Winterse verrassing

De weersvoorspellingen waren dramatisch. Storm, regen, hagel, sneeuw en onweer. Vrijdag stormde het al en dat zou het weekend nog erger worden. Vrijdags dus toch de stormachtige wind getrotseerd bij wel mooi weer in de verwachting het weekend niet meer buiten te kunnen rijden vanwege de storm.

Maar wat een verrassing ’s morgens vroeg: beetje wit(ja, ja, sneeuw) met een zonnetje en slecht een beetje wind. Het was gewoon prachtig! Dus Djarra opgezadeld en het bos in gegaan. En het was zo heerlijk. Het was heel stil en heel mooi en er waren totaal geen andere mensen in het bos. Geen kuddes mountainbikers, wandelaars of andere ruiters. Bij een stukje hei hebben we maar even stil gestaan, alle struiken waren wit met een blauwe lucht erboven en volkomen windstil. We hebben rustig genietend 2 uur lang rond gereden. En ondanks dat het bos behoorlijk nat en modderig is hebben we lekker kunnen draven en een paar keer heerlijk rustig gegaloppeerd.

Mooi is ook om te merken hoe Djarra al gegroeid is. Vroeger kon hij schrikken van een “vreemde” struik of een zonnevlek of een plek met sneeuw of takken en stammen die op de grond lagen. Nou na de zware storm van de afgelopen 24 uur waren er zat takken en bomen die plat langen. Daarbij ook nog, zelfs in het bos, sneeuw die bleef liggen en flinke zonneschijn tussen de bomen door. En hij draaft nou echt gewoon overal langs zonder op of om te kijken. Dus hij begint echt wel stoer te worden.

Als ik hem thuis breng is hij totaal niet bezweet, alleen een beetje onder de zweetbladen van het zadel. En aangezien ik het laatste stuk ernaast gelopen heb met de singel al wat losser is hij op adem en uitgedampt. Dus na een lekker hapje en een beetje borstelen mag hij de wei in; lekker zonder deken aangezien het ernaar uitziet dat het droog blijft. Bij de wei worstelt hij de eerste 3 meter door de modder bij het hek en stopt meteen bij de eerste grassprietjes om te gaan grazen, uitgehongerd van het harde werk. ;-)

Lichaam en geest

Lichaam en geest hebben een wissel werking. Wordt de geest overbelast dan komen er fysieke problemen. Vaak worden er dan voor de fysieke problemen oplossingen gezocht, die dan niet of niet blijvend helpen.

Bij Djarra is dit echt zo helder waar te nemen. Als zijn “oude trauma” de kop op steekt is dit iets dat puur tussen zijn oren zit. Maar hij schiet zo in de stress dat hij zijn hele lijf vast zet als hij bereden wordt. Zo vast dat hij niet kan draven bijvoorbeeld. In de bak: daar is hij het nog steeds niet helemaal kwijt die spanning. Zo ook zaterdag. Ik had dus een week niet gereden of wat dan ook met hem gedaan en dan komt het sterker naar voren. Hoe moet je je dat dan voorstellen zal je je afvragen. Nou stappen is geen punt. Voor ik erop ging even aan de hand gewerkt en gedraafd. Prima draf, normaal los en ruim.
Als ik er dan op zit en voel dat hij problemen heeft doen we al alles verbaal. Ik heb mijn benen normaal aanliggen, zit zo lekker mogelijk en heb de teugels op maat. Maar ik geef minimale fysieke hulpen, want daarvoor moet ik spieren aanspannen en dat werk dan niet. Dus ik vraag “draf” en ondersteun dit slechts met beenhulpen. Dan zet hij aan, maar loopt vast. Dus na amper twee passen vallen we stil. Ik wissel dit af met achterwaards en inbuigen. Ik werk zijn lijf los om van hieruit zijn geest te kunnen laten ontspannen.

Zaterdag had ik ook 3 balkjes op de grond om over heen te draven. Dat vindt hij leuk en dit leidt hem af. Zijn aandacht gaat naar buiten in plaats van naar binnen in zijn eigen gevangenis. Uiteindelijk heeft hij heel lekker over de balkjes gedraafd met lange passen en liet hij zijn lijf los. Maar meer als één keer de bak rond kwam ik niet.

Zondag naar buiten gegaan. Daar loopt hij altijd beter. Meer prikkels van buiten die zijn aandacht vragen en dan “vergeet hij zijn eigen spanning”. En door veel modder, zand en wat heuveltjes wordt zijn lijf vanzelf los gewerkt en meestal krijg ik hem dan zo weer helemaal in het hier en nu zonder angsten of spanningen. Vandaag was dat allemaal niet voldoende ik kwam er niet door heen. Dus op een mooi pad aangegaloppeerd. Hij begon dus met vier stijve benen, wat eng is, want als hij struikelt wat snel gebeurt als je benen niet optilt dan lost hij dat niet soepel op wat weer tot meer angst en spanning kan leiden. Dus heel langzaam en ik heb hem volledig ondersteund. Maar na 20 meter gaat EINDELIJK de knop in zijn kop om! En ja, dan heb je acuut een compleet ander paard onder je. Namelijk een paard in top conditie dat super goed in zijn “fysieke” vel zit en er mega veel zin in heeft. Je hebt dan namelijk de Djarra die hij nu is! Hij is sterk, de kracht vanuit zijn achterhand komt moeiteloos over zijn rug naar voren. En daarbij werken op eens alle gewrichten, zoals ze moeten: zijn hals laat los, zij kaken zijn niet meer stijf en je kan hem normaal terugnemen/verzamelen als hij te voorwaarts wordt.

Hierdoor is zo duidelijk dat puur door wat er door zijn kop heen gaat aan oude angsten en spanningen hij gewoon nauwelijks kan lopen. De symptomen zijn fysiek, hier uit zich zijn probleem, maar er is echt helemaal niets mis met hem op dat vlak. In mijn andere bericht je van vandaag heb ik de hulp die ik bedacht heb om dit op te lossen beschreven.

De laatste loodjes

Vorige week was mijn eerste werkweek en meteen in een nieuw project bij een klant. Dat was toch nog wel heel vermoeiend en als gevolg daarvan heeft Djarra de hele week niets hoeven doen. Heb hem enkel 's avonds uit de wei gevist en gevoerd.

Dit weekend weer gaan rijden, zaterdag in de bak en vandaag lekker buiten. Helaas valt Djarra na een periode niet rijden steeds weer terug, zijn "oude trauma" komt weer boven en hij durft niets meer en zet zijn hele lijf vast. Hij kan dan letterlijk niet meer draven. Het is een nog steeds terug kerend probleem; hij kan dat kennelijk niet zelf voldoende verwerken en oplossen.

Dus heb ik besloten om te kijken of ik hem kan helpen. Ik heb tenslotte niet voor niets een opleiding Natuurgeneeskunde voor dieren gedaan. Ik ben even op weg geholpen door een vriendin die zijn probleem beschreef als "bang om controle te verliezen" met als oorzaak zwaar trauma in het verleden.

Ik heb vervolgens de volgende Bach-remedie samen gesteld voor Djarra:
- Mimulus
- Wild Rose
- Star of Bethlehem
- Walnut
Dit zal even tijd nodig hebben en als ik niet de juiste Bachbloesems samen gebracht heb voor hem zal er weinig veranderen, dus we wachten het af.

Wel verwacht ik nu weer voldoende hersteld te zijn om weer frequent en gestructureerd te rijden.

Rustig aan

Ik heb met moeite rustig aan gedaan met mezelf en dus ook met Djarra. De hele week prachtig stil herfstweer dat uitnodigt om uren door de bossen te gaan rijden. Zeker als je toch thuis zit. Maar ik heb me beheerst. Djarra om de dag wat beweging gegeven. Los in de bak. Los springen. Werken aan de longe en aan de hand. Vandaag nog maar even in de bak gereden wat best wel aardig ging.

Maandag begin ik voor mijn werk met een opdracht in Nieuwegein, 4 dagen per week, meerdere maanden tot een jaar. Ik heb de woensdag als vrije dag genomen wat geen probleem was. Het wordt even kijken hoe het gaat lopen. ’s Morgens zet Gijs de pensionhouder alle paarden buiten als je zelf niet kan. Ik moet zelf zijn stal verzorgen en hem uit het weiland vissen. Wat zal betekenen dat hij als laatste in het donker in de wei staat, dat gaat wel goed, en we met de zaklantaarn en een grote gele jas langs de weg moeten in het donker. Dan rijden en voeren en zijn ontbijt klaarzetten. Mocht het niet lukken om hem ’s avonds ook nog te rijden of iets anders te doen dan zal hij nu nooit langer dan 2 dagen stil staan. En dan loopt hij dus nog steeds de hele dag in de wei.