Het is het weekend voor kerst. We hebben nu een hele week vorst gehad en de alles is bevroren. Vanmorgen was echter een prachtige morgen. Strak blauwe lucht. Heel dik berijpte bomen, struiken en gras. Dus ik heb super veel zin om samen met Djarra op pad te gaan.
Ruiterpaden zijn hier altijd met veel modder en die zijn nu zwaar bevroren en onbegaanbaar, je paard breek er zijn benen bijna op. Dus moet je alternatief gaan rijden. Bermen langs de weg en in het bos zijn de zandwegen en wandelpaden goed te doen. Je kan hier geen schade aanrichten omdat alles stijf bevroren is en het is verrassend hoe weinig mensen er met dit prachtige weer in het bos te vinden zijn.
Dus richting Baarn vertrokken langs de weg. Maar al snel bij een breed bospad het bos in gedoken richting Groeneveld. Achterlangs het Baarnse bosbad nog een paar heel goede ruiterpaden gevonden waar we gegaloppeerd hebben. Daarna via de beukenlanen met een grote boog richting Kievitsdag. Van hieruit een ruiterpad gepakt waar ik verwachte te kunnen galopperen maar deze viel tegen, lekker draf kon maar meer niet. Daarna veel al via ruiterpaden terug, maar dat is toch veel gepruts geworden met de bevroren modderstukken waar je omheen moet zien te komen. Hier ga ik morgen een alternatieve route voor verzinnen.
We zijn toch met 1 ½ uur terug was best wel vlot is. In mijn beleving hebben we veel rustig gedraafd, zoals ik dat gewend was met onze vorige paarden. Toen ik thuis afzadelde was ik dus wel verrast hoe bezweet Djarra onder het zadel was. Ook was hij wat opgetrokken. Kennelijk vond het ritje in een bevroren landschap spannend en ook best inspannend. Morgen mag hij met een vriendje op stap kijken hoe het dan beleefd.
zaterdag 22 december 2007
zondag 16 december 2007
van alles wat
Het is weer een hele natte week geweest met heel veel regen. De bak was onbegaanbaar en dressuren kon dus niet. De wei is nat en omgeploegd. Tot vandaag, nu is hij hard en omgeploegd aangezien de vorst er overheen is gekomen en het de hele dag is blijven vriezen.
Al met al is er dus echt geen lol meer aan in de wei en gras is ook niet meer te vinden. Dat kan ik zien en Djarra heeft me dat ook wel duidelijk gemaakt. De wei is leuk voor een paar uurtjes overdag, maar dan wil hij naar binnen. Dus vanaf heden gaat hij rond 17.00 op stal en wordt de volgende morgen rond 11.00 in de wei gezet door Gijs. Wel een super service van onze pensionhouder! Heb hem trouwens in krachtvoer opgehoogd van 1 ½ naar 2 scheppen/kg granenmix.
Vrijdag met een groepje een héél rustig ritje gemaakt, leer moment voor Djarra en mij. Ik dacht dat we normaal relaxed en rustig reden, maar het kan dus langzamer ;-)
Zaterdag een leuk klein rondje met galop in ons eigen tempo… vond hij een heel goed plan.
Zondag had ik een langere rit gepland, maar het zeer natte bos was ’s nachts bevroren. Dus op en in alle plassen en modder ijs. En de grond was zeer onvoorspelbaar hard en zacht. Dus wat ijs loop training gedaan tot we in draf door modder en ijs stampten. Stukken waren goed en daar gegaloppeerd. Eigenlijk redelijk kunnen rijden, maar het toch maar klein gehouden. Best wel zwaar voor de pezen op die ongelijke grond. De bak is nu weer goed te rijden, dus daar kan ik deze week in gaan werken.
Ben benieuwd hoe het bevalt nu hij ’s nachts op stal staat. Kost bergen stro en hooi extra. Maar goed als het kind maar gelukkig is zijn wij dat ook.
Al met al is er dus echt geen lol meer aan in de wei en gras is ook niet meer te vinden. Dat kan ik zien en Djarra heeft me dat ook wel duidelijk gemaakt. De wei is leuk voor een paar uurtjes overdag, maar dan wil hij naar binnen. Dus vanaf heden gaat hij rond 17.00 op stal en wordt de volgende morgen rond 11.00 in de wei gezet door Gijs. Wel een super service van onze pensionhouder! Heb hem trouwens in krachtvoer opgehoogd van 1 ½ naar 2 scheppen/kg granenmix.
Vrijdag met een groepje een héél rustig ritje gemaakt, leer moment voor Djarra en mij. Ik dacht dat we normaal relaxed en rustig reden, maar het kan dus langzamer ;-)
Zaterdag een leuk klein rondje met galop in ons eigen tempo… vond hij een heel goed plan.
Zondag had ik een langere rit gepland, maar het zeer natte bos was ’s nachts bevroren. Dus op en in alle plassen en modder ijs. En de grond was zeer onvoorspelbaar hard en zacht. Dus wat ijs loop training gedaan tot we in draf door modder en ijs stampten. Stukken waren goed en daar gegaloppeerd. Eigenlijk redelijk kunnen rijden, maar het toch maar klein gehouden. Best wel zwaar voor de pezen op die ongelijke grond. De bak is nu weer goed te rijden, dus daar kan ik deze week in gaan werken.
Ben benieuwd hoe het bevalt nu hij ’s nachts op stal staat. Kost bergen stro en hooi extra. Maar goed als het kind maar gelukkig is zijn wij dat ook.
vrijdag 7 december 2007
weer een stapje verder
Ik heb met Djarra weer een stap verder gezet .... en ben zo gelukkig.
Ik had hem los in de longeerbak (klein, rond en redelijk zwaar). Daar laat ik hem altijd hooguit 20 minuten werken. In dit geval los van rustig tot galop met omkeren dat vind hij prachtig. Maar als ik stop staat hij altijd meteen op rust zo van ok, en worteld dan rustig 10 minuten of zo als ik niets vraag. Nu was hij al veel makkelijk geworden als ik in het zadel zit met bewegen, zadel recht trekken, beugels verstellen etc. Maar ik wou zo graag ook zonder zadel kunnen. Nou Christa heeft me een voetje gegeven en na even hangen heb ik maar mij been erover geschoven en ben gaan zitten. Djarra bleeft dus relaxed geworteld staan een keek eens om zo van zie je wel geen probleem. Ik had trouwens een touwtje om zijn hals om vast te houden en te stoppen. Met Christa ernaas verbaal gevraagd of hij wilde stappen, geen punt. En weer stoppen ook geen punt. Hij stond er echt bij zo van alles is wel best.
Ben er maar afgegaan. Het was goed zo. Daar wordt ik nou helemaal blij van.
Ik had hem los in de longeerbak (klein, rond en redelijk zwaar). Daar laat ik hem altijd hooguit 20 minuten werken. In dit geval los van rustig tot galop met omkeren dat vind hij prachtig. Maar als ik stop staat hij altijd meteen op rust zo van ok, en worteld dan rustig 10 minuten of zo als ik niets vraag. Nu was hij al veel makkelijk geworden als ik in het zadel zit met bewegen, zadel recht trekken, beugels verstellen etc. Maar ik wou zo graag ook zonder zadel kunnen. Nou Christa heeft me een voetje gegeven en na even hangen heb ik maar mij been erover geschoven en ben gaan zitten. Djarra bleeft dus relaxed geworteld staan een keek eens om zo van zie je wel geen probleem. Ik had trouwens een touwtje om zijn hals om vast te houden en te stoppen. Met Christa ernaas verbaal gevraagd of hij wilde stappen, geen punt. En weer stoppen ook geen punt. Hij stond er echt bij zo van alles is wel best.
Ben er maar afgegaan. Het was goed zo. Daar wordt ik nou helemaal blij van.
woensdag 5 december 2007
Wind en regen
Vorige zondag was een heftige dag. ’s Morgen viel het nog wel mee het regende nog niet. Maar ’s middags kwam de regen en hagel en stormachtige wind. Binnen zittend raasde de wind om mijn hoekwoning en sloeg de regen tegen de ramen. Maar met de verwarming aan en een goed boek kom je de middag prima door.
Tegen vijf uur pakte ik mezelf in om naar Djarra te gaan. Ik voer hem bij de wei en dan sta je zo’n 10 minuten hem gezelschap te houden langs de weg net buiten de wei. Deze keer was hij echter doorweekt. De regen en wind hadden zijn vacht doorweekt en al zijn haren lagen kletsnat op zijn huid. Terwijl hij stond te eten stond hij te rillen om warm te blijven. Daar moest dus iets gebeuren want zo de nacht in sturen vond ik geen goed plan. Op stal zetten eigenlijk ook niet, omdat met deze storm beide buiten deuren dicht zouden zitten en het was op zich niet koud. Dat vond ik te benauwd. Dus besloten hem een lichte regendeken op te doen. Met dat besluit genomen zijn eten onderbroken, voer in de auto gezet en met hem naar stal gedraafd om vast op te warmen. Buiten in de storm vastzetten als ik de deken ging halen leek ook geen goed plan dus hem in de grote stal bij een vriendje vast gezet. Deken op gevist en om gedaan. Weer met een drafje, hij was niet echt enthousiast, terug naar de wei. Hier mocht hij de rest van zijn maal verorberen voor ik hem terug zette. De combinatie van wind en regen was echt te veel geweest voor hem.
De dagen erna hem twee maal een middagje binnen gezet om hooi te eten aangezien hij duidelijk honger had. Hem goed los gewerkt en lekker gemasseerd. Deken blijft voorlopig weer af tenslotte is het tussen de 5 en 10 graden. Maar het is wel fijn dat ik altijd aan het eind van de dag hem ga voeren zo hou ik een vinger aan de pols over hoe hij erbij staat. Vanavond trouwens met nog steeds veel wind in de buitenbak gereden. En hij is dan echt heel braaf en werkt goed. Doet niet moeilijk over klapperend plastic of vreemde lichtval van de lampen. Had niet eens vooraf aan de hand gewerkt maar zo opgestapt, dat kan dus tegenwoordig.
Tegen vijf uur pakte ik mezelf in om naar Djarra te gaan. Ik voer hem bij de wei en dan sta je zo’n 10 minuten hem gezelschap te houden langs de weg net buiten de wei. Deze keer was hij echter doorweekt. De regen en wind hadden zijn vacht doorweekt en al zijn haren lagen kletsnat op zijn huid. Terwijl hij stond te eten stond hij te rillen om warm te blijven. Daar moest dus iets gebeuren want zo de nacht in sturen vond ik geen goed plan. Op stal zetten eigenlijk ook niet, omdat met deze storm beide buiten deuren dicht zouden zitten en het was op zich niet koud. Dat vond ik te benauwd. Dus besloten hem een lichte regendeken op te doen. Met dat besluit genomen zijn eten onderbroken, voer in de auto gezet en met hem naar stal gedraafd om vast op te warmen. Buiten in de storm vastzetten als ik de deken ging halen leek ook geen goed plan dus hem in de grote stal bij een vriendje vast gezet. Deken op gevist en om gedaan. Weer met een drafje, hij was niet echt enthousiast, terug naar de wei. Hier mocht hij de rest van zijn maal verorberen voor ik hem terug zette. De combinatie van wind en regen was echt te veel geweest voor hem.
De dagen erna hem twee maal een middagje binnen gezet om hooi te eten aangezien hij duidelijk honger had. Hem goed los gewerkt en lekker gemasseerd. Deken blijft voorlopig weer af tenslotte is het tussen de 5 en 10 graden. Maar het is wel fijn dat ik altijd aan het eind van de dag hem ga voeren zo hou ik een vinger aan de pols over hoe hij erbij staat. Vanavond trouwens met nog steeds veel wind in de buitenbak gereden. En hij is dan echt heel braaf en werkt goed. Doet niet moeilijk over klapperend plastic of vreemde lichtval van de lampen. Had niet eens vooraf aan de hand gewerkt maar zo opgestapt, dat kan dus tegenwoordig.
donderdag 29 november 2007
Natuurgeneeskunde - vervolg
Kleine update:
(Vorige woensdag behandeld)
Zaterdag buiten gereden en hij voelde toen heel open en voorwaards aan. Minder schrikkerig en minder plots de handrem aantrekken.We hebben zalig gereden. Wel een paar keer reeel uitbundig geschrokken voor iets, maar dat zijn normale situaties met een fit paard. Lag er wel bijna naast twee keer.
Zondag ook buiten gereden richting Soesterduinen, hier komen we niet vaak. Vond hij allemaal prima. Ik heb met opzet er een rustig ritje van gemaakt.
Maandag in de bak lang in stap gewerkt aan zijwaards dat ging makkelijk. Klein beetje in draf dat vond hij moeilijk. Puur rustig gymnastieken gericht op de behandelde schouders.
Woensdag aan het einde van de dag even in de longeerbak (klein, cirkelvormig met zware bodem) los gewerkt. Ik hoef normaal al weining te doen hij draaft dan uit zich zelf rond. Nu ging hij compleet uit zijn dak, dat heeft hij al heel lang niet zo gedaan! Heeft niet zijn kop verloren en na 10-15 minuten was het wel genoeg vond hij. Daarna was hij weer een mak lammetje.
Donderdag: bij het voeren bij de wei eet hij uit een emmer die op de grond staat. Voor het eerst heeft hij met zijn rechterbeen staan “bedelen” en zijn linker been naar voren gezet om op te steunen met zijn rechter voorbeen naar achter. Dus er is wezenlijk meer ruimte in zijn schouders gekomen.
Voorzichtige conclusie: Hij lijkt opener in zijn doen en laten en heeft daardoor meer plezier. Hij kan meer bewegen vanuit zijn schouders.
(Vorige woensdag behandeld)
Zaterdag buiten gereden en hij voelde toen heel open en voorwaards aan. Minder schrikkerig en minder plots de handrem aantrekken.We hebben zalig gereden. Wel een paar keer reeel uitbundig geschrokken voor iets, maar dat zijn normale situaties met een fit paard. Lag er wel bijna naast twee keer.
Zondag ook buiten gereden richting Soesterduinen, hier komen we niet vaak. Vond hij allemaal prima. Ik heb met opzet er een rustig ritje van gemaakt.
Maandag in de bak lang in stap gewerkt aan zijwaards dat ging makkelijk. Klein beetje in draf dat vond hij moeilijk. Puur rustig gymnastieken gericht op de behandelde schouders.
Woensdag aan het einde van de dag even in de longeerbak (klein, cirkelvormig met zware bodem) los gewerkt. Ik hoef normaal al weining te doen hij draaft dan uit zich zelf rond. Nu ging hij compleet uit zijn dak, dat heeft hij al heel lang niet zo gedaan! Heeft niet zijn kop verloren en na 10-15 minuten was het wel genoeg vond hij. Daarna was hij weer een mak lammetje.
Donderdag: bij het voeren bij de wei eet hij uit een emmer die op de grond staat. Voor het eerst heeft hij met zijn rechterbeen staan “bedelen” en zijn linker been naar voren gezet om op te steunen met zijn rechter voorbeen naar achter. Dus er is wezenlijk meer ruimte in zijn schouders gekomen.
Voorzichtige conclusie: Hij lijkt opener in zijn doen en laten en heeft daardoor meer plezier. Hij kan meer bewegen vanuit zijn schouders.
vrijdag 23 november 2007
Natuurgeneeskunde
Woensdag was Annette de Vogel bij Djarra voor controle en verder behandelen wat nog niet is zoals het zou kunnen zijn. Zij heeft hem in het najaar 2006 voor het eerst behandeld. Toen was er veel werk aan de winkel. Ik had toen een basis van rust en vertrouwen gelegd, maar fysiek en emotioneel zat er nog veel niet goed. Toen heeft ze zijn achterhand en rug behandeld. Rechts achter is hij licht atactisch en daar ben ik die winter heel gericht voor gaan trainen. Dat kon niet rijdend dus alles aan de hand, met dubbele longe en gewoon longe werk met bijzetten. Dit toen ondersteund met Spiersupport van de Groene Os.
Dat voorjaar onze eerste endurence wedstrijd gereden (47 km) wat hij uitstekend deed. Maar hij was nog scheef en ook zijn rug nog niet altijd goed. Dus het voorjaar van 2007 is Annette weer gekomen om verder te behandelen. Door de progressie die ik met hem had kunnen maken heeft zij hem ook weer verder kunnen behandelen. Heel jammer is dan wel dat je een terugslag kan krijgen. Ze was emotioneel heel diep gegaan, dat liet hij ook toe. Maar zeker een maand lang daarna had ik weer “oude problemen” met rijden, angst en spanning doken weer op. Het vertrouwen dat het daarna beter zou gaan heeft ons verder geholpen. En dit jaar nog twee keer gestart op een wedstrijd wat hij beide keer zeer goed deed.
Dit najaar dus in 2007 vond ik het weer tijd voor een controle. Ze heeft hem weer op zijn probleem gebieden langs gelopen. Uit het onderzoek kwam dat we met zijn achterhand en rug klaar zijn qua conformatie, hij staat recht en is sterk. Zijn lichte atactie rechts achter blijft nog even aandacht krijgen. Maar zijn schouders konden duidelijk hulp gebruiken. Daar is zwaar op behandeld en ik blijf nog even een aantal punten met acupunctuur crème ondersteunen. Zeker hiervoor blijf ik ook MSM bijvoeren. Dit heeft hij waarschijnlijk redelijk structureel nodig, maar met deze behandeling en het ondersteunende werk dat we gaan doen is het nu extra nodig.
Ook had ik een middel meegenomen dat ze 1 1/2 jaar geleden had voorgeschreven, maar toen vond ik het toch te sterk voor dan en heb het nooit gegeven. Hij heeft zich vroeger helemaal afgesloten voor prikkels van buiten en doet dat nu nog een beetje. Hierdoor kan hij soms heftig van iets schrikken alsof hij het pas opmerkt als het voor zijn voeten is, terwijl het al lang daarvoor zichtbaar as. Ze heeft het getest en inderdaad was het nu nog steeds nodig, maar heel voorzichtig. Dus ik heb hem 1 druppel gegeven en verder het flesje in de emmer met Ursonne kruiden gezet, op deze manier krijgt hij toch de essentie van het middel, maar minder direct. Eerst maar eens kijken hoe hij hierop reageert voor ik hem een tweede druppel geef.
Dat voorjaar onze eerste endurence wedstrijd gereden (47 km) wat hij uitstekend deed. Maar hij was nog scheef en ook zijn rug nog niet altijd goed. Dus het voorjaar van 2007 is Annette weer gekomen om verder te behandelen. Door de progressie die ik met hem had kunnen maken heeft zij hem ook weer verder kunnen behandelen. Heel jammer is dan wel dat je een terugslag kan krijgen. Ze was emotioneel heel diep gegaan, dat liet hij ook toe. Maar zeker een maand lang daarna had ik weer “oude problemen” met rijden, angst en spanning doken weer op. Het vertrouwen dat het daarna beter zou gaan heeft ons verder geholpen. En dit jaar nog twee keer gestart op een wedstrijd wat hij beide keer zeer goed deed.
Dit najaar dus in 2007 vond ik het weer tijd voor een controle. Ze heeft hem weer op zijn probleem gebieden langs gelopen. Uit het onderzoek kwam dat we met zijn achterhand en rug klaar zijn qua conformatie, hij staat recht en is sterk. Zijn lichte atactie rechts achter blijft nog even aandacht krijgen. Maar zijn schouders konden duidelijk hulp gebruiken. Daar is zwaar op behandeld en ik blijf nog even een aantal punten met acupunctuur crème ondersteunen. Zeker hiervoor blijf ik ook MSM bijvoeren. Dit heeft hij waarschijnlijk redelijk structureel nodig, maar met deze behandeling en het ondersteunende werk dat we gaan doen is het nu extra nodig.
Ook had ik een middel meegenomen dat ze 1 1/2 jaar geleden had voorgeschreven, maar toen vond ik het toch te sterk voor dan en heb het nooit gegeven. Hij heeft zich vroeger helemaal afgesloten voor prikkels van buiten en doet dat nu nog een beetje. Hierdoor kan hij soms heftig van iets schrikken alsof hij het pas opmerkt als het voor zijn voeten is, terwijl het al lang daarvoor zichtbaar as. Ze heeft het getest en inderdaad was het nu nog steeds nodig, maar heel voorzichtig. Dus ik heb hem 1 druppel gegeven en verder het flesje in de emmer met Ursonne kruiden gezet, op deze manier krijgt hij toch de essentie van het middel, maar minder direct. Eerst maar eens kijken hoe hij hierop reageert voor ik hem een tweede druppel geef.
maandag 12 november 2007
Super gelukkig
Vandaag was het koud, maar droog. Na zaterdag een heerlijke buitenrit gereden te hebben was het vandaag, maandag, tijd voor wat dressuur. De bak was net losgetrokken en gevlakt, maar nog wel nat.
Ik ben rustig wat gaan stappen op een cirkel in het midden van de bak, waar de grond prima was. Hij pakte het snel op en heeft heel braaf gewerkt. Heel geconcentreerd. Soms nog wat tegen de teugel, maar steeds weer loslatend en super over zijn rug heen door werken. Beetje stelling naar binnen en wat meer schoudervoor. Dan weer wat stelling naar buiten. Rechtsom vind hij moeilijker, maar toch blijft hij zijn best doen.
Daarna in een drafje verder op de cirkel. De oefening voor mij is niet drijven en handen dichtbij elkaar en stil. De oefening voor hem is op eigen benen lekker over zijn rug gaan lopen aan een vrij korte teugel, maar van de hand af. En ook nu kost het hem wel moeite, maar hij doet zijn best. Er zijn erg goede momenten. Na een halfuurtje stop ik, want zo goed heeft hij nog nooit z’n best gedaan.
Na zijn portie voer wandelt hij weer samen met me heel tevreden naar de wei. Meeste probleem heeft hij nog met de modder bij het hek. Waar ik niet in ga, ik stuur hem los de wei in. Na afloop heb ik zo’n super gelukkig gevoel. Hij gaat de laatste tijd zo goed.
Ik ben rustig wat gaan stappen op een cirkel in het midden van de bak, waar de grond prima was. Hij pakte het snel op en heeft heel braaf gewerkt. Heel geconcentreerd. Soms nog wat tegen de teugel, maar steeds weer loslatend en super over zijn rug heen door werken. Beetje stelling naar binnen en wat meer schoudervoor. Dan weer wat stelling naar buiten. Rechtsom vind hij moeilijker, maar toch blijft hij zijn best doen.
Daarna in een drafje verder op de cirkel. De oefening voor mij is niet drijven en handen dichtbij elkaar en stil. De oefening voor hem is op eigen benen lekker over zijn rug gaan lopen aan een vrij korte teugel, maar van de hand af. En ook nu kost het hem wel moeite, maar hij doet zijn best. Er zijn erg goede momenten. Na een halfuurtje stop ik, want zo goed heeft hij nog nooit z’n best gedaan.
Na zijn portie voer wandelt hij weer samen met me heel tevreden naar de wei. Meeste probleem heeft hij nog met de modder bij het hek. Waar ik niet in ga, ik stuur hem los de wei in. Na afloop heb ik zo’n super gelukkig gevoel. Hij gaat de laatste tijd zo goed.
donderdag 8 november 2007
Los springen
Om het leven niet te serieus te laten zijn maar weer eens Djarra los in de bak laten springen. Dit als afwisseling met de “zware” dressuur en bos trainingen. Even wat los rond laten draven en spelen voor ik met balken begin te slepen. Het is nat weer dus een beetje warm lopen kan geen kwaad. Tegen de tijd dat hij zelf gaat aangalopperen is hij wel los en warm genoeg denk ik.
Eerst maar weer een losse balk op de grond en niet meteen een klein hindernisje. En inderdaad stopt hij voor de balk op de grond, daar kan je toch niet overheen? Maar dit kan snel naar een kruisje en een klein sprongetje. Maar de eerste keer na een verandering blijft hij kijken en stoppen/inhouden alsof ik iets enorms gebouwd heb ;-). Echt wel komisch. Is hij rechtsom heerlijk aan het springen zelf aan galopperen – er op af – en springen zonder dat ik iets hoef te doen. Stuur ik hem linksom over dezelde hindernis dan stopt hij eerst toch weer even.
Wat wel opvalt is dat als hij stopt ik geen druk moet uit oefenen. Zodra ik iets de dwingend ben is hij alleen nog maar met mij bezig en niet doen wat ik vraag. Hij kijkt niet eens meer naar de hindernis, ziet dus ook niet dat ik de balk op de grond leg en de hindernis weg is. Nee.. pas als ik hem “uitnodig” weer naar de hindernis te gaan dan ziet hij echt op het aller laats dat de balk op de grond ligt en hij er gewoon overheen kan stappen…..pfff. Uiteraard prijs ik hem dan de hemel in en vrij snel daarna springt hij vrij en blij ook linksom over de hindernis.
Al met al een klein uurtje bezig geweest. En hem met een portie krachtvoer in zijn buik weer de wei in gestuurd. Hier heeft hij trouwens laatst een nacht alleen gestaan. Toevallig gingen echt alle andere paarden die nacht op stal en hij niet. Hier maakt hij op zich geen probleem van alleen hinnikt hij wat, omdat hij wil dat de andere ook weer naar buiten komen. Hij wou niet echt de wei uit toen hij alleen stond. Dus dat weten we ook weer.
Eerst maar weer een losse balk op de grond en niet meteen een klein hindernisje. En inderdaad stopt hij voor de balk op de grond, daar kan je toch niet overheen? Maar dit kan snel naar een kruisje en een klein sprongetje. Maar de eerste keer na een verandering blijft hij kijken en stoppen/inhouden alsof ik iets enorms gebouwd heb ;-). Echt wel komisch. Is hij rechtsom heerlijk aan het springen zelf aan galopperen – er op af – en springen zonder dat ik iets hoef te doen. Stuur ik hem linksom over dezelde hindernis dan stopt hij eerst toch weer even.
Wat wel opvalt is dat als hij stopt ik geen druk moet uit oefenen. Zodra ik iets de dwingend ben is hij alleen nog maar met mij bezig en niet doen wat ik vraag. Hij kijkt niet eens meer naar de hindernis, ziet dus ook niet dat ik de balk op de grond leg en de hindernis weg is. Nee.. pas als ik hem “uitnodig” weer naar de hindernis te gaan dan ziet hij echt op het aller laats dat de balk op de grond ligt en hij er gewoon overheen kan stappen…..pfff. Uiteraard prijs ik hem dan de hemel in en vrij snel daarna springt hij vrij en blij ook linksom over de hindernis.
Al met al een klein uurtje bezig geweest. En hem met een portie krachtvoer in zijn buik weer de wei in gestuurd. Hier heeft hij trouwens laatst een nacht alleen gestaan. Toevallig gingen echt alle andere paarden die nacht op stal en hij niet. Hier maakt hij op zich geen probleem van alleen hinnikt hij wat, omdat hij wil dat de andere ook weer naar buiten komen. Hij wou niet echt de wei uit toen hij alleen stond. Dus dat weten we ook weer.
zondag 4 november 2007
Hersfstbos 2
Zoals ik al eerder schreef is hij tegenwoordig heel rustig tevreden en braaf. Prima natuurlijk, daar is niks mis mee. Maar in een endurance wedstrijd kan hij heel heftig worden en controle is dan heel belangrijk. Hiervoor moeten afspraken gemaakt worden en met een mak braaf paard lijkt dat in orde, maar met een over enthousiast paard kan je dan voor verrassingen komen te staan. Dat wil ik dus voor komen.
Om hier verandering in te brengen heb ik zijn krachtvoer iets verhoogd en inderdaad na een week krijgt mijnheer praatjes en gaat hij met mijn af en toe de discussie aan. Kijk die discussie werk ik liever nu uit met hem dan in een wedstrijd. Nu even duidelijk maken dat NEE echt altijd NEE betekend. Dat als ik niet harder wil dit ook never nooit gaat gebeuren. Dat ik niet van trekken hou. Daar tegenover doe ik lange RUSTIGE galoppades dat hij wel zijn energie op een positieve manier kwijt kan. En leuke kronkel paadjes draven om handig en zelfstandig te worden.
Dus vandaag zijn wel met prachtig windstil weer door de herfstbossen gereden. Ik vertrok toevallig samen met twee stalgenoten wat erg gezellig is. In het bos van hun weg gedraafd. Dat doet hij wel braaf, maar dan is van alles wel erg eng opeens ;-) Verderop mijn beugels een gaatje korter gemaakt, dat was ik vergeten, dat rijdt buiten prettiger. Begonnen met lange stukken draf. Daarna lange stukken galop, dit van huis af om het niet uit de hand te laten lopen. Hij wil graag en naar huis nog meer. Dus rustig tempo, geen brede paden en niet naar huis.
Toen ik weer richting huis ging, hij heeft een uitstekend richtingsgevoel, was hij best wel heftig voor zijn doen. Maar ja, dat krijg je met meer voer. Heel lang in mijn tempo gedraafd en steeds weer ontspannen om hem dit te leren. Nu reed er ook nog iemand voor ons die hij graag wilde inhalen en ook dat mocht dus niet. Halverwege een lang pad rechts een klein bospad ingegaan om binnen door over kleine paadjes door te steken. Nu dat was helemaal prachtig vond Djarra. Met veel temperamt gaat hij steeds beter zelfstandig over zo’n pad. Voorheen liep hij uit de bochten en zag hij geen boomstronken. Nu gaat dat al beter. Het liefst had hij het paadje gegaloppeerd, maar daar vind ik hem nu nog te onhandig voor, dat kan hij nog niet zelfstandig.
Als ik later weer op een brede laan rij tussen wandelaars, mountainbikes en zo wordt er achter me veel geroepen en gefloten. Hier reageer ik niet op, maar het blijken mijn stalgenoten te zijn waarmee ik ook vertrokken was. Samen met hen naar huis gereden. Djarra bleef zeer voorwaards maar was niet lastig. Ruim op tijd gaan stappen om hem met zijn wintervacht echt op adem en zo droog mogelijk thuis te krijgen. Ook het fanatieke wil ik eruit voor ik thuis kom. Dat lukt aardig en het laatste stuk stap hij wel flink door naast me, maar met een laag hoofd en een ontspannen blik in zijn ogen. Op stal lekker verzorgd, beetje gesponst, geborsteld, eten gegeven en EINDELIJK mocht hij dan naar de wei. Hij gaat in gestekte draf meteen door naar waar nog het meeste gras staat.
Heerlijke rit gehad. Tevreden paard. Wat wil een mens nog meer.
Om hier verandering in te brengen heb ik zijn krachtvoer iets verhoogd en inderdaad na een week krijgt mijnheer praatjes en gaat hij met mijn af en toe de discussie aan. Kijk die discussie werk ik liever nu uit met hem dan in een wedstrijd. Nu even duidelijk maken dat NEE echt altijd NEE betekend. Dat als ik niet harder wil dit ook never nooit gaat gebeuren. Dat ik niet van trekken hou. Daar tegenover doe ik lange RUSTIGE galoppades dat hij wel zijn energie op een positieve manier kwijt kan. En leuke kronkel paadjes draven om handig en zelfstandig te worden.
Dus vandaag zijn wel met prachtig windstil weer door de herfstbossen gereden. Ik vertrok toevallig samen met twee stalgenoten wat erg gezellig is. In het bos van hun weg gedraafd. Dat doet hij wel braaf, maar dan is van alles wel erg eng opeens ;-) Verderop mijn beugels een gaatje korter gemaakt, dat was ik vergeten, dat rijdt buiten prettiger. Begonnen met lange stukken draf. Daarna lange stukken galop, dit van huis af om het niet uit de hand te laten lopen. Hij wil graag en naar huis nog meer. Dus rustig tempo, geen brede paden en niet naar huis.
Toen ik weer richting huis ging, hij heeft een uitstekend richtingsgevoel, was hij best wel heftig voor zijn doen. Maar ja, dat krijg je met meer voer. Heel lang in mijn tempo gedraafd en steeds weer ontspannen om hem dit te leren. Nu reed er ook nog iemand voor ons die hij graag wilde inhalen en ook dat mocht dus niet. Halverwege een lang pad rechts een klein bospad ingegaan om binnen door over kleine paadjes door te steken. Nu dat was helemaal prachtig vond Djarra. Met veel temperamt gaat hij steeds beter zelfstandig over zo’n pad. Voorheen liep hij uit de bochten en zag hij geen boomstronken. Nu gaat dat al beter. Het liefst had hij het paadje gegaloppeerd, maar daar vind ik hem nu nog te onhandig voor, dat kan hij nog niet zelfstandig.
Als ik later weer op een brede laan rij tussen wandelaars, mountainbikes en zo wordt er achter me veel geroepen en gefloten. Hier reageer ik niet op, maar het blijken mijn stalgenoten te zijn waarmee ik ook vertrokken was. Samen met hen naar huis gereden. Djarra bleef zeer voorwaards maar was niet lastig. Ruim op tijd gaan stappen om hem met zijn wintervacht echt op adem en zo droog mogelijk thuis te krijgen. Ook het fanatieke wil ik eruit voor ik thuis kom. Dat lukt aardig en het laatste stuk stap hij wel flink door naast me, maar met een laag hoofd en een ontspannen blik in zijn ogen. Op stal lekker verzorgd, beetje gesponst, geborsteld, eten gegeven en EINDELIJK mocht hij dan naar de wei. Hij gaat in gestekte draf meteen door naar waar nog het meeste gras staat.
Heerlijke rit gehad. Tevreden paard. Wat wil een mens nog meer.
woensdag 31 oktober 2007
Dressuurweekend (klassiek)
Afgelopen weekend zijn Djarra en ik naar Deurze bij Assen afgereisd. Wat voor ons beide hele onderneming was. Toen ik me inschreef voor dit dressuur weekend kon ik met Djarra nog niet in een bak rond draven, veel stress en spanning nog vanuit het verleden. Buiten ging wel goed en we zijn al op twee endurance wedstrijden gestart in klasse II en goed uitgereden. Maar vreemd terrein en in een bak was nog een issue.
Logistiek
Ik ben nog niet veel alleen met paard en trailer op pad geweest. Dus voor een weekend naar Deurze met een reistijd van dik 2 uur naar onbekende bestemming is best spannend. Laden was vorig jaar nog een probleem, maar dat ging al beter … maar blijft dus wel spannend. Dus toen hij bij de eerste poging binnen 5 minuten met mijn erop stond was dat een eerste overwinning. Op de terug weg liep hij zelfs direct achter me aan de trailer in! Reizen vind hij prima en vreemd terrein en overnachten in vreemde boxen is ook geen probleem hij is zo makkelijk.
Het weekend
De indeling was vrijdags 2 lessen, zaterdag en zondag 1 les, dit zijn privé lessen van ¾ uur. Het was heerlijk om donderdags te kunnen aankomen, dat geeft rust als je de volgende dag aan slag gaat. Vrijdags mocht ik als eerste lessen. Nu heb ik nog nooit van Wim Vonck les gehad en kende hem ook verder niet dus dat is dan aftasten van beide kanten. In verband met de verwachte spanning in Djarra ben ik 20 minuten eerder de bak in gegaan. We hebben de bak verkend, dat vond hij al niet meer eng of vreemd. Eigenlijk liep hij er rond als of we dit wekelijks deden ;-). Wat aan de hand gewerkt waarbij hij meteen ontspande en omlaag kwam. Ook even een drafje aan de hand waar hij lekker bij liep. Voor de zekerheid toch gewacht met opstappen tot er iemand in de bak was. Het mag echter geen naam meer hebben, hij hield misschien 20 meter zijn rug vast en toen was het goed. Verder was de eerste les veel uitleggen en praten en wat laten zien hoe ik nu bezig ben met hem. Hierna lekker meteen weer in de paddock gedaan.
Aan het einde van de middag had ik dus mijn tweede les. Terwijl ik zelden meer dan 2 dagen achter elkaar rij en nooit meer dan 1 dag in de week in de bak is dit dus ook weer een interessant experiment. Dus uit de paddock gevist en op stal gezet om het zand eraf te borstelen en op te zadelen. Ook de tweede les weer even vooraf aan de hand gewerkt, meer voor mezelf dan voor hem denk ik. De volgende lessen ben ik na binnenkomst in de bak vrij snel opgestapt zonder problemen.
De lessen
Eerst op de volte in stap gewerkt. Djarra helpen ontspannen en dit beloond met lange teugel. Dit blijft gedurende het werk steeds de beloning: lange teugel. Op de volte met schoudervoor en buiten gewerkt. Travers vindt Djarra nog moeilijk, ook met Wim als ruiter. Gewisseld tussen werk naar verzameling en losse teugel maar wel aktief over de rug heen. We hebben ook in de draf gewerkt naar een aktieve / ontspannen / stabiele draf. Niet bij elke pas drijven, hij moet zelf lopen. Wel nagefelijk, maar niet zwaar in de hand. En dan in balans en cadans blijven. Nu we zullen de komende maanden hier hard aan gaan werken.
Samenvatting
Een top weekend! Djarra is recht van lijf en leden en klaar voor het serieuze werk. We gaan verder met de klassieke dressuur als basis voor alles.
Meer informatie over Wim Vonck: http://www.horsefeelings.nl
zaterdag 20 oktober 2007
Hartslag
Buitenrijden met een hartslagmeter om je paard
Ik heb maar weer eens met de hartslagmeter gereden. Als je endurance rijd en daarvoor traint rij je wel vaker met een hartslagmeter om je paard. Aangezien op de wedstrijden een van de parameters waar de veterinaire op meten de hartslag is. En omdat je dan ook heel gericht aan conditie kan werken door in bepaalde hartslagzones te gaan trainen.
Voor Djarra is trainen gericht op hartslag zones nog niet aan de orde. Hij heeft super lage waardes en hersteld ook zeer snel. Als ik nu zwaarder zou gaan trainen, in snelheid of terrein, zou dit blessures kunnen opleveren. Hij moet eerst nog in zijn lijf en kop stabiel worden bij het normale buiten rijden.
Waarom dan toch met hartslag meter gaan rijden zou je denken. Ik rij en train op gevoel en met de hartslag meter kan ik mijn gevoel een waarde geven. Over de tijd heen is het makkelijker vergelijken met keiharde waardes dan met een gevoel van toen en nu. Daarnaast had hij veel angsten en stress momenten wat je uiteraard ook in de hartslag terug ziet. Dus op dat vlak kan het ook interessante feedback geven.
Even wat waardes om een idee te hebben wat voor Djarra “normaal” is. Stil staan in volledige rust 32-36, stappen 50-60, draven 80-100, galop 100-120 (slagen per minuut). Dit alles tijdens een lekkere bosrit.
Dus vanmorgen stap ik langs de weg naar het bos (HF 55). Komt er vrij stevig door rijden een trekker met veeaanhanger erachter me achterop rijden. Hij mindert geen vaart en ik vind dat niet zo o.k.. Djarra reageert, hoofd wat hoger en wat actiever, maar stapt eigenlijk gewoon door (HF 60). De hartslag bevestigd hier dat hij het eigenlijk al niet meer zo spannend vind als dat hij dat vroeger vond. Als hij echt bang wordt of schrikt dan vliegt de hartslag tot ruim over de 100.
In het bos gaan we draven wat een hartslag oplevert van 80-85. Dit is een zeer rustig op warm drafje. Later zit hij tussen de 80 en de 100. Dit is dan redelijk los van tempo, maar meer gestuurd door de bodemgesteldheid. Hellingen, zware modder en een hard pad laten de hartslag oplopen, terwijl een lekker niet te zwaar zandpad echt ideaal is om een lage hartslag te krijgen.
In een rustige galop zit hij rond de 100-110, tot hij na een heel lang stuk moe wordt dan loopt hij op naar 120. Maar we zijn ook nog bezig om rustige constante galop te leren, hij is hier nog echt zoekende. De linkergalop gaat ook nog echt moeilijk door een slechte balans en niet sterk zijn achter. Wat dan weer interessant is dat dit geen effect heeft op de hartslag, die is in de linker en de rechter galop gelijk.
Op de terug weg zit de hartslag als ik ga stappen vrij snel rond de 70 en als ik ga stil staan zakt hij meteen tot onder de 70 dus zijn conditie is wel in orden. Naar huis echt goed afgebouwd in inspanning. Hij heeft nu in oktober een flinke wintervacht en al is het lekker fris dan zweet hij toch wel. En thuis gaat hij de wei weer in. Maar met goed uitstappen langs de weg (HF 56) is hij bij aankomst alleen nog maar nat onder het zadel, dus dit afgesponst en de wei met zonnetje in gedaan.
Ik heb maar weer eens met de hartslagmeter gereden. Als je endurance rijd en daarvoor traint rij je wel vaker met een hartslagmeter om je paard. Aangezien op de wedstrijden een van de parameters waar de veterinaire op meten de hartslag is. En omdat je dan ook heel gericht aan conditie kan werken door in bepaalde hartslagzones te gaan trainen.
Voor Djarra is trainen gericht op hartslag zones nog niet aan de orde. Hij heeft super lage waardes en hersteld ook zeer snel. Als ik nu zwaarder zou gaan trainen, in snelheid of terrein, zou dit blessures kunnen opleveren. Hij moet eerst nog in zijn lijf en kop stabiel worden bij het normale buiten rijden.
Waarom dan toch met hartslag meter gaan rijden zou je denken. Ik rij en train op gevoel en met de hartslag meter kan ik mijn gevoel een waarde geven. Over de tijd heen is het makkelijker vergelijken met keiharde waardes dan met een gevoel van toen en nu. Daarnaast had hij veel angsten en stress momenten wat je uiteraard ook in de hartslag terug ziet. Dus op dat vlak kan het ook interessante feedback geven.
Even wat waardes om een idee te hebben wat voor Djarra “normaal” is. Stil staan in volledige rust 32-36, stappen 50-60, draven 80-100, galop 100-120 (slagen per minuut). Dit alles tijdens een lekkere bosrit.
Dus vanmorgen stap ik langs de weg naar het bos (HF 55). Komt er vrij stevig door rijden een trekker met veeaanhanger erachter me achterop rijden. Hij mindert geen vaart en ik vind dat niet zo o.k.. Djarra reageert, hoofd wat hoger en wat actiever, maar stapt eigenlijk gewoon door (HF 60). De hartslag bevestigd hier dat hij het eigenlijk al niet meer zo spannend vind als dat hij dat vroeger vond. Als hij echt bang wordt of schrikt dan vliegt de hartslag tot ruim over de 100.
In het bos gaan we draven wat een hartslag oplevert van 80-85. Dit is een zeer rustig op warm drafje. Later zit hij tussen de 80 en de 100. Dit is dan redelijk los van tempo, maar meer gestuurd door de bodemgesteldheid. Hellingen, zware modder en een hard pad laten de hartslag oplopen, terwijl een lekker niet te zwaar zandpad echt ideaal is om een lage hartslag te krijgen.
In een rustige galop zit hij rond de 100-110, tot hij na een heel lang stuk moe wordt dan loopt hij op naar 120. Maar we zijn ook nog bezig om rustige constante galop te leren, hij is hier nog echt zoekende. De linkergalop gaat ook nog echt moeilijk door een slechte balans en niet sterk zijn achter. Wat dan weer interessant is dat dit geen effect heeft op de hartslag, die is in de linker en de rechter galop gelijk.
Op de terug weg zit de hartslag als ik ga stappen vrij snel rond de 70 en als ik ga stil staan zakt hij meteen tot onder de 70 dus zijn conditie is wel in orden. Naar huis echt goed afgebouwd in inspanning. Hij heeft nu in oktober een flinke wintervacht en al is het lekker fris dan zweet hij toch wel. En thuis gaat hij de wei weer in. Maar met goed uitstappen langs de weg (HF 56) is hij bij aankomst alleen nog maar nat onder het zadel, dus dit afgesponst en de wei met zonnetje in gedaan.
zaterdag 13 oktober 2007
Klassieke dressuur
Onze eerste les van Nelly Abbenes.
Om in de bak een stapje verder te komen heb ik weer les genomen. Les van Nelly Abbenes. De les was zeer boeiend. Djarra vind soms het draven in een bak nog spannend en zet zich dan in rug/schouders/hals en nek vast. Het eerste wat we gingen aanpakken was het vastzetten in de nek. Heb je het daar ontspannen dan ontspant de rest ook. Hiervoor een iets hogere handhouding dan ik gewend ben om het paard in houding en balans nog meer van de voorhand af te krijgen. Wat ik nu deed als ik ontspande was mijn handen laten zakken bij het teugel geven, waardoor Djarra omlaag en ook naar voren “viel”. Nu moest ik wel bij elke ontspanningsactie van Djarra ook teugel geven, maar niet hem naar beneden laten gaan. Vandaar mijn handen hoog. Hoog ten op zich te van mijn omlaag brengen dus. Dat is lastig want een gewoonte om bouwen naar een andere handeling vergt altijd veel denkwerk.
Vervolgen wil Nelly de paarden eerst achter laten zakken (=verzamelen). Dus ze moeten door verzameling achter in alle gewrichten gaan buigen en hun bekken kantelen. Vanuit deze houding kunnen ze dan voorwaarts gereden worden, maar met behoud van deze balans/verzameling.
Djarra hebben we in de stap naar verzameling gereden door niet te drijven, maar alleen tempo terug te rijden met een ontspannen kaak. Dus constant die ontspanning vragen en ruimte geven als hij loslaat in zijn kaak. Maar in die ruimte mocht hij niet voorwaart weg lopen. Dus tempo terug. En zolang hij blijft stappen, zijn voeten optilt, is het goed. Pas als hij in het tempo terug rijden stil valt een snelle hulp om zij voeten in actie te krijgen en meteen niets en voor ook ruimte geven. Maar hij mag dan dus niet sneller of meer voorwaard. Het boeiende was dat Djarra dus bleef stappen met zijn voeten waar ik het van te voren al lang niet meer verwacht had. Ook vond hij het leuk en ademde hij goed door, terwijl ik dit vroeg. Twee maal heb ik gevoeld dat hij zou gaan dansen op de plaats, ik voelde de stuwing en het in balans er onder treden van zijn achter voeten. Prachtig gevoel.
Nu lekker hier zelf mee door oefenen en ik kan niet wachten tot de volgende les.
Om in de bak een stapje verder te komen heb ik weer les genomen. Les van Nelly Abbenes. De les was zeer boeiend. Djarra vind soms het draven in een bak nog spannend en zet zich dan in rug/schouders/hals en nek vast. Het eerste wat we gingen aanpakken was het vastzetten in de nek. Heb je het daar ontspannen dan ontspant de rest ook. Hiervoor een iets hogere handhouding dan ik gewend ben om het paard in houding en balans nog meer van de voorhand af te krijgen. Wat ik nu deed als ik ontspande was mijn handen laten zakken bij het teugel geven, waardoor Djarra omlaag en ook naar voren “viel”. Nu moest ik wel bij elke ontspanningsactie van Djarra ook teugel geven, maar niet hem naar beneden laten gaan. Vandaar mijn handen hoog. Hoog ten op zich te van mijn omlaag brengen dus. Dat is lastig want een gewoonte om bouwen naar een andere handeling vergt altijd veel denkwerk.
Vervolgen wil Nelly de paarden eerst achter laten zakken (=verzamelen). Dus ze moeten door verzameling achter in alle gewrichten gaan buigen en hun bekken kantelen. Vanuit deze houding kunnen ze dan voorwaarts gereden worden, maar met behoud van deze balans/verzameling.
Djarra hebben we in de stap naar verzameling gereden door niet te drijven, maar alleen tempo terug te rijden met een ontspannen kaak. Dus constant die ontspanning vragen en ruimte geven als hij loslaat in zijn kaak. Maar in die ruimte mocht hij niet voorwaart weg lopen. Dus tempo terug. En zolang hij blijft stappen, zijn voeten optilt, is het goed. Pas als hij in het tempo terug rijden stil valt een snelle hulp om zij voeten in actie te krijgen en meteen niets en voor ook ruimte geven. Maar hij mag dan dus niet sneller of meer voorwaard. Het boeiende was dat Djarra dus bleef stappen met zijn voeten waar ik het van te voren al lang niet meer verwacht had. Ook vond hij het leuk en ademde hij goed door, terwijl ik dit vroeg. Twee maal heb ik gevoeld dat hij zou gaan dansen op de plaats, ik voelde de stuwing en het in balans er onder treden van zijn achter voeten. Prachtig gevoel.
Nu lekker hier zelf mee door oefenen en ik kan niet wachten tot de volgende les.
zondag 7 oktober 2007
Springen!
Voorjaar/zomer 2006: balken zijn eng.
Als ik Djarra los in werk wil ik wel eens met balkjes werken. Ik hoefde maar 1 balk op de hoefslag bij E of B neer te leggen. Als Djarra dan de hoek om kwam na de korte zijde, dus op 20 meter! Dan stond hij stil. Echt stil, want er is wat veranderd, een balk, op de hoefslag. Dan moest ik hem er echt twee maal overheen loodsen voor hij weer uit zich zelf er over heen kon stappen of draven. Als die dat een maal durfde dan kon ik die ene balk verbouwen tot een kruisje of een stijlsprongetje en dat vond hij dan prachtig. Springen heeft hij altijd leuk gevonden, alleen opeens zo’n balk is doodeng.
September 2007: balken en sprongetjes kunnen leuk zijn.
Hij gaat steeds beter, en gaat los zonder aarzelen over 1, 2 en zelfs 3 draf balkjes. Dus laatst voor en na het kruisje een galopbalk gelegd. En wat denk je? De eerste keer stopte hij tussen de balken en heb ik hem ruimte gegeven om er langs te gaan. Op nieuw ernaar toe met iets meer begeleiding van mijn kant. En hij springt! Alleen weet hij niet hoe hij zijn achtervoeten over die laatste grondbalk na de hindernis moet neerzetten, erg komisch om te zien. Maar hij raakt dus niet meer van slag als er opeens balken op de hoefslag liggen. Ook niet als er meer dan 1 hindernis is. Dus wordt het tijd om eens onder de man te gaan springen.
Laatst rijdend over bakjes gegaan. Eerst 1, daarna 2 en tenslotte over 3 drafbalkjes achter elkaar. En dat doet hij zonder aarzelen en misschien vind hij het wel leuk ook.
6 Oktober 2007: We hebben gesprongen!
Zondag ’s morgens met een zonnetje en een weer droge bak om in te rijden. Aangezien hij altijd echt op gang moet komen eerst, zoals we altijd doen even aan de hand wat oefeningetjes. Snel een drafje aan de hand gedaan daar wordt hij al wat wakkerder van. Ik had 3 draf balken neergelegd, twee staanders klaarstaan en een reserve balk. Opgestapt en wat los gereden, hij is nog niet echt vlot, maar dat komt straks wel. De reserve balk licht zo dat ik die als enkele draf balk kan nemen. Dus hier eens in draf op afgereden en BOEM we staan stil. Typisch Djarra, moet twee keer kijken en dan gaat het wel. En inderdaad tweede keer staan we nog stil en stappen we erover, maar de derde keer durft hij in draf te blijven. Dus toen maar op de 3 officiële drafbalken afgereden en daar loopt hij dan zo makkelijk overheen. Volgende stap is dat ik een heel laag kruisje maak met een drafbalk ervoor. De drafbalk geeft hem steun en de “hindernis” is zo laag dat we uit stilstand hier over heen kunnen stappen. Hierna even links en rechts een galopje gedaan, omdat als ik zo een sprongetje doe we ook in galop komen. Galop vind hij altijd wel leuk dus hij wordt voorzichtig wat actiever. Na de galop in draf op het kruisje af …. en stappen er overheen. Goedzo Djarra, ik prijs hem elke keer de hemel in. Hierna draven we erover zonder problemen. Hierna draaft hij door over de balk en de hindernis. Het kruisje verhoogd naar een echt sprongetje. Weer even een galopje en dan in draf erop af. O.k. tweemaal gestopt en de derde keer progressief gereden en gesprongen! Na de sprong galopperen we dan door en hij vind het prachtig. Dan moet ik hem echt even uit de galop halen om in draf op de hindernis af te rijden.
Dit was allemaal linksom dus nu rechtsom. Ik haal de drafbalk weg en rechtsom is zijn makkelijke galop kant dus ik rij op de hindernis af. Maar wat ik altijd in mijn lessen zeg doe ik nu dus fout. Hij weigert en blijft weigeren, ik had de hindernis niet terug in de laagste stand gezet. Dus ik er weer af hindernis in laagste stand en MET drafbalkje ervoor, bekende situatie. Opnieuw in draf aanrijden en … in stap erover. Weer super beloond. Hierna doet hij het ook in draf en als ik het even later weer ophoog doet hij dat zonder problemen. Na de hindernis galoppeert hij steeds enthousiaster rond.
Dus als afsluiting wat rond gegaloppeerd en gedraafd en hij loop lekker en loopt te briesen. Als ik afstap merk je hoe “spannend” dit was. Hij is mentaal bekaf! Ik geef hem nog te eten en borstel wat voor ik hem als beloning naar de wei breng.
Wat een top dag! In juni kon hij nog niet draven in een bak en nu zijn we aan het springen!
donderdag 4 oktober 2007
Training in de modder
Wat gaan we doen?
Het heeft heel veel geregend, dus de rijbak staat enigszins onder water en is modderig. De losgooi bak heeft in het midden een droge cirkel waar je zelf droog kan staan terwijl het paard door de meren waad. De wei, is van een afstand groen, maar van dicht bij enkel diepe glibberige modder. Het dreigde nog steeds met meer regen. Dus wat zal ik doen? Geen idee. Eerst maar eens een nat paard uit de wei trekken. Trekken viel wel mee hij kwam me tot de helft tegemoet wandelen. Poetsen hebben we overgeslagen, was gister nog gedaan en hij was toch nog nat.
Eerst even de rijbak in.
Tja, je moet ergens beginnen, dus met halster en lange lijn en zweepje de bak in. Dat vind hij op zich geen probleem. Wat zijwaards werk gedaan, schouderbinnenwaards waar we heel vaak mee beginnen. Alleen heb ik nu iets meer actie en behoud van ritme gevraagd. Bij meer actie denkt hij dan meteen aan draf, maar dat eerst even niet. Dat vind hij namelijk leuk! Klein tikje op zijn kont betekend aandraven en hij doet niets liever, dus dat bewaar ik als beloning. Maar dan echt schouder voor in draf en niet simpel rechtuit, we gaan stilletjes aan wat strenger worden. Na 10 minuten door de modder stappen en rennen(ik) vond ik het wel best.
Angsten overwinnen.
Nu vind Djarra muren, hekken, schuttingen eng. Daar kan je niet vlak langs en ook niet naast staan. Wat spanning oproept als je langs een weg aan een kant een hek hebt. Djarra voelt zich dan opgesloten en bij een enge vrachtauto levert dat stress op. Dus hebben we daar even aan gewerkt. Fase 1: Eerst midden in de bak zijwaard laten stappen. Stap voor stap achter opzij, voor opzij. Niet te snel, maar gecoördineerde stap voor stap. Fase 2: Op 3 meter parallel aan de bakrand gaan staan. En nu stap voor stap zijwaard naar de hoefslag. De eerste stappen zijn geen probleem en ik heb veel beloond, elke stap. Maar net naast de hoefslag wordt het spannend vind Djarra. Maar toch braaf op wat rustig doorvragen gedaan. Dit op meerdere plaatsen, zonder al te veel water zooi gedaan. Toen van hand veranderd en weer midden in de bak begonnen. Daarna weer op 3 meter van de hoefslag en dan naar de hoefslag toe. Naar rechts opzij gaan is kennelijk nog enger. Dus als hij op de hoefslag was uitgekomen heel veel beloond.
Fase 3: We gaan uit de bak het erf op. Dit is bestraat en er staan trailers, aanhangwagens en een vrachtwagen. Eerst op 1 meter naast een aanhangwagen gaan staan. Deze is maar één meter hoog en daardoor niet zo eng. Stapje opzij gevraagd naar de aanhangwagen toe om er strak langs te komen staan. Djarra doet het braaf zowel naar links als naar rechts. Dan de vrachtwagen, door zijn hoog te is dit heel eng. Eerst weer zij waards er naar toe. Dit lukt, maar we eindigen niet strak er langs. En nog belangrijker bij weg stappen, stapt hij meteen achter opzij om afstand te nemen. Dat is niet goed. Dus stap je voor stapje rechtuit weg stappen, parallel aan de vrachtwagen zonder een achter voet opzij weg te zetten. Dus echt elke stap controleren en als hij goed is belonen. Toen begon hij het zat te worden dus naar de longeer bak gegaan.
Benen strekken en oefenen voor zeepaardje.
Als beloning aan de longe (met halster) in de losgooi bak gelongeerd. Kon hij even lekker draven. En dat water, die meren daar kijkt hij niet meer naar. Een rondje in stap, dan kan hij zien dat het geen bodemloze putten zijn, die grote waterplassen, en dan gaat hij zelf in draf. Iets meer tempo gevraagd en lekker laten lopen. Wat ziet hij er dan fantastisch uit. Ook de galop ging super, niet op de plassen afremmen, gewoon door gaan met grote krachtige galop sprongen. Na afloop staat hij te dampen, niet van het zweet trouwens, maar zijn natte regenvacht is aan het verdampen door zijn lichaamswarmte.
Nu is hij dus van de modder zwart van onder, vier zwarte benen en buik. Hier doe ik niets aan, laten opdrogen en dan valt het er vanzelf vanaf. Op de poetsplaats heeft hij zijn avond eten gehad en daarna mocht hij weer de wei in. Hier gaat hij dus echt heel graag in, door de zware blub bij het hek. Ik kan voor het hek zijn halster af doen en hij loopt zonder gesputter zo door de modder de wei in. Dat geeft ook een goed gevoel, hij heeft het beslist naar zijn zin.
Het heeft heel veel geregend, dus de rijbak staat enigszins onder water en is modderig. De losgooi bak heeft in het midden een droge cirkel waar je zelf droog kan staan terwijl het paard door de meren waad. De wei, is van een afstand groen, maar van dicht bij enkel diepe glibberige modder. Het dreigde nog steeds met meer regen. Dus wat zal ik doen? Geen idee. Eerst maar eens een nat paard uit de wei trekken. Trekken viel wel mee hij kwam me tot de helft tegemoet wandelen. Poetsen hebben we overgeslagen, was gister nog gedaan en hij was toch nog nat.
Eerst even de rijbak in.
Tja, je moet ergens beginnen, dus met halster en lange lijn en zweepje de bak in. Dat vind hij op zich geen probleem. Wat zijwaards werk gedaan, schouderbinnenwaards waar we heel vaak mee beginnen. Alleen heb ik nu iets meer actie en behoud van ritme gevraagd. Bij meer actie denkt hij dan meteen aan draf, maar dat eerst even niet. Dat vind hij namelijk leuk! Klein tikje op zijn kont betekend aandraven en hij doet niets liever, dus dat bewaar ik als beloning. Maar dan echt schouder voor in draf en niet simpel rechtuit, we gaan stilletjes aan wat strenger worden. Na 10 minuten door de modder stappen en rennen(ik) vond ik het wel best.
Angsten overwinnen.
Nu vind Djarra muren, hekken, schuttingen eng. Daar kan je niet vlak langs en ook niet naast staan. Wat spanning oproept als je langs een weg aan een kant een hek hebt. Djarra voelt zich dan opgesloten en bij een enge vrachtauto levert dat stress op. Dus hebben we daar even aan gewerkt. Fase 1: Eerst midden in de bak zijwaard laten stappen. Stap voor stap achter opzij, voor opzij. Niet te snel, maar gecoördineerde stap voor stap. Fase 2: Op 3 meter parallel aan de bakrand gaan staan. En nu stap voor stap zijwaard naar de hoefslag. De eerste stappen zijn geen probleem en ik heb veel beloond, elke stap. Maar net naast de hoefslag wordt het spannend vind Djarra. Maar toch braaf op wat rustig doorvragen gedaan. Dit op meerdere plaatsen, zonder al te veel water zooi gedaan. Toen van hand veranderd en weer midden in de bak begonnen. Daarna weer op 3 meter van de hoefslag en dan naar de hoefslag toe. Naar rechts opzij gaan is kennelijk nog enger. Dus als hij op de hoefslag was uitgekomen heel veel beloond.
Fase 3: We gaan uit de bak het erf op. Dit is bestraat en er staan trailers, aanhangwagens en een vrachtwagen. Eerst op 1 meter naast een aanhangwagen gaan staan. Deze is maar één meter hoog en daardoor niet zo eng. Stapje opzij gevraagd naar de aanhangwagen toe om er strak langs te komen staan. Djarra doet het braaf zowel naar links als naar rechts. Dan de vrachtwagen, door zijn hoog te is dit heel eng. Eerst weer zij waards er naar toe. Dit lukt, maar we eindigen niet strak er langs. En nog belangrijker bij weg stappen, stapt hij meteen achter opzij om afstand te nemen. Dat is niet goed. Dus stap je voor stapje rechtuit weg stappen, parallel aan de vrachtwagen zonder een achter voet opzij weg te zetten. Dus echt elke stap controleren en als hij goed is belonen. Toen begon hij het zat te worden dus naar de longeer bak gegaan.
Benen strekken en oefenen voor zeepaardje.
Als beloning aan de longe (met halster) in de losgooi bak gelongeerd. Kon hij even lekker draven. En dat water, die meren daar kijkt hij niet meer naar. Een rondje in stap, dan kan hij zien dat het geen bodemloze putten zijn, die grote waterplassen, en dan gaat hij zelf in draf. Iets meer tempo gevraagd en lekker laten lopen. Wat ziet hij er dan fantastisch uit. Ook de galop ging super, niet op de plassen afremmen, gewoon door gaan met grote krachtige galop sprongen. Na afloop staat hij te dampen, niet van het zweet trouwens, maar zijn natte regenvacht is aan het verdampen door zijn lichaamswarmte.
Nu is hij dus van de modder zwart van onder, vier zwarte benen en buik. Hier doe ik niets aan, laten opdrogen en dan valt het er vanzelf vanaf. Op de poetsplaats heeft hij zijn avond eten gehad en daarna mocht hij weer de wei in. Hier gaat hij dus echt heel graag in, door de zware blub bij het hek. Ik kan voor het hek zijn halster af doen en hij loopt zonder gesputter zo door de modder de wei in. Dat geeft ook een goed gevoel, hij heeft het beslist naar zijn zin.
zaterdag 29 september 2007
Bosritje progressief
Herfstbos
Vandaag zijn we buiten gaan rijden. Maar hebben het een beetje anders aangepakt. Tot nu toe heb ik steeds aan rust en ontspanning moeten werken om hem vertrouwen te geven. Nu is hij héél braaf en héél rustig geworden. Durft met mij alleen naar buiten. Durft in de bak nu ook te draven zelfs gister avond over balkjes heen gedraafd.
Beloningsritje.
Dus ik wilde hem een plezier doen en dat is gelukt. Al vrij snel in het bos ben ik gaan galopperen. Je voelde hem denken: nu al? En die modder dan? En die plassen, daar kan ik toch niet door heen in galop? Dus ben ik hem positief krachtig voorwaard gaan rijden, maar even draf mocht bij plassen. Hij springt zelf zodra zijn voor voeten op het drogen staat meteen van achter stuwend in galop, heerlijk. Hij kreeg er steeds meer lol in. Sprong enthousiast na elk op onthoud zelf meteen weer in galop. Dus toch maar even draf ingelast om wat discipline te behouden.
De terugweg.
Na een stukje stappen, dan kan hij echt lanterfanteren, weer aangedraafd. En vol van zin en loop lust zijn we zo naar huis gedraafd.bij de stoplichten een ijzeren hek opendoen terwijl ik er nog opzit? Geen probleem en op de heenweg had ik hem ook al open gekregen. Lekker laatste stuk straat gestapt . Van zo’n pittig ritje gaat hij met zijn wintervacht in aanleg dus echt niet zweten. Alleen wat onder het zadel, meer niet. Thuis mocht hij de wei weer in naar zijn vriendjes. Het heet weide, maar begint een aardige modderboel te worden en maar weinig gras. Dus wordt er flink gespeeld en gerotzooid onderling. Hij komt nu steeds met beten en schaafwonden uit de wei.
Dit alles geïnspireerd door een boek over samengesteld rijden en eventing.
Vandaag zijn we buiten gaan rijden. Maar hebben het een beetje anders aangepakt. Tot nu toe heb ik steeds aan rust en ontspanning moeten werken om hem vertrouwen te geven. Nu is hij héél braaf en héél rustig geworden. Durft met mij alleen naar buiten. Durft in de bak nu ook te draven zelfs gister avond over balkjes heen gedraafd.
Beloningsritje.
Dus ik wilde hem een plezier doen en dat is gelukt. Al vrij snel in het bos ben ik gaan galopperen. Je voelde hem denken: nu al? En die modder dan? En die plassen, daar kan ik toch niet door heen in galop? Dus ben ik hem positief krachtig voorwaard gaan rijden, maar even draf mocht bij plassen. Hij springt zelf zodra zijn voor voeten op het drogen staat meteen van achter stuwend in galop, heerlijk. Hij kreeg er steeds meer lol in. Sprong enthousiast na elk op onthoud zelf meteen weer in galop. Dus toch maar even draf ingelast om wat discipline te behouden.
De terugweg.
Na een stukje stappen, dan kan hij echt lanterfanteren, weer aangedraafd. En vol van zin en loop lust zijn we zo naar huis gedraafd.bij de stoplichten een ijzeren hek opendoen terwijl ik er nog opzit? Geen probleem en op de heenweg had ik hem ook al open gekregen. Lekker laatste stuk straat gestapt . Van zo’n pittig ritje gaat hij met zijn wintervacht in aanleg dus echt niet zweten. Alleen wat onder het zadel, meer niet. Thuis mocht hij de wei weer in naar zijn vriendjes. Het heet weide, maar begint een aardige modderboel te worden en maar weinig gras. Dus wordt er flink gespeeld en gerotzooid onderling. Hij komt nu steeds met beten en schaafwonden uit de wei.
Dit alles geïnspireerd door een boek over samengesteld rijden en eventing.
donderdag 27 september 2007
Gebruiksaanwijzing
Hij blijft af en toe toch moeilijk te doorgronden…
Wijze van houden.
Dit jaar staat hij sinds 2 jaar in een weide zonder schuilstal. Ik haal hem 3x per week een nachtje op stal. Kan hij onbeperkt hooi eten en languit liggen slapen, wat hij dus beide doet.
Maar ja het wordt nu herfst en het regent en dan kan hij niet schuilen wanneer hij dat wil. En dan krijg je soms ook wel een natte koude rug. En ik ben hem ook zachtjes aan wat meer aan het werk aan het zetten.
Niet zo’n zin misschien.
Dus toen ik me vanmiddag in de wei door de modder heen worstelde stond hij me vriendelijk aan te kijken. Hij is nog niet zo snel met naar me toe komen, doet hij nu soms als hij honger heeft en hij weet dat ik hem elke avond eten kom brengen. Maar goed nu gaf ik hem een aai en wat denk je, draait hij zich om! Loopt niet weg of zo, maar toch even zo’n duidelijk signaal. Ik heb niet zo’n zin. Geen idee of het aan het herfstweer of aan de toegenomen training ligt. Goed rustig mee genomen. Als ik hem maar tijd geef draait hij altijd wel bij. Dus uitgebreid gepoetst, rij rolt bijna dagelijks en nu dus in de modder… Ook nog even een beetje gemasseerd. Hals en rug, maar die was nu lekker ontspannen en los. Bij nat koud weer trekt hij hem strak en trekt hol weg bij aanraking, maar na aandacht en masseren is dat nu toe nog steeds op te lossen.
Ik ben met hem in de los gooi bak met de longe gaan werken. Modder en plassen kijkt hij na 5 minuten al niet meer naar, trekt wel zijn benen mooi op in de plassen. Na wat rustig draf werk en kleine gallopjes om hem een beetje vrolijk te krijgen hem bijgezet. Ouderwetse bijzetten met rubber ringen. Als hij dan netjes loopt met zijn neus op de loodlijn hangen ze los. Altijd even rustig beginnen, toen ik hem pas had dacht hij bij een singel om zijn lijf al dat hij niet kon lopen en met bijzetten stond hij helemaal stil of ging (teugel) kreupel lopen, terwijl ik ze dan helemaal los had hangen.
Aan het werk.
Maar nu kan hij aan het werk. Meer tempo, iets voor opvangen om hem uit te nodigen over zijn rug lopen. Ik wil hem achter eronder en voor laag, maar met balans midden of achter; van daar het voor opvangen. Hij pakte het niet helemaal door, dus op de grote cirkel af en toe een kleine cirkel gevraagd en met power eruit weer op de grote cirkel, werkt altijd. En hij is toch lekker gaan sjouwen, dan is hij weer helemaal top.
De beloning.
Als beloning alles eraf gehaald en hem vrij rond laten lopen. Af en toe duikvluchten naar hem uitgevoerd alsof ik hem ging opeten en zo. Vind hij wel leuk zo spelen. Kop en staart de lucht in. Komt meer omhoog in de draf dan vooruit, hij oefent de passage vast. Als afsluiting zijn avond maal en daarna een zeer tevreden paard terug de wei in gezet. Hij trekt echt naar de wei, dus hij heeft het er echt naar zijn zin.
Wijze van houden.
Dit jaar staat hij sinds 2 jaar in een weide zonder schuilstal. Ik haal hem 3x per week een nachtje op stal. Kan hij onbeperkt hooi eten en languit liggen slapen, wat hij dus beide doet.
Maar ja het wordt nu herfst en het regent en dan kan hij niet schuilen wanneer hij dat wil. En dan krijg je soms ook wel een natte koude rug. En ik ben hem ook zachtjes aan wat meer aan het werk aan het zetten.
Niet zo’n zin misschien.
Dus toen ik me vanmiddag in de wei door de modder heen worstelde stond hij me vriendelijk aan te kijken. Hij is nog niet zo snel met naar me toe komen, doet hij nu soms als hij honger heeft en hij weet dat ik hem elke avond eten kom brengen. Maar goed nu gaf ik hem een aai en wat denk je, draait hij zich om! Loopt niet weg of zo, maar toch even zo’n duidelijk signaal. Ik heb niet zo’n zin. Geen idee of het aan het herfstweer of aan de toegenomen training ligt. Goed rustig mee genomen. Als ik hem maar tijd geef draait hij altijd wel bij. Dus uitgebreid gepoetst, rij rolt bijna dagelijks en nu dus in de modder… Ook nog even een beetje gemasseerd. Hals en rug, maar die was nu lekker ontspannen en los. Bij nat koud weer trekt hij hem strak en trekt hol weg bij aanraking, maar na aandacht en masseren is dat nu toe nog steeds op te lossen.
Ik ben met hem in de los gooi bak met de longe gaan werken. Modder en plassen kijkt hij na 5 minuten al niet meer naar, trekt wel zijn benen mooi op in de plassen. Na wat rustig draf werk en kleine gallopjes om hem een beetje vrolijk te krijgen hem bijgezet. Ouderwetse bijzetten met rubber ringen. Als hij dan netjes loopt met zijn neus op de loodlijn hangen ze los. Altijd even rustig beginnen, toen ik hem pas had dacht hij bij een singel om zijn lijf al dat hij niet kon lopen en met bijzetten stond hij helemaal stil of ging (teugel) kreupel lopen, terwijl ik ze dan helemaal los had hangen.
Aan het werk.
Maar nu kan hij aan het werk. Meer tempo, iets voor opvangen om hem uit te nodigen over zijn rug lopen. Ik wil hem achter eronder en voor laag, maar met balans midden of achter; van daar het voor opvangen. Hij pakte het niet helemaal door, dus op de grote cirkel af en toe een kleine cirkel gevraagd en met power eruit weer op de grote cirkel, werkt altijd. En hij is toch lekker gaan sjouwen, dan is hij weer helemaal top.
De beloning.
Als beloning alles eraf gehaald en hem vrij rond laten lopen. Af en toe duikvluchten naar hem uitgevoerd alsof ik hem ging opeten en zo. Vind hij wel leuk zo spelen. Kop en staart de lucht in. Komt meer omhoog in de draf dan vooruit, hij oefent de passage vast. Als afsluiting zijn avond maal en daarna een zeer tevreden paard terug de wei in gezet. Hij trekt echt naar de wei, dus hij heeft het er echt naar zijn zin.
zondag 23 september 2007
Voor we samen vertrokken
Ons vertrekpunt: 29-04-2006
Als ons vertrekpunt zie ik de aankoopdag van Djarra: 29-04-2006. Ik kende hem daarvoor al en werkt al een paar maanden met hem. Maar we zijn pas echt samen vertrokken op onze gezamenlijke reis door het leven toen ik volledig voor hem koos en hem kocht.
De eerste keer dat ik hem zag was precies een jaar daarvoor, 2005, toen ik met kennissen mee ging die een paard zochten. Shakaan Al Jarra leek hun wel wat. Toen 6 jarige arabier die al in de endurance gelopen had, drie maal een klasse I, dus je zou met hem in klasse II mogen starten. Dat was ook het doel waarvoor ze een paard zochten.
Het eerste wat mij toen opviel was dat hij bij het poetsen en opzadelen tussen twee touwen vast stond en opzadelen zeker geen pretje vond. De gene die hem verkocht reed niet meer op hem omdat ze in verwachting was en niet het risico van eraf vallen wou lopen.
Het tweede wat me toen opviel was toen mijn kennis geholpen werd bij het opstappen dat de eigenaresse ook nog zeker 10 meter, Djarra vasthoudend, mee liep. Het zelfde gebeurde toen ik erop stapte, weer zeker 10 meter mee lopen voor het paard los gelaten werd.
Ik heb toen wat op de natte renbaan om het terrein gereden met Djarra en was meteen verkocht. Hij moest nog veel leren, maar was bereidwillig. Ik kreeg het gevoel dat het een endurance topper zou kunnen worden die ooit 160 km zou uitlopen. Uiteraard een positief koopadvies gegeven.
Hoe het fout ging.
Deze kennis kan niet zo goed rijden en het klikte ook niet tussen hun beide. Nadat Djarra niet alleen hem, maar ook zijn bijrijdster eraf gebokt had is hij met hem gestopt te rijden. Djarra stond in de wei, maar er werd niets mee gedaan. Dat najaar ben ik erbij geweest om een inschatting te maken wat er precies aan de hand was. Ik heb toen twee dagen achter elkaar gewerkt met hem ook gereden in de bak. Conclusie, hij heeft problemen en gaat vanuit angst en stressen bokken. Maar hij is niet bezig met de ruiter eraf te bokken, hij is niet gemeen. Helaas is er verder toen niets meer met hem gedaan.
Begin 2006 ik ga met hem aan de slag.
Aangezien hij waarschijnlijk verkocht zou worden leek het me voor iedereen prettiger als er weer wat met Djarra gedaan zou worden. Een paard dat niet meer bereden kan worden verkoopt slecht. Helaas bleek hij in de winter in zijn gedrag nog meer verslechterd. Hij raakte in de stres als er al een singel of zadel in beeld kwam. Eenmaal opgezadeld raakte hij al in de stress als je de teugels oppakte alsof je op ging stappen. Opstappen lukte ook aanvankelijk niet meer. Ik heb 2 maanden met hem gewerkt voor ik er op kon. En dan stapten we terwijl iemand hem aan een lijntje vast hield twee rondjes en dan was het genoeg.
Wat was het probleem?
Hij raakte snel in de stress en ging dan als een bronco staan bokken op de plaats, vier benen tegelijk. Hij was dan redelijk van de wereld en volledig in zich zelf gekeerd. Ik ben gaan werken aan vertrouwen en rust. Steeds weer zorgen niet over de stress grens heen te gaan. En mocht het mis gaan dan bleef ik zijn naam roepen met een hand omhoog om te stoppen. En als hij bleef staan wreef ik hem geruststellend over zijn voorhoofd. Alles moest langzaam. De tijd nemen om dingen te laten bezinken. Als we iets spannends gedaan hadden merkte ik dat hij 3 tot 4 dagen nodig had om dit te verwerken.
Het besluit genomen!
In maart moest er een beluit genomen worden. Met dit alles gaande heb ik het besluit genomen met hem in zee te gaan. Voor mij was Djarra in de kern een cool paard dat slechts vreselijk van het pad af was. En ik voelde dat ik hem kon helpen. Al had ik geen idee hoe veel meer tijd alles nodig zou hebben om een solide basis van vetrouwen en eigenwaarde bij hem aan te leggen. Ik heb hem door een natuurgeneeskundige laten keuren voor de aankoop. Iemand waar ik veel waarde aan hecht. Op basis van haar bevindingen zou ze eigenlijk een negatief aankoop advies willen geven. Het feit dat er al verbeteringen geboekt waren en ik er volledig in geloofde heeft haar toch een positief advies doen geven.
29-04-2006: Djarra is nu echt helemaal van mij!
Als ons vertrekpunt zie ik de aankoopdag van Djarra: 29-04-2006. Ik kende hem daarvoor al en werkt al een paar maanden met hem. Maar we zijn pas echt samen vertrokken op onze gezamenlijke reis door het leven toen ik volledig voor hem koos en hem kocht.
De eerste keer dat ik hem zag was precies een jaar daarvoor, 2005, toen ik met kennissen mee ging die een paard zochten. Shakaan Al Jarra leek hun wel wat. Toen 6 jarige arabier die al in de endurance gelopen had, drie maal een klasse I, dus je zou met hem in klasse II mogen starten. Dat was ook het doel waarvoor ze een paard zochten.
Het eerste wat mij toen opviel was dat hij bij het poetsen en opzadelen tussen twee touwen vast stond en opzadelen zeker geen pretje vond. De gene die hem verkocht reed niet meer op hem omdat ze in verwachting was en niet het risico van eraf vallen wou lopen.
Het tweede wat me toen opviel was toen mijn kennis geholpen werd bij het opstappen dat de eigenaresse ook nog zeker 10 meter, Djarra vasthoudend, mee liep. Het zelfde gebeurde toen ik erop stapte, weer zeker 10 meter mee lopen voor het paard los gelaten werd.
Ik heb toen wat op de natte renbaan om het terrein gereden met Djarra en was meteen verkocht. Hij moest nog veel leren, maar was bereidwillig. Ik kreeg het gevoel dat het een endurance topper zou kunnen worden die ooit 160 km zou uitlopen. Uiteraard een positief koopadvies gegeven.
Hoe het fout ging.
Deze kennis kan niet zo goed rijden en het klikte ook niet tussen hun beide. Nadat Djarra niet alleen hem, maar ook zijn bijrijdster eraf gebokt had is hij met hem gestopt te rijden. Djarra stond in de wei, maar er werd niets mee gedaan. Dat najaar ben ik erbij geweest om een inschatting te maken wat er precies aan de hand was. Ik heb toen twee dagen achter elkaar gewerkt met hem ook gereden in de bak. Conclusie, hij heeft problemen en gaat vanuit angst en stressen bokken. Maar hij is niet bezig met de ruiter eraf te bokken, hij is niet gemeen. Helaas is er verder toen niets meer met hem gedaan.
Begin 2006 ik ga met hem aan de slag.
Aangezien hij waarschijnlijk verkocht zou worden leek het me voor iedereen prettiger als er weer wat met Djarra gedaan zou worden. Een paard dat niet meer bereden kan worden verkoopt slecht. Helaas bleek hij in de winter in zijn gedrag nog meer verslechterd. Hij raakte in de stres als er al een singel of zadel in beeld kwam. Eenmaal opgezadeld raakte hij al in de stress als je de teugels oppakte alsof je op ging stappen. Opstappen lukte ook aanvankelijk niet meer. Ik heb 2 maanden met hem gewerkt voor ik er op kon. En dan stapten we terwijl iemand hem aan een lijntje vast hield twee rondjes en dan was het genoeg.
Wat was het probleem?
Hij raakte snel in de stress en ging dan als een bronco staan bokken op de plaats, vier benen tegelijk. Hij was dan redelijk van de wereld en volledig in zich zelf gekeerd. Ik ben gaan werken aan vertrouwen en rust. Steeds weer zorgen niet over de stress grens heen te gaan. En mocht het mis gaan dan bleef ik zijn naam roepen met een hand omhoog om te stoppen. En als hij bleef staan wreef ik hem geruststellend over zijn voorhoofd. Alles moest langzaam. De tijd nemen om dingen te laten bezinken. Als we iets spannends gedaan hadden merkte ik dat hij 3 tot 4 dagen nodig had om dit te verwerken.
Het besluit genomen!
In maart moest er een beluit genomen worden. Met dit alles gaande heb ik het besluit genomen met hem in zee te gaan. Voor mij was Djarra in de kern een cool paard dat slechts vreselijk van het pad af was. En ik voelde dat ik hem kon helpen. Al had ik geen idee hoe veel meer tijd alles nodig zou hebben om een solide basis van vetrouwen en eigenwaarde bij hem aan te leggen. Ik heb hem door een natuurgeneeskundige laten keuren voor de aankoop. Iemand waar ik veel waarde aan hecht. Op basis van haar bevindingen zou ze eigenlijk een negatief aankoop advies willen geven. Het feit dat er al verbeteringen geboekt waren en ik er volledig in geloofde heeft haar toch een positief advies doen geven.
29-04-2006: Djarra is nu echt helemaal van mij!
woensdag 19 september 2007
Djarra stelt zich voor
Djarra is de roepnaam van Sjakaan Al Jarra.
Hij is eenp paard van het ras arabier en nu een schimmel geboren als vos en een ruin.
Nu 8 jaar en al een veelbewogen leven achter de rug.
In april 2006 ben ik zijn nieuwe eigenaar geworden en ondertussen hebben we samen al veel meegemaakt. Wat doen we zoal samen?
- genieten tijdens ons samen zijn.
- hij had fysieke problemen en daarom moeten we veel gymanstieken: van af de grond en als ik rij.
- we zijn dit jaar gestart in de endurance en dat gaat zeer veelbelovend
- nu hij steeds beter berijdbaar wordt zal binnenkort met klassieke dresuur gestart worden
- veel aandacht besteed ik aan het management: stalling, weidegang, voer, hoevenonderhoud alles met zijn gezondheid mentaal-emotioneel-fysiek als doelstelling.
Onze weg samen zal ik dit blog neerschrijven.
Verleden heden en toekomst zullen zich waarschijnlijk wel afwisselen.
Hij is eenp paard van het ras arabier en nu een schimmel geboren als vos en een ruin.
Nu 8 jaar en al een veelbewogen leven achter de rug.
In april 2006 ben ik zijn nieuwe eigenaar geworden en ondertussen hebben we samen al veel meegemaakt. Wat doen we zoal samen?
- genieten tijdens ons samen zijn.
- hij had fysieke problemen en daarom moeten we veel gymanstieken: van af de grond en als ik rij.
- we zijn dit jaar gestart in de endurance en dat gaat zeer veelbelovend
- nu hij steeds beter berijdbaar wordt zal binnenkort met klassieke dresuur gestart worden
- veel aandacht besteed ik aan het management: stalling, weidegang, voer, hoevenonderhoud alles met zijn gezondheid mentaal-emotioneel-fysiek als doelstelling.
Onze weg samen zal ik dit blog neerschrijven.
Verleden heden en toekomst zullen zich waarschijnlijk wel afwisselen.
Abonneren op:
Posts (Atom)