Na zijn ziek zijn de afgelopen winter ben ik op zoek gegaan naar een plek waar hij 24/7 buiten zou kunnen lopen. Bij mij in de buurt heb ik een aantal plekken bekeken, maar dat werd om diverse redenen niets. Via via van een adres in Putten en even later een adres in Kootwijk gehoord. Maar dan kan ik niet meer "even" langs gaan dus de afstand en het feit dat de A1 erheen super file gevoelig is maakten deze plekken niet echt aantrekkelijk.
Maar, nadat ik in Kootwijk bij Horse Trust was wezen kijken, was ik verkocht. Maar goed eerst maar een paar dagen over nadenken en de zaken afwegen. Afgelopen vrijdag weer afgesproken en rond gekeken en de knoopt door gehakt.
Per 1 juli verhuisd Djarra naar Kootwijk om daar 24/7 in een grote wei (3ha) tussen de bossen te mogen wonen. Waar 's avonds de edelherten over het terrein fourageren. De rust en ruimte waren hier doorslaggevend.
zaterdag 29 mei 2010
woensdag 26 mei 2010
Laatste loodjes ...
De laatste loodjes van zijn traumatische verleden zijn nu achter de rug. We zijn vier jaar samen op pad geweest; op weg naar een paard dat gezond, blij en zelfverzekerd is.
Laatste loodje was het rijden in de bak. Het draven (laat staan gelopperen) in een bak was eng en spannend. Het koste me meestal een half uur om het voor elkaar te krijgen dat hij uit zich zelf de bak rond ging draven in plaats van verstijven en stilvallen.
Ik heb nu zo'n twee keer in de bak gereden sinds hij weer up en running is. En beide keren moet ik even twee keer overnieuw aandraven. Maar daarna valt het kwartje en draaft hij op een klein signaal zelf aan! Hij draaft relaxed rond op de hoefslag of een volte, maakt niet uit. De verandering is zo fantastisch. Het is gewoon niet te geloven dat het nu kan. Ik weet zoveel leuke dingen te doen in een bak. En dan kan ik ook eindelijk les nemen met hem, want een paard dat nauwelijks wil draven is wat lastig om les mee te krijgen. En dat kunnen we allebei best wel gebruiken.
Ik moet mezelf echt tot de orde roepen om niet meteen in draf van alles te willen. Dus ik werk met hem in stap. Draaf dan wat rond, uiteraard wel recht gesteld, en wat voltes en ga dan weer stappen. En dan moet hij in stap weer heel hard werken ;-).
Wat is het toch heerlijk om weer te kunnen rijden en nu dus ook in de bak normaal te kunnen rijden.
Laatste loodje was het rijden in de bak. Het draven (laat staan gelopperen) in een bak was eng en spannend. Het koste me meestal een half uur om het voor elkaar te krijgen dat hij uit zich zelf de bak rond ging draven in plaats van verstijven en stilvallen.
Ik heb nu zo'n twee keer in de bak gereden sinds hij weer up en running is. En beide keren moet ik even twee keer overnieuw aandraven. Maar daarna valt het kwartje en draaft hij op een klein signaal zelf aan! Hij draaft relaxed rond op de hoefslag of een volte, maakt niet uit. De verandering is zo fantastisch. Het is gewoon niet te geloven dat het nu kan. Ik weet zoveel leuke dingen te doen in een bak. En dan kan ik ook eindelijk les nemen met hem, want een paard dat nauwelijks wil draven is wat lastig om les mee te krijgen. En dat kunnen we allebei best wel gebruiken.
Ik moet mezelf echt tot de orde roepen om niet meteen in draf van alles te willen. Dus ik werk met hem in stap. Draaf dan wat rond, uiteraard wel recht gesteld, en wat voltes en ga dan weer stappen. En dan moet hij in stap weer heel hard werken ;-).
Wat is het toch heerlijk om weer te kunnen rijden en nu dus ook in de bak normaal te kunnen rijden.
zaterdag 22 mei 2010
Mooi Pinkster weer
Tja, met zulk mooi Pinkster weer kan ik niet anders dan Djarra mee nemen voor een ritje 's morgens. We hebben zalig door het bos gedwaald. Djarra vindt stappen prima en doet niet moeilijk als er andere ruiters me inhalen of hij ze in de verte ziet galopperen. Ik heb weer een langer ritje gedaan, maar bijna alles gestapt. Slechts twee stukken draf waar hij erg veel zin in had en na wat opwarmen, spierpijn van de vorige rit, liep hij zalig.'s Zomers heeft hij altijd haast als hij vlakbij thuis komt, omdat hij zo snel mogelijk de wei in wil! Afzadelen, sponzen en eten moet maar snel gebeuren en naast me in gestrekte draf langs de weg naar de wei. Zo grappig altijd.
woensdag 19 mei 2010
voorzichtige opbouw
Na met hemelvaart een heel veel belovend buitenritje gemaakt te hebben had ik pas gisteravond "even" tijd voor Djarra. Dus na een vluchtige poestbeurt ben ik hem gaan longeren. Vanwege een achtergebleven modderplas een mooi klein cirkeltje dat ik naar links en rechts kon verleggen. Zo heb ik hem rustig rondjes laten draven links en rechts om. Af en toe even rechtdoor naar de andere kant en dan weer op de volte en zo kan je aardig wat varieren. Hij begon even wat voorzichtig maar je ziet hem dan snel verbeteren en lekker soepel gaan lopen. Ook, als een echte diesel, wordt hij langzaam fanatieker en dus krachtiger. Dit motiveer ik dan weer door hem af en toe wel door de grote modder plas te sturen en soms niet.
Daarna een paar keer rustig-aktief-"over zijn rug" laten aangalopperen. Hij wou even hard draven en dan met de kop omhoog aanspringen, maar dat draf tempo heb ik dus eerst weer terug gebracht naar rustig tempo maar wel krachtig. Hij kan nu heerlijk rustig en makkelijk op zo'n betrekkelijk klein rondje rond galopperen.
Afgesloten met aan een lange lijn door de grote plas uit draven. Alles bijelkaar een half uurtje bezig geweest en na zijn eten weer terug de wei in.
Daarna een paar keer rustig-aktief-"over zijn rug" laten aangalopperen. Hij wou even hard draven en dan met de kop omhoog aanspringen, maar dat draf tempo heb ik dus eerst weer terug gebracht naar rustig tempo maar wel krachtig. Hij kan nu heerlijk rustig en makkelijk op zo'n betrekkelijk klein rondje rond galopperen.
Afgesloten met aan een lange lijn door de grote plas uit draven. Alles bijelkaar een half uurtje bezig geweest en na zijn eten weer terug de wei in.
donderdag 13 mei 2010
Nieuwe outfit
Ook rij ik nu met zijn nieuwe zadel, wat zalig zit. Het is een zwarte Pegaso sport met zwarte Gaston Mercier Fenders. Het ziet er zo uit:
Hierbij heb ik een zwarte neopreen singel ZONDER elastiekl. Vorig jaar had ik met elastiek geprobeerd, omdat ik dacht dat hij dit prettiger zou vinden. Je moest hem altijd stapje voor stapje aansingelen en vooral niet te strak. Maar dat is compleet verleden tijd en het elastiek pakte averechts uit.
Sinds ik deze singel heb kan ik hem bijna normaal aansingelen. In 2 - 3 stappen en gewoon strak. Opstappen en wegrijden net een normaal paard.
Tevens kan je nog net op de foto zien dat ik met een borstuig rij om de martingaal aan te bevestigen. Een losse martingaal daar schoof de halsriem dan naar zijn oren als hij mocht drinken of grazen tijdens het rijden. Dat is nu geen probleem meer.
Hierbij heb ik een zwarte neopreen singel ZONDER elastiekl. Vorig jaar had ik met elastiek geprobeerd, omdat ik dacht dat hij dit prettiger zou vinden. Je moest hem altijd stapje voor stapje aansingelen en vooral niet te strak. Maar dat is compleet verleden tijd en het elastiek pakte averechts uit.
Sinds ik deze singel heb kan ik hem bijna normaal aansingelen. In 2 - 3 stappen en gewoon strak. Opstappen en wegrijden net een normaal paard.
Tevens kan je nog net op de foto zien dat ik met een borstuig rij om de martingaal aan te bevestigen. Een losse martingaal daar schoof de halsriem dan naar zijn oren als hij mocht drinken of grazen tijdens het rijden. Dat is nu geen probleem meer.
Back on track
Eindelijk! Ik heb vandaag een bosritje gemaakt met een happy en gezond paard. Klein ritje iets meer dan een uur zijn we weg geweest. Ik heb hoofdzakelijk gestapt met een paar draf stukken ertussen. En zeker de laatste draf, richting huis op een mooi zandpad, voelde zo goed. Hij loopt krachtig en in balans en super goed over zijn rug met een mooie aanleuning. Hij loopt beter dan ooit te voren, dat had ik de hele winter al in de gaten, maar toen kwam echt rijden er steeds niet zo van. We hebben allebei super genoten!
vrijdag 7 mei 2010
Vakantie in Zuid Limburg
De vrijdag van Koninginnen dag reisden we af naar Zuid Limburg. Dat ging niet helemaal vlekkeloos. Ten eerste kwamen we er achter dat de veewagen waar de trailer achter zou komen een 13-polige stekkerdoos had en de trailer een 7-polige stekker. Dus de heenweg er met de auto achter blijven rijden was de enige oplossing en we lagen bij vertrek nog op schema: 10 uur vertrekken. Dat is niet lang zo gebleven want bij Utrecht stonden we al in de file en dat is af en aan zo gebleven tot in Maastricht en daar werden we nog even fors omgeleid. Alles bij elkaar 6 uur reistijd!
Het vakantie huisje in Gulpen was bij een boerderij en de paarden konden in de boomgaard waar we paddocks voor ze maakten. Alter en June ieder apart en Oscar en Djarra konden bij elkaar. In het lange gras tussen de paardenbloemen. En wij hebben zitten bijkomen in het huisje voor je ’s avonds toch nog even een klein ritje gingen maken.
Van het terrein af vrij snel een onverharde weg genomen: en dat was meteen flink klimmen over stenen en keien. En het was ook nog eens een behoorlijk lange klim. We kwamen op een asfalt weggetje uit met prachtige vergezichten. Maar we reden gevoelsmatig wel steeds verder van huis voor we eindelijk een klein wandel paadje de berg af zagen gaan. Na enig overleg deze toch maar genomen. Ik was er naast gaan lopen of beter gezegd ervoor, want het was smal en stijl. Bos aan de hoge rechter kant. Prikkeldraad met een heg aan de lage linker kant. De paarden verkozen het gras boven het kleine leempaadje. We moesten dus berg af terwijl de gras kant ook schuin liep van rechts hoog naar links laag. Djarra had voor ijzers en was achter bloodsvoets. Stapje voor stapje gingen we op weg. Maar verderop zag ik het nog stijler worden… Hier gleed Djarra één meter door en kwam met vier gestrekte benen tot stilstand. Toen ik om keek zag ik zijn borst spieren trillen en de blik in zijn ogen was zo van “HELP, IK KAN ECHT NIET VERDER!”. Maar goed er was geen keuze dus hem verder stapje voor stapje naar beneden gepraat tot we weer bij een ander horizontaal lopend karrespoor kwamen. Dit liep verder prima terug naar huis. Dus ons kleine avondritje was behoorlijk pittig en dat na 6 uur reizen was best wel sneu vond ik.
Zaterdags hebben we eerst uitgeslapen en boodschappen gedaan (o.a. verloopstekker gekocht) dus konden de paarden nog lekker uitrusten. ’s Middags weer op pad gegaan met de paarden, met op de heen weg een doorwading van de Gulp. Eerst weer een mooi glooiend pad omhoog tot een prachtig uitkijk punt. Daarna over de wedstrijd route wat steiler omlaag over een uitgesleten pad, waar ik er weer naast heb gelopen. En dan sta je zo voor een flink stromende Gulp. Gelukkig hadden we Oscar met Laura bij ons die liet zien hoe het moest. Djarra vond het wel spannend, maar deed het braaf. Daarna zijn Karien en Sandra nog een lus extra gegaan en Laura en ik zijn terug gestapt. Beide paarden zitten nog in een opbouw traject waarin we alleen willen stappen. En zo dicht bij de Gulp is het, door het klimmen en dalen, al pittig genoeg een prima trainings prikkel. Thuis de paarden weer lekker op de wei gezet . ’s avonds lekker lang getafeld.
Zondag regende het en er was ook heel veel regen voorspeld. Dus weer lekker uitgeslapen en rustig ontbeten. Maar het kriebelde zo om te rijden dat we toch nog redelijk op tijd op pad zijn gegaan. De regenjas die ik achterop gebonden had kon ik na 15 min. aantrekken toen de regen en hagel ons om de oren sloeg! We zijn weer door de Gulp gegaan. Alleen had ik het nog niet gekund, maar Djarra liep er nu wel volkomen ontspannen doorheen. We zijn verder door gereden en ook weer op een gegeven moment gesplitst. Oscar en Djarra gaven aan heel erg hongerig te zijn dus bij een mooie gras berm ze uitgebreid laten grazen. Daarna naar huis gewandeld. Ondertussen was het prachtig weer geworden. ’s Avonds weer heerlijk gegeten en we hebben ons getrakteerd op ijs in het dorp.
’s Maandag moesten we weer naar huis. Alles ingepakt en op weg. Heerlijk zo makkelijk als de paarden zijn trouwens. Reizen ging voorspoedig en we zijn met de auto vooruit gereden naar Holl. Rading. Toen kreeg ik een telefoontje: er waren problemen geweest in de trailer en ze zijn gestopt om te kijken wat er aan de hand was. Beide paarden hadden bebloede neuzen/lippen. Kennelijk allebei met hun snoet tegen de ingebouwde voerbak geknald toen een vrachtwagen met veel lawaai langs kwam. Dus toen ze aankwamen meteen beide paarden uitgeladen, want Djarra stond er wat geschrokken bij. Ik heb hem laten grazen, terwijl de Sandra en Karien hun paarden naar de wei brachten en spullen uitladen. Djarra kon eten en hinniken, verder mocht ik allen kijken naar zijn verwondingen en er niet in de buurt komen. Het was behoorlijk bloederig. Trailer achter mijn auto gehangen om Djarra naar Soest te brengen. En dan loopt de schat er tocht weer gewoon zo op, ik kon hem in mijn eentje laden. Thuis heb ik hem gevoerd en alleen met een wondspray wat op de wonden gespoten voor ik hem de wei in stuurde. Het is helemaal dik alsof hij met een boksbeugel een knal tegen de zijkant van zijn neus gehad heeft.
Het vakantie huisje in Gulpen was bij een boerderij en de paarden konden in de boomgaard waar we paddocks voor ze maakten. Alter en June ieder apart en Oscar en Djarra konden bij elkaar. In het lange gras tussen de paardenbloemen. En wij hebben zitten bijkomen in het huisje voor je ’s avonds toch nog even een klein ritje gingen maken.
Van het terrein af vrij snel een onverharde weg genomen: en dat was meteen flink klimmen over stenen en keien. En het was ook nog eens een behoorlijk lange klim. We kwamen op een asfalt weggetje uit met prachtige vergezichten. Maar we reden gevoelsmatig wel steeds verder van huis voor we eindelijk een klein wandel paadje de berg af zagen gaan. Na enig overleg deze toch maar genomen. Ik was er naast gaan lopen of beter gezegd ervoor, want het was smal en stijl. Bos aan de hoge rechter kant. Prikkeldraad met een heg aan de lage linker kant. De paarden verkozen het gras boven het kleine leempaadje. We moesten dus berg af terwijl de gras kant ook schuin liep van rechts hoog naar links laag. Djarra had voor ijzers en was achter bloodsvoets. Stapje voor stapje gingen we op weg. Maar verderop zag ik het nog stijler worden… Hier gleed Djarra één meter door en kwam met vier gestrekte benen tot stilstand. Toen ik om keek zag ik zijn borst spieren trillen en de blik in zijn ogen was zo van “HELP, IK KAN ECHT NIET VERDER!”. Maar goed er was geen keuze dus hem verder stapje voor stapje naar beneden gepraat tot we weer bij een ander horizontaal lopend karrespoor kwamen. Dit liep verder prima terug naar huis. Dus ons kleine avondritje was behoorlijk pittig en dat na 6 uur reizen was best wel sneu vond ik.
Zaterdags hebben we eerst uitgeslapen en boodschappen gedaan (o.a. verloopstekker gekocht) dus konden de paarden nog lekker uitrusten. ’s Middags weer op pad gegaan met de paarden, met op de heen weg een doorwading van de Gulp. Eerst weer een mooi glooiend pad omhoog tot een prachtig uitkijk punt. Daarna over de wedstrijd route wat steiler omlaag over een uitgesleten pad, waar ik er weer naast heb gelopen. En dan sta je zo voor een flink stromende Gulp. Gelukkig hadden we Oscar met Laura bij ons die liet zien hoe het moest. Djarra vond het wel spannend, maar deed het braaf. Daarna zijn Karien en Sandra nog een lus extra gegaan en Laura en ik zijn terug gestapt. Beide paarden zitten nog in een opbouw traject waarin we alleen willen stappen. En zo dicht bij de Gulp is het, door het klimmen en dalen, al pittig genoeg een prima trainings prikkel. Thuis de paarden weer lekker op de wei gezet . ’s avonds lekker lang getafeld.
Zondag regende het en er was ook heel veel regen voorspeld. Dus weer lekker uitgeslapen en rustig ontbeten. Maar het kriebelde zo om te rijden dat we toch nog redelijk op tijd op pad zijn gegaan. De regenjas die ik achterop gebonden had kon ik na 15 min. aantrekken toen de regen en hagel ons om de oren sloeg! We zijn weer door de Gulp gegaan. Alleen had ik het nog niet gekund, maar Djarra liep er nu wel volkomen ontspannen doorheen. We zijn verder door gereden en ook weer op een gegeven moment gesplitst. Oscar en Djarra gaven aan heel erg hongerig te zijn dus bij een mooie gras berm ze uitgebreid laten grazen. Daarna naar huis gewandeld. Ondertussen was het prachtig weer geworden. ’s Avonds weer heerlijk gegeten en we hebben ons getrakteerd op ijs in het dorp.
’s Maandag moesten we weer naar huis. Alles ingepakt en op weg. Heerlijk zo makkelijk als de paarden zijn trouwens. Reizen ging voorspoedig en we zijn met de auto vooruit gereden naar Holl. Rading. Toen kreeg ik een telefoontje: er waren problemen geweest in de trailer en ze zijn gestopt om te kijken wat er aan de hand was. Beide paarden hadden bebloede neuzen/lippen. Kennelijk allebei met hun snoet tegen de ingebouwde voerbak geknald toen een vrachtwagen met veel lawaai langs kwam. Dus toen ze aankwamen meteen beide paarden uitgeladen, want Djarra stond er wat geschrokken bij. Ik heb hem laten grazen, terwijl de Sandra en Karien hun paarden naar de wei brachten en spullen uitladen. Djarra kon eten en hinniken, verder mocht ik allen kijken naar zijn verwondingen en er niet in de buurt komen. Het was behoorlijk bloederig. Trailer achter mijn auto gehangen om Djarra naar Soest te brengen. En dan loopt de schat er tocht weer gewoon zo op, ik kon hem in mijn eentje laden. Thuis heb ik hem gevoerd en alleen met een wondspray wat op de wonden gespoten voor ik hem de wei in stuurde. Het is helemaal dik alsof hij met een boksbeugel een knal tegen de zijkant van zijn neus gehad heeft.
Abonneren op:
Posts (Atom)