mercier uitgeprobeerd, maar daar had Djarra een probleem mee. Aangezien hij zo wie zo soms nog vreemd op iets nieuws kan reageren heb ik toen besloten deze zoektoch maar na het wedstrijd seizoen voort te zetten. En als hij dan ook nog eens zich zelf in de prak werkt door in een hek te vallen schuiven de plannen weer verder door.

Maar nu is het eindelijk zover. Ik wist aardig wat ik wou en wat bij Djarra goed zou kunnen passen. Het is dus een Pegaso sport geworden.
Pegaso staat voor een zadel met "engelse" boom en gericht op dressuur (houding van de ruiter). Met singelstoten die in een V lopen en om een korte singel vragen. De kussens zijn opgebouwd uit twee lagen en met een één schroef zo van de boom te verwijderen. Hierdoor kunnen ze terplekke worden aangepast aan je paard als zijn "trainings" toestand daarom vraagt. De sport uitvoering heeft geen zweetbladen en dus geen kniewrong, dat was een van de eisen die ik had. Heb ik niet nodig en scheelt 3 kg en het paard kan nog meer warmte kwijt.



Djarra gaf eigenlijk de doorslag door er heel lekker onder te lopen. Ik had er een op proef waar ik nu dus al heel wat buitenritjes mee gemaakt heb. En bij hellingen werk gebruikt Djarra nu veel meer zijn lendenen om swingend af te dalen. Verder heeft hij vanaf de eerste keer opzadelen gewooon niet gereageerd op dit zadel. Ook niet toen ik niet voldoende had aangesingeld enhet zadel omlaag kwam bij opstappen. Ook niet toen ik in het zadel dit "recht" zette door even flink in een stijgbeugel te duwen, iets wat voorheen niet eens in me op kwam om te doen.

Even tussen door

Djarra gaat best lekker.

Maar wat een weer de afgelopen tijd, heel veel regen en heel veel wind. En dan heb je ook nog zoiets als een dag waarvan het daglicht niet zo lang duurt. Ook al begin ik vroeg met werken en ga na mijn werk direct naar stal, dan nog haal ik hem in het donker uit de wei. Met alleen mijn partime dag en het weekend om met daglicht buiten te kunnen rijden. Daarnaast moet ik ook nog rustig aan doen dus de ritjes blijven beperkt tot 1,5 uur al wordt de radius van huis uit wel langzaamaan wat groter ;-).

De losgooibak heeft geen licht en is dus 's avonds niet te gebruiken en daarbij staat hij voor 80 % onder water. De longeer bak is nog te doen, heeft licht, maar dat aanharken van een natte bodem beperk ik graag tot max. 1x per week. Dan blijft alleen de buitenbak over met goed licht en een goede bodem. Maar Djarra loopt nog steeds niet spontaan hier rond te draven, dus geen echt geslaagd alternatief.

Het is gewoon even pruttelen. Maar ik ga meer galopjes en progressieve overgangen inbouwen op de buitenritten. Wordt Djarra aardig enthousiast van en kan ik meteen hem leren dat ik ook dan graag het tempo bepaal. Tot nu toe is hij altijd super braaf thuis en dat gaat nu eindelijk een beetje veranderen. Hij mag best wat zelfverzekerder en stoerder worden als hij blijft luisteren, dus.

Back on track

Na wekenlang rustig werken aan herstel hebben we vandaag ons eerste echte buitenritje gemaakt. Een prachtig herfstbos en stromende regen als decor. Begonnen met rustig naar het bos te wandelen en pas daar op te stappen. Dan komt een stukje met wat heuveltjes die we tegen verwachting in in een rustig drafje genomen hebben. Na nog een stuk door gedraaft te hebben vond ik hem een beetje zwak aanvoelen. Niet zo heel vreemd na ruim 4 weken niet bereden te zijn. Dus een lekker lang stap traject ingelast waar hij wel gematigd aktief, over zijn rug met en nageeflijk moest lopen. Vervolgens zaten we al op de terug weg. Dus toen ik aandraafde vond hij dat hij de hele wereld aan kon en nu wel eens even vlot naar huis kon sjeesen ... dit hebben we hem maar meteen uit zijn hoofd gepraat. Weer laag tempo en toch naar ontspanning toe werken. Hij voelde nu erg goed, sterk en stabiel. Mooie lange stukken laag over zijn rug en dat is eigenlijk voor het eerst!
Toen ik het bos uitkwam weer afgestapt en naast hem naar huis gewandeld. Ondanks de regen was er nauwelijks wind, dus hij kon niet te veel afkoelen, maar wel op adem en temperatuur op stal komen. Hier nog even met een zweetdeken laten staan terwijl ik alles opruim en zijn stal doe voor ik hem met regendeken op naar de wei breng.

Dit was een super eerste ritje!

Djarra in de kreukels

Als je geest meer wil dan je lijf kan pakt dat soms verkeerd uit. Donderdagavond ging dit helaas mis.

Ik had Djarra los in longeerbak voor een beetje vrijblijvende beweging c.q. spelen. Na 15 minuten liep hij echt super lekker los door zijn lijf en een beetje te showen, heerlijk om te zien. Kleine uitdaging van mijn kan was voldoende voor even flik aanzetten van zijn kant.
Op een geven moment duikt hij weer met een flinke bokke sprong naar het midden, maar bij de landing missen een paar benen dus hij valt naar buiten met zijn schouder ter aarde. Helaast zat de omheining in de weg. Dus hij komt met zijn nek tegen de paal, door schuivend met zijn hele hals langs de paal, en met zijn "boven" arm op de betonnen rand tot stil stand. Hij smakte echt in het hek. Toen hij weer stond was hij zo ongeveer in shock en heb ik maar even naast hem gestaan om hem tot rust te brengen. Vervolgens om hieruit te komen rond laten stappen wat hij gelukkig nog kan.

Maar hij heeft een hele diepe wond op zijn bovenarm (tussen voorknie en boeg). Een iets minder diepe snee op de plek net achter/onder het kopstuk van een halster precies op die wervelrand. En zijn hals aan de rechterkant heeft het zwaar te verduren gehad.

Vandaag kon gelukkig Annette de Vogel. Zij heeft zich voornamelijk op pijn bestrijding gericht. De hals wervels zijn zwaar gekneusd en hij heeft zo wie zo hoofdpijn en mogelijk een lichte hersenschudding. Verder hebben we overlegd hoe het komt dat hij momenteel zo veel moeite heeft met zijn lijf.

Ik had al eerder gemeld dat in het voorjaar en vlak voor Renkum ik een fysio bij Djarra had gehad. Zij heeft heel goed werk verricht en hij kan nu echt veel meer. Probleem is dat de stap naar meer mobiliteit door haar gerealiseerd voor Djarra te groot is.
Hij is van zich zelf hyper mobiel, dit had Ben Horsmans (dierenarts) tijdens een cursus in Limburg heel aanschouwelijk gemaakt. Daarnaast is hij ataxtisch dus de berichtgeving door zenuwbeschadiging is niet subliem.
==> gevolg hij kan die verkregen bewegingsvrijheid gewoon niet aan.

==> hoe nu verder? Nu hij geblesseerd is uiteraard even rust en na 3 weken komt Annette weer langs. De winter NIET te veel lenigheids oefeningen maar meer richten op KRACHT training. Dus in het bos iets meer terug rijden dat hij meer vanuit zijn achterhand moet werken met aangespannen buikspieren. En de galop training die ik gepland had omzetten naar meer schakelen tussen draf en galop.

Het komt allemaal goed. Maar zijn ontwikkeling en training moet niet te snel gaan.

Echt genieten

Wat heb ik vandaag genoten. Ingrediënten als heerlijk zacht droog en rustig weer. Een prachtig bos dat al zijn herfstkleuren aan het aanleggen is en super ruiterpaden die nog droog zijn.

Neem vervolgens een paard dat eindelijk van begin tot eind zo lekker in zijn vel zit dat hij heerlijk door het bos stapt, draaft en galoppeert.

Dat galopperen zijn we "nu pas" aan het trainen. (ja, mijn endurance klasse III paard kan nog niet galopperen) Wat train ik dan zul denken, want hij kan toch wel galopperen? Hij moet leren om lekker door zijn lijf heen te galopperen. Dat lijf heb ik nu eindelijk pas echt goed voor elkaar, dus eerder kon ik dat nog niet van hem verlangen. Nu moet hij hiervan gebruik leren maken en krachtig, over zijn rug gaan lopen en daar sterk in worden. Complicatie is dat hij best wel heftig kan lopen schrikken en hoe hoger de snelheid hoe lastiger voor hem en voor mij dat goed op te vangen. En zelfs een vlotte handgalop gaat toch echt wel sneller dan een draf.

Maar hij vindt hij het leuk! Zo leuk dat hij super gretig en krachtig wordt en dat wil ik nou ook weer niet helemaal de kop in drukken Wat vandaag het resultaat had dat heel even onze wegen zich scheide. Hij schrok, sprong opzij .... maar daar was een grote boom stronk ... die hij wist te ontwijken, maar die beweging volgde ik niet helemaal. VASTHOUDEN vloog door mijn hoofd dus de teugel goed vast gehouden, maar dat vond hij eng; mij zo bungelend naast hem. Toen knapte een gesp en had ik wel de teugen en hem nog vast ... maar ik hield hem niet, de eerste schrik was echter uit zijn lijf. Dus hij schoot los en stond 10 meter verder stil .. keek even om, hoorde mij en ging toen maar gras eten (de haflinger).
Hij had niets ik ook niet dus er weer op geklommen en verder gereden. We zijn best wel lang in draf gebleven tot ik voelde dat de adrenaline tot rust kwam. Op de terug weg nog een paar galopjes en een super tevreden paard terug naar de wei gezet.

Maar goed. Op dit krachtige enthousiaste paard zit ik al ruim een jaar te wachten. Dat hij zich vandaag zo liet zien is top. Dit wordt deze winter hard werken om het in goede banen te leiden.

NVVR-rit

Afgelopen zondag zijn we samen heerlijk op pad geweest. Ik had me ingeschreven op een rit van de NVVR die bij Amerongen zou starten en het gebied Amerongseberg en Leersumse veld zou bestrijken.

's Morgens paard, tuig en eten voor beide ingeladen en door de ochtend mist richting Amerongen vertrokken. Bij het verzamelen op een parkeerplaats bleken we met 11 ruiters te zullen gaan rondrijden. Langzaam trok de mist op en begon het al aardig op te warmen. Het zou iets van 20 graden worden wat voor paarden die al met hun wintervacht bezig zijn best warm is.

Het karakter van deze rit zou rustig zijn en we hebben inderdaad het meest gestapt afgewisseld met kleine drafjes. Gewoon gezellig met een stel anderen genieten van de mooie omgeving het prachtige weer en leuke mederuiters. Na twee uur over 8 km gedaan te hebben kwamen we bij de pauze plaats. Djarra bond ik aan een boom en hij ging vreselijk bedelen, toen ik mijn meegebrachte boterham op at. Tja, dit endurance paard verwacht bij elke stop eten en drinken te krijgen en nu kreeg hij niets. Maar hij doet niet moeilijk en gaat rustig in parkeer stand een beetje blaadjes knabbelen en als aai-pony diensdoen voor lang komende kinderen. Na de pauze hebben we de groep voor een klein stukje opgedeeld, zodag diegene die graag wouden een leuk slingerend pad in galop de berg op konden nemen, terwijl de rest in draf achter ons aan kwam. Inderdaad Djarra en ik ging in galop, eindelijk zal hij wel gedacht hebben. Daarna is hij eventjes druk omdat hij warmgedraaid is, maar komt er al snel achter dat we nu weer verder gaan met het rustige ritje. We zijn 4 1/2 uur op pad geweest.

Bij de trailers aangekomen kreeg hij eindelijk water en eten. Alleen onder het zadel was hij wat nat dus dat even afgesponst. Een tevreden paard weer op de trailer gezet, waar hij ten afscheid even hinnikte (doet hij zelden) naar de rest.

Thuis Djarra meteen de wei in gedaan en de rest opgeruimd. Het was een heerlijke dag om zo samen op pad te zijn. Djarra is zo makkelijk geworden dat ik nu met gerust hart overal alleen heen kan met hem.

Het heen en weer

krijg ik soms van Djarra.
Hij heeft met goed gevolg zijn eerste klasse III uitgelopen en ik trakteer hem, nadat hij uitgerust is, op een fysio behandeling. Ruim een week voor een kleinere wedstrijd van 56 km.

De fysio doet goed werk en hij kan weer veel makkelijker en losser door zijn lijf bewegen echt helemaal top. Na 3 dagen stap ik er weer op, geen probleem, en stap weg en er ontstaat een groot probleem. Djarra druft niet te lopen met mij op zijn rug, hij spant op en kan geen pas meer verzetten. Zucht, zijn we nu weer 3 jaar terug in de tijd? Fysio gebeld en die kan woensdag morgen komen om te zien of er misschien iets niet lekker zit. Dinsdag durft hij wel rond te stappen, maar draven lukt niet. Wat wel bevestigd dat het probleem dat hij heeft tussen zijn oren zit. Dit bevestigd de fysio op woensdag, niks mis, maar ze heeft hem nog even flink gemasseerd. Woensdag avond een buitenritje, buiten loopt hij nog steeds makkelijker dan in een bak, en dat ging goed. Stap, draf en galop met in het begin veel praatjes en aan het einde wel moe. Donderdag weer een buitenritje wat ook goed ging, weer stabieler en ik voel gewoon dat hij losser is. Dat is dus ook wat hij voelt en waar hij zich geen raad mee weet. Vrijdag rust dagje en zaterdag heb ik hem gelongeerd, hij loopt de sterren van de hemel.

Dan dus de wedstrijd op zondag. Opstappen en losrijden voelen goed een ontspannen paard dat los door zijn lijf loopt. Het is een individuele start, wat hem geen afleiding biedt, maar hij gaat heel dapper en vlot van start. Helaas houdt hij zijn lijf vast. Ik heb echt 2 uur lang de volle 26 km van alles geprobeerd, maar hij liep constant met de handrem net iets aangetrokken. Werd hij afgeleid door iets spannends dan liet hij zijn lijf los en voelde je een krachtig, machtig, soepel paard onder je. Echt een WOUW gevoel. Alleen dat bleef steeds van korte duur. De keuring in de vet-gate was helemaal goed, maar ik voelde en Jiske zag dat hij niet liep zoals hij kan lopen. Dus hem lekker verzorgt en gemasseerd en me afgemeld voor de tweede lus. Bij de nakeuring walste hij vol enthousiasme naast me.

Maandag een rust dagje met een kleine wandeling naar een graas plekje. Hij kwam dansend met me terug.
Disdag een buitenritje waarin ik echt helemaal niets gevraagd hebt. En dat werkt. Na 1 uur liet hij in de stap zijn lijf los en ging normaal ruim stappen. Kleine stukjes draf heel langzaam en kort gehouden. Hij heeft zuchten, steunend en mestend heel veel spanning los gelaten. En de kroon op ons werk: Laatste stuk naar huis in galop ging hij met zijn achterhand er onder, super krachtig en enthousiast en eigenlijk iets te hard over het ruiter pad naar huis. YES hij durft weer.

Training in Kootwijkerbroek

Afgelopen zondag ben ik met Djarra naar Kootwijkerbroek vertrokken om samen met Jannet van Wijk te trainen. Het is daar zo wie zo prachtig om te rijden, mooie natuur en kilometers ruiterpad zonder een weg over te steken. Daarnaast heerlijk om ervaringen uit te wisselen en trainings strategieën door te spreken.
Ik heb Djarra dus ’s morgens vroeg zo uit zijn box gehaald en nog half slapend de trailer in geschoven, hij mest niet eens meer van spanning hiervoor. Ter plekke kijkt hij geïnteresseerd om zich heen, maar staat rustig bij de trailer, terwijl ik hem poets en opzadel. Vandaag ook de hartslag meter omgedaan, maar onderweg bleek dat met de nieuwe singel hij echt niet goed contact meer maakt.

Aan de hand langs de weg mee genomen naar het bos, doe ik zelf ook altijd. Na het hek opgestapt en met een leuk klein slinger paardje onze weg vervolgd. Pas een flink stuk verder op zijn we rustig gaan draven. Dat Djarra altijd veel tijd nodig heeft om op te starten hangt een beetje met zijn constitutie samen en Jannet wist de symptomen uitgebreid te beschrijven en dat klopte aardig met mijn ervaring met Djarra. Dus hier moet ik me niet meer druk over maken, maar incalculeren bij de trainingen. Na ¾ uur ging hij echt sjouwen en dan kan je hem ook lekker gaan rijden. Van achter naar voren over zijn rug heen naar mijn hand. Nu was ik hem wat hoger gaan instellen, maar kreeg van Jannet het advies hem toch nog laag en lang te blijven rijden tot hij daar sterker in was geworden.

Het weer was perfect, niet te warm, beetje bewolkt. De paden zijn allemaal prima begaanbaar. Afwisselend wat bos en open heide opgezocht. De zware zandverstuiving, de dikke Bart, hebben we rechts laten liggen.

Aangezien de galop van Djarra nog niet zo goed is hebben we hier ook aan gewerkt. In zijn linker galop zet hij me naar links. Als ik hier in de verlichte zit, om het hem makkelijker te maken, iets naar rechts ga met mijn heupen en ook meer gewicht op mijn rechter beugel neem nodig ik hem uit goed recht te gaan lopen. En wat voelt dat dan goed. Ik voelde hem recht worden en zijn rug los laten en lekker onder mij door gaan galopperen. Het is zo waarde vol om even die begeleiding te krijgen en zelf het resultaat te kunnen voelen.

Djarra als begeleider

Afgelopen weekend had ik met een vriendin afgesproken voor een ritje. Haar paard is nog erg onzeker en samen buitenrijden is dan een mooie oplossing.
Dus 's morgens eerst een uurtje heen, ze staat met haar paard ergens anders. En ik heb meteen maar wat galopjes ingebouwd.
Vervolgens samen op stap. De paarden vonden elkaar wel ok, dat is altijd prettig. Naast elkaar stappend gaf de merrie een spannings bokje en Djarra deinsde meteen opzij. Vanaf dat moment gaf hij haar alle ruimte en hield zelf in de gaten of ze last van spanning had. De merrie weet zich soms met zich zelf geen raad of vindt alles opeens heel eng en gaat dan bokken. Maar met een rustige benadering was het steeds goed op te lossen, doorademen en gronden. Na een flink stuk stappen zijn we gaan draven. Djarra voorop in een rustig drafje ..... maar het was toch nog te snel. Dus Djarra nog langzamer laten draven, wat hij best wel moeilijk vond. Zeker met een merrie erachter die best wel harden wil en erg onrustig is. Maar hij heeft zich zo beleefd opgesteld, echt heel super. Af en toe ging er een verstoord - waarschuwend oor naar achter, maar dan zei ik dat hij dat niet zelf mocht regelen en dat doet hij dan ook niet.
Even later ook een stuk heel ruim er achter gedraafd en ook dat deed hij zo braaf. Accuut stoppen als nodig en weer op afstand verder als het kon. De merrie heeft een heel stuk heel ontspannen gelopen en dat geeft dan wel een fijn gevoel. Op de terugweg bouwde er weer spanning op, maar die is niet geescaleerd. Mijn functie was vooral rust en stabiliteit verzorgen.
Zo hebben we ruim een uur toch heerlijk gereden, veel zaken zijn helderder geworden en oplossingen zijn in kaart gebracht.

Na haar bijna thuis te hebben afgeleverd, ze ging de rest naar huis lopen, zijn we weer naar huis gegaan. Djarra kon weer zijn lange benen los gooien in een rustige draf. Al met al is hij zo'n 4 uur onderweg geweest. Maar heeft bewezen een prima oppas / begeleidings paard te zijn. Thuis heb ik hem verwend met warme slobber, nog over van de wedstrijd in Uddel.

Djarra laat zien wat hij kan!

Dit weekend was dus de endurance wedstrijd. En wel 2 dagen achter elkaar. Vrijdag was de eerste dag met 30 graden en drukkend warm vanwege het onweer in de buurt wat een rit van 52 km heel zwaar maakt. Tempo laag houden en veel laten drinken of slobber voeren wat ik ben gaan doen om voldoende vocht aan te vullen. Zaterdag was de tweede dag met 58 km, maar gelukkig bewolkt enig lichte regen dus wel heel vochtig maar minder warm. Ik was beide dagen iets van 6 uur onderweg waarvan 3/4 uur rust met veterinaire controle en tijd om te eten en te rusten.

Djarra vertrok super fanatiek maar ik heb het het tempo laag gehouden, in iedergeval lager dan hij nodig vond. Met al zijn drang naar voren heeft hij wel een aantal spierknopen in zijn achterhand opgelopen die we er wel 's avonds weer aardig uitkregen met massage. Op de terug weg na de vet-gate ging hij heel slecht lopen en kon/wou op een gegeven moment niet meer draven. Het voelde spierbevagen aan, een stofwisselings probleem wat met die hitte best zou kunnen. Zeker een half uur wezen stappen en denken en grooms inlichten dat ik er langer over deed en dat ik misschien moest stoppen. Toen kreeg ik een ingeving en heb de singel een gaatje losser gedaan (het is een singel met elastiek), en daarna kon hij weer draven! Maar goed hiermee was mijn gemiddelde snelheid drastisch omlaag gegaan.
Toen ik weer terug was op het terrein is hij weer gekeurd door de dierenarts. Alle waardes waren goed, maar ik moest wel de spieren in zijn achterhand onderhande nemen om de volgende dag hier geen problemen mee te krijgen. Dat is goed gelukt.

De tweede dag ben ik dus gestart zonder te weten hoe hij verder zou gaan. Enthousiast of moe en hoever zou hij nog wel kunen? Ik ging echt blanco de tweede dag in. Hij begon zeer moeizaam, maar dat is opzich normaal voor hem hij altijd heeft 30 tot 45 min. nodig om zijn systeem helemaal opgang te krijgen en soepel en makkelijk te gaan lopen. Wel was hij niet blij met de verharde weg waar de eerste 2 km overheen ging. Na een uurtje ging hij ging steeds beter, makkelijker en gretiger lopen en wilde zelfs weg bij diegenen waar we steeds mee samen reden. Nu niet meer 1 km gestapt voor de vet-gate wat ik gister met die hitte gedaan had, maar tot vlak bij door gedraaft en meteen bij de dierenarts aangeboden. Hij was goed en mocht weer 3/4 uur eten en uitrusten wat hij goed doet. Alleen vertrokken. En toen heeft hij een economisch draf tempo gevonden, waar hij geen krachten verpilde en makkelijk liep. Dit wordt wel een steady state genoemd al was zijn tempo nog niet optimaal = erg laag. Ingehaald door een arabiertje en hier een flink stuk achteraan gegalopeerd en daarna laten gaan. Toen kwam er een ijslander langszij en met Tonkie met Skritla ben ik verder naar de finisch gereden.

Hij is wederom goed gekeurd en de gemiddelde snelheid over de twee dagen van 10,6 km/uur was laag maar net niet onder het minimum van 10 km/uur.

Beide nachten heeft hij, op vreemd terein in zijn paddockje in de wei, liggend geslapen en verder de hele nacht gegeten! Hij is de wedstrijd beter uitgekomen op de zondag dan op de vrijdag toen hij eraan begon.

Hij heeft laten zien dat hij 112 km kan lopen een mooi eerste klasse III wedstrijd.

Hij is gewoon echt heel erg goed! Veel beter dan ik vaak denk ..... maar waar ik nu niet meer omheen kan!

Djarra is er klaar voor ...

Momenteel is Djarra is top vorm, wat een beetje dubieus genoegen is. Wat bedoel ik met top vorm? Nou hij is nog nooit zo sterk, zo lenig en zo gretig geweest in het werk. Hij voelt zich kip lekker en dat is heerlijk te zien en mee te maken.
Maar hij weet zich soms geen raad met al die energie en kracht en dan wordt het als we rijden een beetje spannend. Want als hij in de galop een beetje loopt te schrikken en te changeren dan voel hem ineens gaan spannen, zo van help hoe moet ik nu verder. Dus naast het beteugelen (letterlijk) van zijn enthousiasme, moet ik hem ook steunen en ruimte geven als hij het even niet meer weet.

Wat hier volgens mij mee samen hangt is dat hij ook weer heftig kan schrikken van "normale" zaken, waar hij al meer dan een halfjaar niet eens meer naar keek. Dus als ik buiten rij hou ik het tempo zeker in de galop, maar ook in draf best wel laag. Het risico om als hij vol in de ankers gaat en om wil draaien eraf te vliegen is momenteel iets te groot. Want met al zijn kracht en lenigheid die ik er zo mooi in getraind heb zijn de schrik akties wat heftiger. Verder doet hij dan niets hoor, schrikken is stoppen of op zij willen, maar meestal staan we binnen 5 meter stil. Gelukkig vindt hij stilstaan altijd het veiligst, dat vindt ik ook.

Ja, en waar is hij dan klaar voor zal je je misschien afvragen? Nou volgend weekend mag hij 2 dagen achter elkaar 60 km lopen. Eens kijken of hij zijn praatjes waar kan maken. Dit wordt zijn eerste klasse III wedstrijd in de endurance.

Training Soesterduinen

Na lange tijd qua rijden heel rustig tot niets gedaan te hebben zijn we samen weer langzaam aan de draad aan het oppakken. Dat resulteerde afgelopen zondag in een trainingsritje door de duinen bij Soest en Amersfoort. In eerste instantie zouden we 's morgens gaan maar toen goot het zo dat we het uitgesteld hebben tot de middag. De temperatuur loopt dan op tot in de 20 graden.
Op de heen weg wat extra mooie lussen door de bossen genomen. Zo hadden we een prachtig pad dat door de bossen van peijnenburg slingert en ook nog wat hoogte veschilletjes heeft. Daarbij was de grond super dus hier een galopje gedaan, paarden vinden dat bijna altijd leuk. Daarna het open zand van de lange duinen in gegaan. Toplaag nat en daaronder droog maakt het best zwaar. In een rustig drafje gaan we erdoor, niet Djarra's favoriete ondergrond, maar hij gaat er steeds beter=makkelijker mee om. Daarna onder de dennen even in stap laten uit blazen voor we aan de overkant van de weg verder gaan richting Amersfoort. Hier op de heen weg ook weer de open duinen doorkruist. Alleen hier klim en daal je ook nog over grote afstanden als bonus zeg maar. Terug gedraaid over een mooi breedt pad waar we lekker gegallopeerd hebben.
Dan moet je terug nogmaals door de duinvlakte bij Soest. Dit deed Djarra met gemengde gevoelens, lekker richting huis en balen dat hij weer zand voor zijn voeten kreeg ....

Vanaf dat moment heeft hij echt de sokken erin gezet en dan gaat hij krachtig en makkelijk lopen. Heerlijk. Terug een stuk langs de provinciale weg, maar dat maakt eigenlijk niet meer uit, hij draaft zonder problemen in de berm. Als ik dan de Jachthuislaan helemaal stap kom ik met een ontspannen en tevreden paard thuis. Lekker afspuiten en een hapje eten doet ook goed.
Als ik hem de wei in gooi heeft hij praatjes genoeg om even iemand op te zoeken en wat te rotzooien voor hij gaat grazen. Daarvoor had hij uiteraard uitgebreid gerolt dat is standaard.

Ik had de hartslag meter ook om gedaan. Aangezien ik een nieuwe singel heb en twijfelde of hij nog wel goed pakte. Maar dat zit wel goed. Aan de hartslag waardes gezien heeft hij niets in conditie ingeleverd de afgelopen weken. Waarbij gemeld moet worden dat de luchtvochtigheid super hoog was, we hebben zelf in een soort mist gereden. De dag erna was hij iets vol bij zijn pijpen na een nachtje stal, maar dat was zo weer weg. 's maandags begon hij in de longeerbak ietsjes stijfjes, maar binnen 15 minuten was dat kompleet weg en gaf hij een bokkesprong, die ik hem nog nooit heb zien maken, uit puur plezier.

"Golden moment"

Djarra doet niets liever dan in de wei staan grazen. Als ik kom kijkt hij altijd op en is blij dat ik kom en gaat zonder problemen mee. Maar ik moet hem altijd wel gaan halen, hij kijkt lief, maar komt zelden naar me toe.
Zo ook vorig week toen hij in de verste hoek van de wei stond met z'n vriendjes. Ik was door de wei naar hem toe aan het wandelen, terwijl een ander paard braaf naar zijn roepende eigenaar toekwam. Opeens schrikt Djarra en nog een paard en ze zetten flink aan en komen in volle galop op mij en ver achter mij het hek van de wei af. Ik blijf stil staan om te zorgen dat ik niet omver gelopen wordt. Daarna zal ook ik omkeren en naar het hek gaan waar ze dan wel stoppen.

Maar, terwijl Djarra recht op me af komt in volle galop, zie ik hem afremmen. Op 5 meter komt hij uit de galop en stopt recht voor me op aai afstand.......... We hebben wat geknuffeld en zijn samen naar het hek gewandeld. Mijn dag kon niet meer stuk!

Erfenis

Hier een oude foto van mijn moeder. Ze is geboren en opgegroeid in Indonesie en het moge duidelijk zijn waar mijn liefde voor paarden vandaan komt.
Helaas is mijn moeder vorige week overleden, ze is rustig ingeslapen.

Working Equitatnion in beeld

Djarra en ik vonden Working Equitation erg leuk:

Op de hindernissen moeten we nog flink gaan oefenen:

Weekendje weg in drie delen:

Ik moest er even tussenuit en dat kan dan het beste met een weekendje paard. Om niet met een enorm stuk tekst te komen heb ik het opgedeeld in drie delen. Ik ben naar een Working Equitation wedstrijd geweest in Eersel. Met een klein maar zeer gemeleerd deelnemersveld in paarden en rijstijlen was dit een bont weekend.

WE Deel 1: Het resultaat van 3 jaar rustig opbouwen met een getraumatiseerd paard
WE Deel 2: Hoe relaxed en makkelijk Djarra wel niet is
We Deel 3: Onze eerste wedstrijd WE

Samenvatting: Wat is Djarra toch makkelijk, veelzijdig en je voelt de potentie die erin zit. Het was een top weekendje weg.

WE Deel1: Het resultaat van 3 jaar rustig opbouwen met een getraumatiseerd paard

’s Morgens had ik Djarra maar met een regendeken de wei in gedaan. Meer om mijn schimmel schoon te houden dan voor de regen. Maar toen ik hem voor tweeën uit de wei ging halen ging het stortregenen. Zo erg dat de optie de deken er af te halen voor hij de trailer in ging, omdat het anders te warm zou worden verviel. Bij de trailer hoefde hij maar bijzonder kort na te denken voor hij uit de regen de trailer in liep.

Het was druk, erg druk. Ik heb er 2 ½ uur overgedaan en eigenlijk alleen maar file gereden en me een weg gebaand langs de wegwerkzaamheden rond Eindhoven. Vrachtwagens vlak achter en naast de trailer of zelf aan twee kanten. Stil staan en rond kruipen. Djarra blijft daar redelijk rustig onder, je hoort en voelt hem niet. Toen ik eindelijk ter plekke was en hem van de trailer af haalde meteen de regendeken af gedaan, het was nu weer droog. Door de warmte (min. 17 graden) was hij op zijn schouder drijfnat, maar zijn lijf was droog en zijn achterhand warm. Even laten grazen om op te drogen en te acclimatiseren.

Aangezien er onweer voorspeld was had ik hem liever op stal dan in zijn uppie in een paddock ergens achter op het terrein. Maar de stal was in een donker gangetje en klein met een hoge drempel en drie stenen wanden. Ik heb hem er in moeten kletsen en hij vond het echt niet leuk. De hele avond zag je hem druk zijn, hinniken en met grote ogen door de tralies staren. Toch eet hij netjes zijn krachtvoer ’s avonds en ’s ochtends en ’s nachts had hij ook het hooi opgegeten.

’s Morgens naast de trailer gepoetst. Opgezadeld …… en toen ging het mis. Alle opgebouwde spanning kwam eruit. Ik had me even omgedraaid en hij stond als een bronco bokkend aan de trailer, hij gaat dan niet hangen. Snel touw los getrokken en met een opgestoken hand hem toe geroepen. Als hij blijft staan met zijn achter hoeven weid en zo ongeveer naast zij voorvoeten en helemaal opgespannen praat ik maar wat tegen hem. Voorzichtig laat ik hem een stapje zij waards zetten en de spanning vloeit iets weg. Pfff, dat had hij al een jaar niet meer gedaan. Even wandelen met halster, daarna met hoofdstel. En hulp gevraagd bij het opstijgen en eerste pasjes voorwaarts. Ok, hij beweegt, hij haalt adem we kunnen verder. Ik had met opzet heel veel tijd genomen voor ik in de wedstrijd zou moeten starten gelukkig. Losrijden ging niet echt want zijn lijf en ledematen bleven op slot en dan val je heel makkelijk van je eigen benen af.

Na een half uurtje terug naar de trailer en eraf gegaan. Wat te drinken gegeven. Wat te eten gegeven. Beetje getut. Daarna weer naar het los rij veld en nu zelf opgestapt. Hij voelde al beter, maar een drafje ging maar net en galop ging echt niet. Gelukkig had ik gezien dat de rijbak waar de proef verreden werd een fijne bodem had. Wat proefjes gekeken en toen zelf de ring in. En we hebben alles kunnen laten zien. Ook de draf en de galop met voltes! Ik was zo trots op mijn Djarra!

Na de proef heb ik hem in de paddock achter op het terrein weg gezet met hooi eten en water. Dan kon hij mentaal even bijkomen.

’s Middags was de stijl trail en de speed trail. Een uur te paard rond gehangen, wat hij heel gezellig vind trouwens, mocht ik. Bedoeling is tussen alle hindernissen galopperen in de juiste galop. En waar ik met los rijden geen meter kon galopperen ging hij nu super fanantiek en krachtig rond. Hindernissen die we geoefend hadden gingen goed. Springen heb ik maar even niet gedaan. Rond de kippen deed hij na enig aandringen braaf. Omdat hij zo super goed zijn best heeft gedaan heb ik me teruggetrokken voor de speed trail.

Ik heb hem weer met eten en drinken in de paddock weg gezet. Het was ondertussen al vier uur dus best een lange dag.

Samenvatting: Na ’s morgen in de stress raken en terug vallen in oud gedrag kan hij daar weer goed uitkomen. En daarna zelfs super goed aan het werk gaan. Dat is zo’n overwinning! Een bevestiging van 3 jaar werk.

WE Deel 2: Hoe relaxed en makkelijk Djarra wel niet is

Zoals ik al schreef in deel 1, met de trailer op stap met Djarra is een genot. Ik kan hem tegenwoordig in mijn eentje laden. Hij vindt slecht weer geen probleem. Hij vindt file rijden met stil staan geen probleem. Hij vindt heel soms een vrachtauto eng, maar dat zijn echt uitzonderingen.

* In een onprettige kleine stal waar gestressed is blijft hij eten en drinken.
* Alleen ergens in een paddock staan vindt hij prima en hij blijft eten en drinken.
* Heel lang op je paard zitten wachten tot je aan de beurt bent vindt hij ook geen probleem. Andere paarden om zich heen vindt hij heel gezellig. En dan in galop de ring in en een zeer fanatiek in de trail rond galopperen is dan een eitje.
*’s Nacht in zijn eentje met deken op in de gietregen staan is geen punt, gewoon door blijven eten en ’s morgen vrolijk mee gaan als ik hem opvis.

Zondags na wat trail oefenen wederom zo de trailer in lopen en na een voorspoedige thuis reis met gestrekte draf de wei in.

We Deel 3: Onze eerste wedstrijd WE

Het hele weekend draaide om een een Working Equitation wedstrijd. Een wedstrijd vorm die in Nederland nog in de kinderschoenen staat. Het deelnemers veld bestond uit prachtig aangeklede ruiters op Lusitano’s, western ruiters op onder andere haflingers, Deelnemers van het Belgische equipe in hun tenue op barokke paarden, parelli ruiters rijdend op een halsterje en wat loslopende geïnteresseerden, zoals ik zelf.

Er waren drie soorten proeven: Classic (voor de barokke ruiters), Western en Basic voor de geinteresserden veelal met TREC achtergrond. En dan waren er per soort een zware versie en een lichte versie.

Met Djarra had ik me voor de WEB (Basic) Licht opgegeven. Ik had geen trial kunnen oefenen en door omstandigheden eigenlijk helemaal niets geoefend of voorbereid. Ik ging puur voor de ervaring voor Djarra en om er even lekker uit te zijn.

Na het niet kunnen losrijden, zie deel I ben ik de proef ingegaan. In stap binnen komen, groeten, kleine voltes en achterwaard gingen zoals gepland en ik was heel tevreden. Dan draf en ook hier vrij kleine voltes om de lenigheid en het in de hand staan van mijn paard naar voren te laten komen ging ook naar wens. Rechte lijnen en diagonaal waar ik geen verruimen heb getoond. Galop begint goed, maar in de volte moet hij hoesten. Hiermee rommelig naar de draf terug en ben ik promt mijn proef kwijt dus heeft Lotje maar even de rest voorgezegd. Ook de linker galop, zijn moelijke kant gaat redelijk en al met al ben ik heel tevreden. Hij heeft niet vreemd gedaan bij de tent waar de jury onder zat en hij heeft gelopen waar ik wou dat hij liep. Voor onze eerste keer niet slecht.

’s Middags is de trail. Een aantal hindernissen had ik al besloten niet te nemen, zoals de hindernis en de afsprong. Een aantal hindernissen had ik mijn bedenkingen bij aangezien hij dat nog nooit gedaan had. De door wading van een waterbak en het pakken van een lange stok waar je verderop dan een bordje mee om prikt en hem dan weer terug zet. Deze hindernissen hebben we na een paar pogingen inderdaad niet gedaan. Ook verwachte ik niet dat het zou lukken tussen alle hindernissen te galopperen, maar dat ging dus als een speer. Hij vond dat rondgalopperen prachtig en was goed te stoppen bij de hindernissen.
Wel goed gingen zaken waar ik voor en achteruit tussen pionnen of balken door moet, super gecontroleerd echt heel knap van Djarra. Zijwaards over de balk was nog te moeilijk, maar ernaast ging wel goed. In galop rond twee tonnen ging aardig, maar hij kan nog niet zo klein wenden in de galop. Slalom had ik willen draven, maar hij galoppeerde zo enthousiast dat ik die ook in galop gedaan heb. Maar ja elke keer changeren is best wel moeilijk.

Belangrijkste was dat hij het leuk vondt en zijn best heeft gedaan. Ondanks dat eigenlijk alles nieuw was. Dit gaan we beslist vaker doen. Lotje wil nog drie wedstrijden dit jaar organiseren. Er zijn ook foto’s gemaakt dus hopelijk kan ik ook nog wat laten zien.

Even niets

Door familie omstandigheden doe ik even wat minder met Djarra. Maar wat is het toch een goede vriend. Hij vindt het niet erg om even samen rustig in stal bij elkaar te zijn. Om een weekje alleen in de wei (met vers gras) rond te lopen. Als ik dan ga rijden is hij even braaf, maar wel vrolijk enthousiast.

Hij is gewoon mijn beste vriend.

Doelen (bij)stellen

Als je iets wil bereiken moet je jezelf een doel stellen van wat je dan precies wil bereiken. Zo heb ik voor mezelf de wens om met mijn eigen paard 160 km in de endurance te rijden en dat is dus doel waar ik naar toe kan werken. Ook hou ik erg van klassieke dressuur en het werk boven de grond en ook dat kan je als doel stellen. Maar het moge duidelijk zijn deze doelen zijn nog erg ver van de werkelijkheid van waar Djarra en ik nu zijn.

Om deze afstand te overbruggen heb ik doelen dichter bij huis genomen om vooruit gang te boeken. Ik werk vanuit het hier en nu naar verbetering. Voorbeeld: Op dit moment kan Djarra aan de hand heel mooi schakelen van uitgestrekte draf naar verzamelde draf en mijn doel is dit ook onder de man voor elkaar te krijgen met een ontspannen paard. De afgelopen 2 jaar werkte het uitstekend moet deze werkwijze. Djarra kon snel psychisch/emotioneel overbelast raken en dan raakte hij in panier en sloeg zijn lijf op slot. Dus werken van uit het NU en blijven voelen wat hij aan kon was noodzakelijk om niet te grote stappen voor hem te maken en dan terug te vallen.

Maar nu is Djarra psychisch en emotioneel stabiel, de tijd van kleine muize stapjes is echt voorbij. Het is nodig om nieuwe doelen te formuleren, doelen die binnen een jaar bereikbaar zijn werken dan goed. Voor de endurance betekend wil ik met Djarra zijn eerste klasse III dit jaar rijden. En voor de dressuur heb ik ook iets leuks gevonden. Ik ga uitzoeken of we samen mee kunnen doen aan een Working Equitation wedstrijd.

Fysio - de gevolgen

Djarra reageert meestal heel goed op behandelingen, maar het kan soms even tijd nodig hebben. Dus de aflopen week het werk rustig opgepakt. Na het longeren maandag heb ik woensdag een klein bosritje gemaakt. Hij voelt erg goed, maar ik voelde ook dat hij nog tijd nodig had. Dus tussen door rustige lange stap trajecten in gebouwd.
Vrijdag in de bak gereden en WOUW wat een verschil. Ik heb voor het eerst Djarra met veel front kunnen rijden en het voelde top. Veel energie onder me, mooie ronde rug en voor heel krachtig en licht. Echt alle energie ging meer voorwaards-omhoog dan ik ooit eerder voor elkaar had gekregen bij hem.
En dan de galop, in de bak had hij daar nog steeds wel problemen mee. En nu .... relaxed galopje rondje na rondje en op beide handen. Gister tijdens een buitenritje changeerde hij in de galop heel soepeltjes en hij bleef daarbij in het zelfde spoor! En nog beter, hij changeerde ook weer terug naar zijn "moeilijke" galop in een modderige bocht!

Vandaag dit alles afgerond met een heel rustig ritje gezellig samen met een ander.

Fysio bij Djarra

Aangezien Djarra niet liep, zoals hij kan lopen heb ik ook bij hem de fysio gehad. Een zinvolle aktie, want hij kon wel wat hulp gebruiken. Na twee daagjes rust heb ik hem gister weer aan de longe genomen en dat zag er veel belovend uit. Ik moest hem wel even overtuigen dat de blokkades weg waren en hiermee ook de mogelijke pijn, maar dat pakt hij goed op en hij ging echt lekker lopen.
Deze week gaan we dan weer rustig rondrijden en met grondwerk en fysio-oefeningen hem verder helpen. Meer aandacht voor zijn lendenen en het kantelen van zijn bekken. Voor alle zekerheid heb ik de wedstrijd van aan komende zondag maar afgezegd, dit zou 55 km zijn over zeer wisselende bodem. In plaats daarvan wil ik wat extra trainingen inplannen de komende weken.

De wond aan zijn voorknie is echt heel mooi aan het genezen. Langzaam groeit het van de randen uit dicht. Er komen geen dikke korsten meer op die dan een gat slaan als ze los komen. Maar dunne korstjes, waar de wond als het ware mee aan het vervellen is naar nieuwe huid. Gelukkig is tijdens dit hele proces nooit sprake geweest van kreupelheid of functionele beperkingen.
Ik zie dat ik hier niets over geroepen had nog ... hij was 8 maart in stap vol op zijn knieen gevallen, geen idee hoe of wat. Het resultaat was echter een heel groot diep gat, echt doodeng. Meteen 24/7 buiten gezet een week lang, waarbij de knie alleen rond de wond dik en warm was tijdens het genezingsproces. Veel afspuiten en smeren en Arnica inwendig geven. Verder was het gewricht onbeschadigd gebleven en kon het weekendje Drenthe gewoon doorgang hebben.

Fysio voor mezelf

Ik had de laatste tijd weer wat meer last van mijn schouders, die zitten dan redelijk vast = monikskapspier is meer een kabel dan een spier. Soms op mijn werk voelt het als of er een dolk ingestoken wordt. Soms sluimerd er een hoofdpijn. En na een dubbele training in KWB op 1 maart verslechterd het. Na 4 dagen met vriendinnen en paarden in Drenthe op vacantie en het verbeterd. Maar het blijft eigenlijk altijd.

Dus dacht ik laat ik nou eens dezelfde zorg aan mezelf besteden, zoals ik die ook aan mijn paard besteed als die niet helemaal ok loopt zonder kreupel te zijn. Dan haal ik daar als nodig een therapeut bij. Dus vandaag ben ik zelf naar de fysio geweest en ik wist echt niet of het nou wel of niet heel erg serieus was. Ik ben er aan gewend.

Nicole heeft mijn verhaal aangehoord. Mijn bewegingsmogelijkheden in kaart gebracht. Mijn wervels een voor een nagelopen. Conclusie vanaf de eerste borstwervel omlaag tot mijn onderrug zit het redelijk vast, ook mijn ribben zijn niet zo bewegelijk als zou kunnen. Ze gaat beginnen met de spieren los te maken en daarna kijken of de bewegelijkheid van de gewrichten voldoende is verbeterd of dat daar ook nog zaken vast zitten op tussen wervelschijf gebied. Als ik wat losser ben krijg ik ook oefeningen om in de sportschool te doen. Al met al een goede zaak dat ik ben gegaan.

Zo zie je maar weer hoe je aan een lang aanhoudende situatie kan wennen, ook een ongezonde situatie dus.
Poeh, wat zullen Djarra en ik straks soepeltjes rond banjeren op de wedstrijden.

Zadel uitproberen

Het is even stil geweest. De domoor was op straat keihard op zijn knieen gevallen wat een flink groot en vooral diep gat op zijn voor knie opleverde. Dit is een week lang dik en warm en aktief geweest, daarna is het rustig geworden en geneest nu langzaam.

Hierdoor heb ik een week niet gereden en daarna, afgelopen lange weekend, 4 dagen, zalig weg geweest samen met Djarra en nog 3 vriendinnen en paarden in Drenthe. Hier heerlijke tochten gemaakt. Maar Djarra heeft erg veel problemen met het andere zadel. Hij kan hier super onder lopen. Krachtig en met een soepele verende beweging over zijn rug komt hij echt super van de grond. Ik weet niet goed hoe ik dit moet omschrijven. Maar ik voel nu voor het eerst hoe hij kan lopen als hij zijn achterhand echt goed gebruikt.
Maar ook had hij momenten dat hij echt niet wist hoe hij moest lopen en dan zet hij zijn lijf en benen vast. Mogelijk is zijn verleden hier debet aan. Wat voor een ander paard een stimulans is om beter te gaan lopen is voor hem een te grote prikkel waar hij geen raad mee weet.

Ik heb al over 2 1/2 week mijn eerste wedstrijd van dit seizoen met hem gepland. Hierdoor heb ik besloten even met de GM te stoppen om hem weer lekker en vooral stabiel aan het lopen te krijgen voor de wedstrijd. De impact is nu te groot en daarmee is het in het wedstrijd seizoen niet slim dus om een ander zadel te proberen. Heel jammer, maar ja het beestje moet er wel blij van worden tenslotte doe ik het ten eerste voor hem ;-)

Nieuw zadel op komst

Ze zijn prachtig. Ze rijden heerlijk. Het endurance zadel: de Gaston Mercier.

En ik ga er een bestellen! Op dit moment heb ik er een om even samen met Djarra hier wat mee rond te rijden. Ik heb met dit zadel al mijn kilometers in gemaakt, zalig. Maar voor Djarra is het nieuw.
Ten eerste is dit de eerste keer dat ik op Djarra een ander zadel leg. Met zijn historie op zich al spannend, maar hij is super cool. De enige die roet in het eten gooit is de best wel heftige wind, stormachtig en dat is bijna te veel voor Djarra. Dus meer als er even op te hebben gezeten is het niet geweest. Zodra hij zijn hoofd ontspannen omlaag brengt bij de zadels die we passen is het voor mij al genoeg, het zadel boeit hem niet en stoort hem dus niet.

De volgende dag, zonder wind, even in de bak gereden. Nou hij liep kreupel .... fijn ... dus er maar weer afgestapt. Maar ik weet de reden wel, de singel heeft aan een kant elastiek. Dus aan een kant geeft het in stap mee en aan de andere kant niet = links-rechts loop je dan ongelijk. Even wat aan de hand gedraafd en daarna in stap en een klein beetje in draf nog wat gereden.

De dag daarop eerder goed aangesingeld, elastiek is voor mij ook wennen. Als ik er op zit begint hij weer in stap onglijkmatig te lopen. Even mezelf toegesproken. Niet mee denken met hem in de ongelijkheid! Maar vanuit beide heupen en vooral handen recht naar voren en stevig doorstappen! Dat werkt. Na verloop van tijd kunnen we lekker rond stappen en draven met een ontspannen paard! Heerlijk.

Morgen gaan we naar buiten samen met een voor hem vreemd paard, kijken hoe het dan gaat.

Dubbele training op 1 maart 2009

Training 's ochtends:
Vanuit het endurance forum organiseren we 's winters altijd trainings ritten. Deze gaan richting voorjaar over van puur gezelligheid naar gerichtere training voor de eerste wedstrijden.

Zo ook afgelopen zondag. We zouden met z'n zessen de klasse I route (35 km) gaan rijden en mijn verwachting was dat het in een wat hoger tempo zou gaan. Het alleen met Djarra in een trailer op stap gaan wordt steeds makkelijker dus kwamen we 's morgen lekker optijd en relaxed in Kootwijkerbroek aan. Aangezien ik zaterdag 7 uur had staan lesgeven in Makkinga wou ik vandaag eigenlijk alleen met Djarra bezig zijn. Dus ik ben niet gaan koffie drinken maar heb Djarra uit de trailer gehaald hem hem nog een beetje gepoetst voor ik hem opzadelde.

De rit begon moeizaam. Tempo lag in draf hoog (hoger dan ik normaal rij) en Djarra is een diesel die minimaal 30 minuten nodig heeft om op stoom te komen. Hij hing er dus een beetje achteraan met een kop van moet dit nou, moet ik dit leuk vinden ofzo. Waardoor ik denk: waar ben ik aan begonnen, zo gaat hij het nooit leuk vinden.

Maar goed als hij warm gelopen is schuift hij ongemerkt en relaxed steeds meer naar voren. Loopt hij makkelijk mee in draf en galop. Met zijn bezwete wintervacht, waar hij dagelijks mee in de modder rolt, ziet hij er na afloop niet uit. Als we terug zijn drinkt hij wel maar is niet super dorstig. Hij eet de meusli en vindt dat dat te weinig is. Het hooi boeit hem niet echt, dus honger heeft hij niet. Verder is hij kwaad, omdat de rest in de bak mag rollen en los rond lopen, en hij niet. Ik heb hem afgesponst en met een deken tegen de gure wind aan de wagen staan.

Training 's middags:
Want .... ik heb nog een ritje in de planning. We kwamen Jannet van Wijk tegen en die zou 's middags nog een galop training doen. En aangezien Djarra niet moe is heb ik besloten nog een keer met hem op pad te gaan. Vanwege de gure wind en het feit dat hij toch niet hooi eet heb ik hem maar opgezadeld en ben wat gaan rond wandelen. Dat vond hij prima.

Toen kwam Jannet met nog twee anderen er aan en ben ik aangehaakt. Djarra vondt het dus prachtig! Kijk hij was al warm gedraaid dus hij kon meteen genieten. Ik heb hem nog nooit zo enthousiast gehad en daar heb ik dus al die tijd op zitten wachten. Na een rustige opbouw kwam de galop, heel lang, leuke paden, kronkelend met wat hoogte verschilletjes. En Djarra genoot. Ik ben met hem nog niet serieus galop aan het oefenen dus in mijn ogen was het heftig voor hem. Af en toe voelde hij zijn spieren, dan kwam zijn hoofd omhoog en drukte hij zijn rug weg, maar met een lichte been hulp had ik hem weer lekker rond over zijn rug. Met een ontspannen teugel, lekker in balans en met een gemak zo heerlijk. En hij bleef het leuk vinden. Hij bleef zich ook druk maken, daar mag hij relaxter in worden.

Het laatste stuk, zo'n 5 km ofzo, ben ik alleen terug gegaan. Dit deed hij zonder aarzelen. Wel was hij schrikkerig, een teken dat hij toch een beetje moe was. Maar hij bleef lekker lopen en zakte niet in. Bij de trailer aangekomen was het onder tussen best wel laat, dus ik heb hem snel afgezadeld en met dekentje zo de trailer in gezet. Dorst had hij nog steeds niet.

Thuis lekker verzorgt, stalletje op orde gebracht en hem met een deken op de nacht in gestuurd.
The day after:
Maandag was ik zelf best wel stijf en was heel bezorgt hoe hij er aan toe zou zijn. Nou 2x 25 km, 1x in hoog draf tempo en 1x met lange galopades: piece of cake! Niet stijf, niet moe, geen opgelopen benen, draaft zo lichtvoetig aan naast me.

Hij heeft dus een kleine klasse II op tempo gelopen en daar draait hij zijn hoef duidelijk niet meer voor om!

Komt goed uit, ik heb dit jaar zijn eerst klasse III (> 80 km) in de planning staan.

Ik ben alweer zo trots op mijn paardje.

voeding en weidegang

Waar ik Djarra heb staan gaat hij ook in de winter overdag de wei op. Op dit moment (februari) staan ze op de winterwei die ze onderhand helemaal kapot gelopen hebben. Gras groeit er niet echt meer, al ziet het er van een afstandje wel groen uit. Maar de wortels van het gras schijnen heerlijk te zijn. Sinds 1 week zie ik Djarra en de anderen serieus de grasmat kapot klauwen om bij de wortels te komen en die op te eten. Hier ben ik niet zo blij mee, want daarmee komt er ook best wel veel zand mee naar binnen met het risico van zandkoliek. En ze zijn er zo een hele middag mee bezig heb ik de indruk.
Na de vorst is het ook even veel geregend; 1 a 2 weken en nu is het grijs maar droog weer.
Zodra het buiten nat werd ging Djarra op stal over van alleen hooi eten op meer stro eten en minder hooi. Dan ben ik altijd blij dat hij die keuze heeft en niet op mot of vlas staat. Ik heb al vaker gemerkt dat als de wei heel nat is hij stro gaat eten dus dat zal wel goed zijn voor zijn darmen.

Helaas kunnen we in deze wei niet overdag ook hooi aanbieden. Dat had ik op een vorig adres: het hele jaar door 24/7 onbeperkt hooi ook als ze vol in gras stonden. En toen aten ze altijd ook van het hooi. Maar hier kan dat dus helaas niet.Overdag in de wei moet hij het nu doen met natte grassprietjes en nu dus met de wortels. Als hij door omstandigheden nu overdag korter in de wei staat ben ik daar nu niet rouwig om. Nog even en het is voorjaar met vers gras.

Heerlijk weekendje

Dit weekend stond in het teken van lekker trainen en dat is geluk.

Zaterdag had ik met een paar anderen in Leersum afgesproken voor een ritje over de Amerongse berg. Helaas had het ’s nachts minstens 5 graden gevroren. Dus zeker het begin stuk voor was slecht begaanbaar. Zodra we richting Amerongen gingen en lekker konden klimmen en dalen was de grond beter. Maar hierdoor werd het ritje wel ingekort tot zo’n 15 km en we hebben rustig gereden. Ik had de hartslag meter om gedaan bij Djarra en dat leverde zeer interessante informatie. Zo kan hij tegenwoordig ronddraven met een hartslag onder de 80 slagen per minuut en danst daar rustig de berg mee op en af. Wonderbaarlijk. Het was prachtig weer en we hebben genoten. Ook het zelf met de trailer op pad gaan ging super en ik heb Djarra er twee maal helemaal in mijn eentje weten te laden. Hij reist super rustig en ook ter plekke is hij heel relaxed en helemaal als er een hooi net in de buurt is.

Zondag had ik met Karien afgesproken. Zij staat bij Maartensdijk dus we hadden in de buurt van Lage Vuursche afgesproken. Samen hebben we de Lange en Korte duinen van Soest doorkruist in een redelijk tempo met veel galopjes tussen door. De paarden genoten en wij dus ook. Het is een ritje van 3 uur geworden. Ook vandaag had ik de hartslag meter om. Ik dacht eerst dat hij kuren had, want in het beging gaf hij wel normale waardes, maar daarna zeer vreemde waardes. Nu maak ik het altijd nat voor ik hem opzadel vandaar de waardes in het begin. Daarna deden we zo rustig aan op weg naar Karien en Alter dat dat opdroogde en vandaar geen betrouwbare waardes. Inde duinen moest hij toch wel zweten en voila, weer normale waardes. De rit van vandaag was fysiek een stuk zwaarden dat was wel duidelijk. Maar goed herstel en lekker op adem, op temperatuur thuisgebracht. Daar heb ik hem extra muesli en hooi gegeven terwijl ik zijn stal uitmeste. Hij gaat netjes aan de kant staan als ik daarmee bezig ben. Daarna nog even de wei in voor een paar uurtjes.

Een wit bos

Dinsdag avond ging het een beetje sneeuwen, maar de verwachting was niet dat dat zou blijven.

Woensdag morgen is het dus echt wit buiten! En kan ik niet wachten om in het bos te gaan rijden. Daar komen is nog het moeilijkst, omdat het toch op het erf en op straat af en toe best glad is en hij voor ijzers heeft.
Maar het bos was perfect. De bodem nog redelijk zacht, maar echt helemaal wit. Alles. De bomen, takjes, de grond en de paden. We zijn in stap begonnen, maar al snel bleek dat alles kon. Wel voorzichtig, want met een maagdelijk wit tapijt zijn modder en ijs niet te zien. Maar we hebben zalig gedraafd, voorzichtig gegaloppeerd.

Puur genieten in een winters landschap.

Vandaag, 3 dagen later de eerste lente dag met 9 graden! Aan het einde van de middag in de bak gereden. Hij gaat zo lekker dat ook dit puur genieten was. Los lijf, lekker ontspannen. Heerlijk.

afwisseling

Zaterdag heb ik een rit(je) gedaan doen met vorst in de grond en een blauwel ucht. Prachtig weer voor een rustige rit. Maar rustig zegt natuurlijk niets over afstand. Ik ben richting Maartensdijk gegaan waar twee vriendinnen hun paarden hebben staan. En laat er nou één toevallig op stal zijn en ze moest ook nog moeten rijden. Dus Djarra even meegenomen de paddock in voor een hap hooi, water vond hij niet nodig.
Oscar opgezadeld en samen met Laura een heerlijk rit gemaakt een stuk bos waar ik normaal niet kom. We zijn misschien wel 1 1/2 uur weg geweest denk ik, daar let ik nooit zo op. Daarna met een kleine omweg, om niet weer door de Lage Vuursche te hoeven en nog twee mooi galop paden te pakken, terug naar stal. Djarra vondt dat wel best wel lang onderweg waren ... even kijken ... oh rit(je) van 4 uur. Nou hij is er in ieder geval lekker uit geweest.

Om een beetje te compenseren zijn we zondag gaan wandelen en grazen alles naar zijn wensen. nou dat vond hij reuze gezellig.

Maandag kwam hij vrolijk uit de wei en heb ik hem maar even de bak mee in genomen. Aan de hand wat inbuigen en lateraal werk gedaan in stap, maar dat kost geen moeite meer. Daarna hetzelfde laterale werk in draf, wat hij dus ondertussen heel goed kan. Hij is achter mooi sterk geworden en terwijl ik loop, danst hij naast me. Ook vlotter rechtuit en dan terug schakelen en zijwaards inzetten kosten geen enkele moeite. Het was echt prachtig om te doen.

Vandaag had het geregend en dan zet hij zich een beetje vast. Dus los in de longeerbak hem in 15 minuten rustig losgewerkt. Daarna kon hij moeiteloos kort en ruim draven. Langdurig galoperen en hij begint hier nu ook zelf zijn hoofd laag te bregen. Heerlijk, galop in die longeer ring was nog steeds wel lastig voor hem.

Je kan dus zeggen dat hij zich vast niet verveeld met mij als baasje...

Trauma verwerking II

Op 3 december schreef ik over de problemen bij het rijden in een bak. En over de bach-remedie die ik voor hem had samen gesteld. Deze heeft hij zo'n 6 - 8 weken gehad ondersteund met de lessen die ik wekelijks kreeg in de bak.

Inmiddels waren de druppels op. En door de vorst periode heb ik ook een aantal weken niet in de bak kunnen rijden. Als je dan weer voor het eerst in die situatie komt, het rijden in een bak, is het toch kijken wat de stand van zaken is. Heb ik de kern weten raken en is hij van zijn angsten verlost of zit er nog wat dat nu naar boven komt.

Vandaag was de bak weer goed begaanbaar en het was prachtig weer. Dus we zijn in de bak gaan rijden en waren niet de enige. Dat is voor Djarra positief dat vindt hij gezellig. Na eerst wat aan de hand gewerkt te hebben wat hij onzin vond er maar op gaan zitten. En echt het was meteen goed. Lekker ontspannen paard onder me. Wat stap werk en vrij snel gaan draven. Hij liep gewoon heerlijk. Af en toe nog een spannings hoestje. Galop was ook nog te ingewikkeld, maar het is goed zo. We kunnen gewoon lekker door gaan werken en gymnastiseren in de bak.

Weekendje wandelen

Gisteren samen met een vriend en Djarra 2 uur lang in een zo goed als van mensen verlaten bos gewandeld. Het was zalig. Lekker met z'n allen genieten van de winterse kou en een stil bos. Heerlijk om te zien dat Djarra nu zelfstandig z'n weg leert zoeken. Hij kan nu heel ontspannen maar bedachtzaam een stuk bevroren parkeerplaat over steken.

Vandaag heb ik hem de andere kant mee op genomen. Eerst over een industrie terrein waar de vrachtwangens die er staan niet eng meer zijn, maar je moet ze nog wel in de gaten houden met een bedachtzame blik. Langs de Dorrestijnweg richting de Wieksloot. Hier was het ruiterpad slecht begaanbaar, maar in de randjes hebben we ons een weg gebaand. Daarna terug langs het fietspad van de Biltseweg. Hier in een zacht en vlak paadje heeft hij even super ruim en ontspannen de benen gestrekt in een forse draf. Helaas leg ik dat na 500 meter echt af dus op mijn vraag om weer gas terug te nemen gaat hij weer naar stap. Zo vol kracht en toch zo braaf in de omgang, hij is echt zo super lief.
Thuis wachtte er in de wei een verrassing, want iemand had kuil in de wei gelegd. Dus lekker zonder deken in het zonnetje gezet.

Het was een prachtig winters weekend!

echt winter

Heerlijk die droge vries kou! Maar mede door de gladheid staan de paarden nu wel continu opstal. Vanmiddag had ik vrij en was de temperatuur opgelopen tot 3 graden! Terwijl het 's nacht ruim -10 gevroren had en gesneeuwd.
Dus heb ik Djarra mee genomen voor een wandeling in het ietsjes witte bos. Hij leert steeds beter met gladde grond om te gaan. Als hij schrikt verzet hij niet meer dan een voet en denkt dan STOP en blijft staan tot dat wat hem schrik aan joeg voorbij is. Ook op de wandel paden is het flink uitkijken. Onder het laagje sneeuw zie je niet waar ijs is dus continu opletten. Hij luister goed als ik hem de berm in wijs of zeg dat hij even moet opletten. Als een voetje glijd laat hij dit gewoon en zoekt rustig zijn weg verder. Hij heeft ook uitgebreid staan grazen overal, dat mist hij dus het meest. Op de terug weg is hij dan op en top arabier in zijn uitstraling en wil graag van alles. Maar meer als een gebalanceerd drafje naast me en naar stap als ik streng wordt doet hij niet. Hij blijft attent en controleerbaar met alleen een halster en een lang touw dat constant los doorhangt.
Daarna nog even in de wei waar nu ook een paar andere ingezet waren, zodat ik zijn stal kon doen. Maar na 1 uurtje kwam hij heel tevreden naar me toe om weer naar stal te gaan. Daar weer zijn deken op gedaan voor de nacht.

Toch weer op ijzers

De planning was om Djarra 's winters lekker op blote voeten rond te laten lopen. Hij heeft ze dan normaal gesproken niet nodig. Ook voor het hoefmechanisme en dus de gezondheid van de hoef is dat een goede zaak, even geen beslag.

Maar op harde paden met stenen of bevroren hobbels kan hij op blote voeten niet uit de voeten, het doet zeer. Aangezien de voorspellingen nog vorst blijven verwachten, in ieder geval 's nachts zal de grond die nu kei hard bevroren is dat nog wel even blijven. Dus op bloten voeten zou ik toch niet lekker meer rond rijden.

Vandaag kon de hoefsmid, ja 's morgens gebeld en hij kon om 12.00 !
Hij hoefde niets te bekappen, Djarra stond helemaal correct op zijn voeten. Ook waren ze niet te kort, waar ik even bang voor was. Nu vindt Djarra bekappen en beslaan de normaalste zaak van de wereld dus die staat super relaxed. Dan valt het op als hij bij links voor toch wat reageerd bij het vast nagelen van het ijzer! Hij is dus gevoelig en ik hoop dat ik met het beslaan op tijd ben geweest. Hierna in de longeerbak, waar de zandbodem ietsjes los gelopen is, liep hij echter heel erg goed, lekker door zijn lijf, zonder zijn schouders vast te zetten en kort te lopen. Dit weekend gaan we lekker buiten rijden en dan zie en voel ik vanzelf wat wel en niet kan.