Mijn persoonlijke ervaringen tijdens deze 3-daagse instructeurs clinic.
Voor onze 3-daagse instructeurs clinic was in het weekend een 2-daagse open clinic waar ik de zaterdag bij ben gaan kijken. We mochten ’s middag bij het rijden kijken als instructeurs. Het karakter van een open clinic is dat iedereen zich kan inschrijven om kennis te maken met Wendy Murdoch en The Mudoch Method. Aangezien het in eerste instantie hoofdzakelijk draait om de houding van de ruiter is het meedoen op een schoolpaard geen probleem, waar ook dankbaar gebruik van werd gemaakt. Een middag je kijken en luisteren is al een inspiratie bron op zich dus ik had meteen super veel zin in mijn clinic. Aangezien ik vanwege mijn hernia maar heel beperkt en voorzichtig gereden heb heb ik meteen maar een afspraak gemaakt om ’s maandags te beginnen met een privé les. Ook voor Djarra, omdat hij geen binnen bak gewend is wel een fijne opwarmer.
Dus toen we ’s maandags aankwamen heb ik Djarra op stal gezet, kon hij even aclimatiseren voor ik hem op ging zadelen. Voor alles had ik ruim de tijd wat heel fijn is. Nieuw terrein vind Djarra toch wel spannend. Dus na het opzadelen even rondgewandeld met hem en na 10 minuten voelde ik hem ontspannen. De binnen bak in waar we weer eerst even rond gelopen hebben. Kon hij de natte plekken van de beregening rustig bekijken, zonnevlekken doen hem tegenwoordig niets meer. Er op en bij Wendy door genomen wat ik wou. Nou 2 weken geleden kwam hij kreupel uit de wei, dit weekend draafde hij weer rad, maar even goed kijken of hij nu echt goed was. Als dat goed was graag werken aan mijn houding in draf. Waarop Wendy zegt nou draaf maar even rond dan kijken we hoe hij loopt. Nu draaf ik nooit na 5 minuten al aan, dus enig twijfel is er wel bij me. Maar we draven dus gewoon rond en hij voelt niet helemaal zuiver, maar verbeterd als we doordraven. Eigenlijk is mijn dag dan al gemaakt! Bij de vorige clinic heeft Wendy hem aan de hand mee moeten nemen naar draf en in de draf om een draf te krijgen. Buiten geen punt, maar in een bak lukte dan nog steeds niet (4 jaar lang). En nu draafden we dus gewoon rond. Wel is hij nog enorm zoekende en hier kon ik hem goed in helpen en dan ging hij zelf mooi over zin rug heen lopen naar mijn hand toe. Hier zijn we verder mee bezig geweest.
Dinsdag, dag één van de clinic. Ik merk tijdens de ochtend als we op de matjes oefenen dat ik best wel last heb van mijn hernia. Als ik dan ’s middag weer stil zit bij de lessen voor me wordt dit niet beter. En als ik dan eindelijk zelf ga rijden maakt Wendy mijn beugels korter, wat nog meer spanning opleverde. Alles bij elkaar maakt dat ik zoveel spanning heb dat Djarra niet meer wil aandraven wat mijn frustratie nog groter maakt …. Het voelt of ik weer terug ben bij Af. Om niet alle drie de dagen te laten verpesten moet ik wat veranderen. Ten eerste haal ik ’s avonds een vette snelle hap bij de chinees: comfort food. ’s Avond ben ik zo uitgeput dat ik om 20.00 al voor de tv in slaap val en ga dus vroeg naar bed met extra paracetamol om goed te slapen en zo goed uitgerust de tweede dag in te kunnen gaan. Ook ’s morgens een extra paracetamol om beter te kunnen ontspannen en daarmee ook beter de interessante materie tot me te kunnen nemen. Het werkt en ik kan optimaal van de rest van de clinic genieten. Meest opvallende aspect is wel dat Djarra de tweede dag weer normaal kon rond draven en de derde dag echt heel goed aan het werk ging.
Voor mezelf heb een heel belangrijke ontdekking gedaan. ’s Ochtends deden we oefeningen op een matje. Je ligt op je rug en de vraag is “om je bekken iets naar voren kantelen”. Mijn interpretatie van die vraag is “kantel je bekken naar voren zonder iets anders te bewegen”. Gevolg is dat ik mijn best doe niets te bewegen en alleen mijn bekken te kantelen. Dat kost dus energie en inspanning, want als je hier geen aandacht aan besteedt en “alleen je bekken kantelt” zal hierdoor de wervelkolom bewegen en daarmee ook je hoofd bewegen. De aktie aan de onderkant van de wervelkolom heeft een gevolg voor alles wat daar verbonden is. In mijn geval blokkeerde ik dit proces wat dus spanning oplevert. Die ik niet herkende dus ik dacht dat ik ontspannen alleen mijn bekken kantelde, pas toen ik de beweging door liet gaan, door de rug naar mijn hoofd, merkte ik hoe fijn dat eigenlijk is.
Samengevat komt het neer op twee zaken:
- Ik interpreteer een opdracht anders dan dat de eigenlijke opdracht was (dit geldt voor veel zaken in mijn leven denk ik)
- Ik doe dingen waar ik me absoluut niet van bewust ben ;-). Een belangrijke stap in een leerproces zullen we maar zeggen.
vrijdag 6 mei 2011
Weer op clinic geweest – deel II (mei 2011)
Een clinic van Wendy Murdoch: ride like a natural
Wat houdt dat in:
Wendy maakt bij haar lessen gebruik van technieken die gebaseerd zijn op grondige biomechanische kennis van paard en ruiter, gecombineerd met de nieuwste wetenschappelijke inzichten rondom het motorisch leren.
Enkele jaren geleden heeft Wendy een groot aandeel geleverd in de opleiding van Centered Riding Instructors in Nederland. Tegenwoordig werkt ze onder haar eigen naam The Murdoch Method en komt ze regelmatig naar Nederland voor open clinics, thema clinics en instructor workshops.
Zoals Sally Swift, grondlegster van Centered Riding, aangeeft in het voorwoord van Wendy’s eerste boek, gaat Wendy ‘verder dan Centered Riding’.
Wat houdt een instructeurs clinic in:
Voor deze clinic is het absoluut noodzakelijk dat je al een goede basis hebt. Kennis van de anatomie van mens en paard en interesse in hoe mensen en paarden bewegen is absoluut noodzakelijk. Daarnaast gaat alles in het Engels dus ook daar moet je samen met de soms complexe materie wel mee uit de voeten kunnen.
We zoeken tijdens de clinic niet naar hoe iets moet, maar naar hoe mensen en dieren het doen. En als dat duidelijk is of er nog andere mogelijkheden zijn om iets te doen en wat dat oplevert. Zowel mensen en dieren zijn “gewoonte dieren”. Als je eenmaal iets op een manier doet zal dit niet snel veranderen en alle veranderingen zullen in eerste instantie vreemd en vaak ongemakkelijk aanvoelen. Door met een “open mind” de zaken te benaderen en te onderzoeken kunnen nieuwe mogelijkheden ontdekt worden.
Dit onderzoeken van bewegingsmogelijkheden kan op velen manieren.
In de clinic is de ochtend zonder paarden. De ontdekkingstocht begint al bij kijken naar mensen die gewoon op hun rug op een matje liggen: niemand ligt hetzelfde en de verschillen leren zien is al een eerste oefening. Als we allemaal dezelfde kleine simpele oefening krijgen blijkt later als we bij elkaar gaan kijken ook dit weer door iedereen anders te worden uitgevoerd. De vraag is dan weer wat is het verschil en hadden we dit verwacht (wetende hoe iemand er bij lag voor de oefening)?
Na de lunch wordt er in groepjes van 3 personen in de bak gereden. Wie niet rijdt zit in de bak en luistert en kijkt mee. Plakkertjes op gewrichten bij paarden maakt duidelijker hoe ze bewegen. Vaak laten plooien in shirts aardig zien hoe een ruiter beweegt. Kunnen we de invloed van de beweging van het paard terug zien in de ruiter? Want al rijden zijn er zo al drie zaken die elkaar beïnvloeden: paard, zadel en ruiter. De houding wordt vaak veranderd door “bodywork” van Wendy. Dan rij je in deze nieuwe houding rond en gaat voelen wat dit voor jou doet en wat dit met je paard doet. En als dit goed voelt moet je weer je “oude” houding opzoeken en daarmee rond rijden. Vervolgens is het de kunst om zelf te kunnen wisselen tussen beide houdingen, omdat je zeker in het beging vaak in je “oude” en daarmee vertrouwde houding zal terug komen. Dit moet jezelf kunnen veranderen naar je nieuwe houding die prettiger zat en een beter lopend paard opleverde. Dit laatste is belangrijk, daar doe je het allemaal voor.
Wat houdt dat in:
Wendy maakt bij haar lessen gebruik van technieken die gebaseerd zijn op grondige biomechanische kennis van paard en ruiter, gecombineerd met de nieuwste wetenschappelijke inzichten rondom het motorisch leren.
Enkele jaren geleden heeft Wendy een groot aandeel geleverd in de opleiding van Centered Riding Instructors in Nederland. Tegenwoordig werkt ze onder haar eigen naam The Murdoch Method en komt ze regelmatig naar Nederland voor open clinics, thema clinics en instructor workshops.
Zoals Sally Swift, grondlegster van Centered Riding, aangeeft in het voorwoord van Wendy’s eerste boek, gaat Wendy ‘verder dan Centered Riding’.
Wat houdt een instructeurs clinic in:
Voor deze clinic is het absoluut noodzakelijk dat je al een goede basis hebt. Kennis van de anatomie van mens en paard en interesse in hoe mensen en paarden bewegen is absoluut noodzakelijk. Daarnaast gaat alles in het Engels dus ook daar moet je samen met de soms complexe materie wel mee uit de voeten kunnen.
We zoeken tijdens de clinic niet naar hoe iets moet, maar naar hoe mensen en dieren het doen. En als dat duidelijk is of er nog andere mogelijkheden zijn om iets te doen en wat dat oplevert. Zowel mensen en dieren zijn “gewoonte dieren”. Als je eenmaal iets op een manier doet zal dit niet snel veranderen en alle veranderingen zullen in eerste instantie vreemd en vaak ongemakkelijk aanvoelen. Door met een “open mind” de zaken te benaderen en te onderzoeken kunnen nieuwe mogelijkheden ontdekt worden.
Dit onderzoeken van bewegingsmogelijkheden kan op velen manieren.
In de clinic is de ochtend zonder paarden. De ontdekkingstocht begint al bij kijken naar mensen die gewoon op hun rug op een matje liggen: niemand ligt hetzelfde en de verschillen leren zien is al een eerste oefening. Als we allemaal dezelfde kleine simpele oefening krijgen blijkt later als we bij elkaar gaan kijken ook dit weer door iedereen anders te worden uitgevoerd. De vraag is dan weer wat is het verschil en hadden we dit verwacht (wetende hoe iemand er bij lag voor de oefening)?
Na de lunch wordt er in groepjes van 3 personen in de bak gereden. Wie niet rijdt zit in de bak en luistert en kijkt mee. Plakkertjes op gewrichten bij paarden maakt duidelijker hoe ze bewegen. Vaak laten plooien in shirts aardig zien hoe een ruiter beweegt. Kunnen we de invloed van de beweging van het paard terug zien in de ruiter? Want al rijden zijn er zo al drie zaken die elkaar beïnvloeden: paard, zadel en ruiter. De houding wordt vaak veranderd door “bodywork” van Wendy. Dan rij je in deze nieuwe houding rond en gaat voelen wat dit voor jou doet en wat dit met je paard doet. En als dit goed voelt moet je weer je “oude” houding opzoeken en daarmee rond rijden. Vervolgens is het de kunst om zelf te kunnen wisselen tussen beide houdingen, omdat je zeker in het beging vaak in je “oude” en daarmee vertrouwde houding zal terug komen. Dit moet jezelf kunnen veranderen naar je nieuwe houding die prettiger zat en een beter lopend paard opleverde. Dit laatste is belangrijk, daar doe je het allemaal voor.
Weer op clinic geweest – deel I (mei 2011)
Er was met Wendy Murdoch een clinic voor instructeurs georganiseerd waar ik samen met Djarra heen ben geweest.
Dus weer heerlijk op pad geweest met mijn vriendje. Ik ging voor het eerst met mijn nieuwe auto en eigen trailer en moet nog duidelijk wennen aan de grotere draaicirkel van deze auto. Maar Djarra vond een nieuw ruikende trailer geen punt en liep er zo op, wel even trillen van de spanning toen hij erin stond. Maar bij aankomst stond hij rustig hooi te eten, dat reizen met een trailer is geen punt bij hem.
Op de locatie aangekomen moest hij eerst even op stal. En pas na de afgesproken privé les zou ik tijd hebben om een paddockje te maken op het zand waar hij overdag in mocht staan. Jammer genoeg mocht daar niet gevoerd worden, dus de rest van de dagen heb ik hem tussen de middag even naar binnen gehaald om wat geweekte grasbrok en kuil te eten als ook wij lunchten. Dan kon hij voor en na mijn groepsles nog even buiten staan. Ik had de paddock aan de bosrand gemaakt, zodat hij schaduw had en niet in de doorloop stond. Wat later bleek stond hij daarmee naast een wei met merrie en veulen, die in zijn hoek vertoefden, en dan hield hij hun gezelschap. De eerste ochtend was ik wat laat en waren de rest al naar buiten: En dan is hij kwaad en ongeduldig. Daarna hadden we een aardig ritme afgestemd op de andere paarden en vanaf dag twee was Djarra weer een tevreden paard die niet meer opgetrokken buik uit zijn stal kwam. Hij gaat ook rustig ’s nachts op stal liggen slapen.
Maar goed ik had dus vóór de clinic een extra privé les gepland om er lekker in te komen. Met mijn hernia gaat het wel steeds beter, maar hierdoor rij ik niet veel en heel voorzichtig. Daarbij komt Djarra nooit in een binnenbak dus is het ook voor hem even wennen en dat kon mooi op deze manier. De les was een groot succes en liet zien dat we sinds de vorige clinic enorm vooruit waren gegaan. Waar Djarra vorige keer nog door Wendy aan de hand was meegenomen naar draven om zo te leren dat je ontspannen kan draven in een bak. Nu konden we gewoon lekker ronddraven en ging hij alleen een keer, voor een natte plek van de beregening, op de handrem; dat had zomaar drijfzand kunnen zijn tenslotte. Hierdoor kon ik ook echt gaan rijden en hem begeleiden naar een mooi ontspannen houding waarbij hij lekker over zijn rug ging lopen.
De eerste echte clinic dag was echter drama: Djarra kon weer niet draven …. Ik had last van mijn hernia en door de pijn ging ik verkrampen en dan draaft Djarra dus niet meer. De dagen hierna heb ik met een extra paracetamol heerlijk ontspannen kunnen rijden. Zeker als ik ook nog extra let op het open van mijn heupen en het ontspannen = langer maken van mijn onderrug merk ik dat meteen in de manier van lopen van Djarra. Daarnaast heeft Wendy mijn beugelriemen korter gemaakt, wat vreselijk voelt: maar een stabieler, dus rustiger been oplevert en meer balans voor mij. Ook moest ik mijn hakken optrekken: het voelde alsof ik op mijn tenen stond, maar in de spiegel zag ik dat mijn voetzool nu horizontaal was ….. meer hoeken in je gewrichten = meer beweging = zachter rijden.
Na afloop van de laatste dag moet alles dan opgeruimd. Met Djarra aan een lang touw kan ik dan de paddock afbreken en hij scharrelt achter me aan als ik het touw oprol. Na hem nog even op stal gezet te hebben alles mijn auto in geschoven voor ik ook hem in de trailer zet en we weer terug naar huis kunnen. Thuis gaat hij (met mij) in gestrekte draf het bospad af naar de wei. Even vriendjes begroeten en eindelijk weer grazen! Nu staat er door de droogte niet veel meer dus er is een baal kuil neer gezet wat helemaal super is.
Trailer terug parkeren ging nog niet in een keer en als er dan heren zich aanbieden om te helpen vindt ik dat best. Het was ondertussen 20.00 uur en ik had nog niet gegeten en was best wel moe. Thuis toch maar eerst de 10 klapstoelen uitgeladen voor ik eindelijk een pizza de oven in schoof om 21.30, maar die smaakt dan ook wel heel erg lekker.
Dus weer heerlijk op pad geweest met mijn vriendje. Ik ging voor het eerst met mijn nieuwe auto en eigen trailer en moet nog duidelijk wennen aan de grotere draaicirkel van deze auto. Maar Djarra vond een nieuw ruikende trailer geen punt en liep er zo op, wel even trillen van de spanning toen hij erin stond. Maar bij aankomst stond hij rustig hooi te eten, dat reizen met een trailer is geen punt bij hem.
Op de locatie aangekomen moest hij eerst even op stal. En pas na de afgesproken privé les zou ik tijd hebben om een paddockje te maken op het zand waar hij overdag in mocht staan. Jammer genoeg mocht daar niet gevoerd worden, dus de rest van de dagen heb ik hem tussen de middag even naar binnen gehaald om wat geweekte grasbrok en kuil te eten als ook wij lunchten. Dan kon hij voor en na mijn groepsles nog even buiten staan. Ik had de paddock aan de bosrand gemaakt, zodat hij schaduw had en niet in de doorloop stond. Wat later bleek stond hij daarmee naast een wei met merrie en veulen, die in zijn hoek vertoefden, en dan hield hij hun gezelschap. De eerste ochtend was ik wat laat en waren de rest al naar buiten: En dan is hij kwaad en ongeduldig. Daarna hadden we een aardig ritme afgestemd op de andere paarden en vanaf dag twee was Djarra weer een tevreden paard die niet meer opgetrokken buik uit zijn stal kwam. Hij gaat ook rustig ’s nachts op stal liggen slapen.
Maar goed ik had dus vóór de clinic een extra privé les gepland om er lekker in te komen. Met mijn hernia gaat het wel steeds beter, maar hierdoor rij ik niet veel en heel voorzichtig. Daarbij komt Djarra nooit in een binnenbak dus is het ook voor hem even wennen en dat kon mooi op deze manier. De les was een groot succes en liet zien dat we sinds de vorige clinic enorm vooruit waren gegaan. Waar Djarra vorige keer nog door Wendy aan de hand was meegenomen naar draven om zo te leren dat je ontspannen kan draven in een bak. Nu konden we gewoon lekker ronddraven en ging hij alleen een keer, voor een natte plek van de beregening, op de handrem; dat had zomaar drijfzand kunnen zijn tenslotte. Hierdoor kon ik ook echt gaan rijden en hem begeleiden naar een mooi ontspannen houding waarbij hij lekker over zijn rug ging lopen.
De eerste echte clinic dag was echter drama: Djarra kon weer niet draven …. Ik had last van mijn hernia en door de pijn ging ik verkrampen en dan draaft Djarra dus niet meer. De dagen hierna heb ik met een extra paracetamol heerlijk ontspannen kunnen rijden. Zeker als ik ook nog extra let op het open van mijn heupen en het ontspannen = langer maken van mijn onderrug merk ik dat meteen in de manier van lopen van Djarra. Daarnaast heeft Wendy mijn beugelriemen korter gemaakt, wat vreselijk voelt: maar een stabieler, dus rustiger been oplevert en meer balans voor mij. Ook moest ik mijn hakken optrekken: het voelde alsof ik op mijn tenen stond, maar in de spiegel zag ik dat mijn voetzool nu horizontaal was ….. meer hoeken in je gewrichten = meer beweging = zachter rijden.
Na afloop van de laatste dag moet alles dan opgeruimd. Met Djarra aan een lang touw kan ik dan de paddock afbreken en hij scharrelt achter me aan als ik het touw oprol. Na hem nog even op stal gezet te hebben alles mijn auto in geschoven voor ik ook hem in de trailer zet en we weer terug naar huis kunnen. Thuis gaat hij (met mij) in gestrekte draf het bospad af naar de wei. Even vriendjes begroeten en eindelijk weer grazen! Nu staat er door de droogte niet veel meer dus er is een baal kuil neer gezet wat helemaal super is.
Trailer terug parkeren ging nog niet in een keer en als er dan heren zich aanbieden om te helpen vindt ik dat best. Het was ondertussen 20.00 uur en ik had nog niet gegeten en was best wel moe. Thuis toch maar eerst de 10 klapstoelen uitgeladen voor ik eindelijk een pizza de oven in schoof om 21.30, maar die smaakt dan ook wel heel erg lekker.
Abonneren op:
Posts (Atom)