Djarra als begeleider

Afgelopen weekend had ik met een vriendin afgesproken voor een ritje. Haar paard is nog erg onzeker en samen buitenrijden is dan een mooie oplossing.
Dus 's morgens eerst een uurtje heen, ze staat met haar paard ergens anders. En ik heb meteen maar wat galopjes ingebouwd.
Vervolgens samen op stap. De paarden vonden elkaar wel ok, dat is altijd prettig. Naast elkaar stappend gaf de merrie een spannings bokje en Djarra deinsde meteen opzij. Vanaf dat moment gaf hij haar alle ruimte en hield zelf in de gaten of ze last van spanning had. De merrie weet zich soms met zich zelf geen raad of vindt alles opeens heel eng en gaat dan bokken. Maar met een rustige benadering was het steeds goed op te lossen, doorademen en gronden. Na een flink stuk stappen zijn we gaan draven. Djarra voorop in een rustig drafje ..... maar het was toch nog te snel. Dus Djarra nog langzamer laten draven, wat hij best wel moeilijk vond. Zeker met een merrie erachter die best wel harden wil en erg onrustig is. Maar hij heeft zich zo beleefd opgesteld, echt heel super. Af en toe ging er een verstoord - waarschuwend oor naar achter, maar dan zei ik dat hij dat niet zelf mocht regelen en dat doet hij dan ook niet.
Even later ook een stuk heel ruim er achter gedraafd en ook dat deed hij zo braaf. Accuut stoppen als nodig en weer op afstand verder als het kon. De merrie heeft een heel stuk heel ontspannen gelopen en dat geeft dan wel een fijn gevoel. Op de terugweg bouwde er weer spanning op, maar die is niet geescaleerd. Mijn functie was vooral rust en stabiliteit verzorgen.
Zo hebben we ruim een uur toch heerlijk gereden, veel zaken zijn helderder geworden en oplossingen zijn in kaart gebracht.

Na haar bijna thuis te hebben afgeleverd, ze ging de rest naar huis lopen, zijn we weer naar huis gegaan. Djarra kon weer zijn lange benen los gooien in een rustige draf. Al met al is hij zo'n 4 uur onderweg geweest. Maar heeft bewezen een prima oppas / begeleidings paard te zijn. Thuis heb ik hem verwend met warme slobber, nog over van de wedstrijd in Uddel.

Djarra laat zien wat hij kan!

Dit weekend was dus de endurance wedstrijd. En wel 2 dagen achter elkaar. Vrijdag was de eerste dag met 30 graden en drukkend warm vanwege het onweer in de buurt wat een rit van 52 km heel zwaar maakt. Tempo laag houden en veel laten drinken of slobber voeren wat ik ben gaan doen om voldoende vocht aan te vullen. Zaterdag was de tweede dag met 58 km, maar gelukkig bewolkt enig lichte regen dus wel heel vochtig maar minder warm. Ik was beide dagen iets van 6 uur onderweg waarvan 3/4 uur rust met veterinaire controle en tijd om te eten en te rusten.

Djarra vertrok super fanatiek maar ik heb het het tempo laag gehouden, in iedergeval lager dan hij nodig vond. Met al zijn drang naar voren heeft hij wel een aantal spierknopen in zijn achterhand opgelopen die we er wel 's avonds weer aardig uitkregen met massage. Op de terug weg na de vet-gate ging hij heel slecht lopen en kon/wou op een gegeven moment niet meer draven. Het voelde spierbevagen aan, een stofwisselings probleem wat met die hitte best zou kunnen. Zeker een half uur wezen stappen en denken en grooms inlichten dat ik er langer over deed en dat ik misschien moest stoppen. Toen kreeg ik een ingeving en heb de singel een gaatje losser gedaan (het is een singel met elastiek), en daarna kon hij weer draven! Maar goed hiermee was mijn gemiddelde snelheid drastisch omlaag gegaan.
Toen ik weer terug was op het terrein is hij weer gekeurd door de dierenarts. Alle waardes waren goed, maar ik moest wel de spieren in zijn achterhand onderhande nemen om de volgende dag hier geen problemen mee te krijgen. Dat is goed gelukt.

De tweede dag ben ik dus gestart zonder te weten hoe hij verder zou gaan. Enthousiast of moe en hoever zou hij nog wel kunen? Ik ging echt blanco de tweede dag in. Hij begon zeer moeizaam, maar dat is opzich normaal voor hem hij altijd heeft 30 tot 45 min. nodig om zijn systeem helemaal opgang te krijgen en soepel en makkelijk te gaan lopen. Wel was hij niet blij met de verharde weg waar de eerste 2 km overheen ging. Na een uurtje ging hij ging steeds beter, makkelijker en gretiger lopen en wilde zelfs weg bij diegenen waar we steeds mee samen reden. Nu niet meer 1 km gestapt voor de vet-gate wat ik gister met die hitte gedaan had, maar tot vlak bij door gedraaft en meteen bij de dierenarts aangeboden. Hij was goed en mocht weer 3/4 uur eten en uitrusten wat hij goed doet. Alleen vertrokken. En toen heeft hij een economisch draf tempo gevonden, waar hij geen krachten verpilde en makkelijk liep. Dit wordt wel een steady state genoemd al was zijn tempo nog niet optimaal = erg laag. Ingehaald door een arabiertje en hier een flink stuk achteraan gegalopeerd en daarna laten gaan. Toen kwam er een ijslander langszij en met Tonkie met Skritla ben ik verder naar de finisch gereden.

Hij is wederom goed gekeurd en de gemiddelde snelheid over de twee dagen van 10,6 km/uur was laag maar net niet onder het minimum van 10 km/uur.

Beide nachten heeft hij, op vreemd terein in zijn paddockje in de wei, liggend geslapen en verder de hele nacht gegeten! Hij is de wedstrijd beter uitgekomen op de zondag dan op de vrijdag toen hij eraan begon.

Hij heeft laten zien dat hij 112 km kan lopen een mooi eerste klasse III wedstrijd.

Hij is gewoon echt heel erg goed! Veel beter dan ik vaak denk ..... maar waar ik nu niet meer omheen kan!

Djarra is er klaar voor ...

Momenteel is Djarra is top vorm, wat een beetje dubieus genoegen is. Wat bedoel ik met top vorm? Nou hij is nog nooit zo sterk, zo lenig en zo gretig geweest in het werk. Hij voelt zich kip lekker en dat is heerlijk te zien en mee te maken.
Maar hij weet zich soms geen raad met al die energie en kracht en dan wordt het als we rijden een beetje spannend. Want als hij in de galop een beetje loopt te schrikken en te changeren dan voel hem ineens gaan spannen, zo van help hoe moet ik nu verder. Dus naast het beteugelen (letterlijk) van zijn enthousiasme, moet ik hem ook steunen en ruimte geven als hij het even niet meer weet.

Wat hier volgens mij mee samen hangt is dat hij ook weer heftig kan schrikken van "normale" zaken, waar hij al meer dan een halfjaar niet eens meer naar keek. Dus als ik buiten rij hou ik het tempo zeker in de galop, maar ook in draf best wel laag. Het risico om als hij vol in de ankers gaat en om wil draaien eraf te vliegen is momenteel iets te groot. Want met al zijn kracht en lenigheid die ik er zo mooi in getraind heb zijn de schrik akties wat heftiger. Verder doet hij dan niets hoor, schrikken is stoppen of op zij willen, maar meestal staan we binnen 5 meter stil. Gelukkig vindt hij stilstaan altijd het veiligst, dat vindt ik ook.

Ja, en waar is hij dan klaar voor zal je je misschien afvragen? Nou volgend weekend mag hij 2 dagen achter elkaar 60 km lopen. Eens kijken of hij zijn praatjes waar kan maken. Dit wordt zijn eerste klasse III wedstrijd in de endurance.