Weer op clinic geweest – deel I (mei 2011)

Er was met Wendy Murdoch een clinic voor instructeurs georganiseerd waar ik samen met Djarra heen ben geweest.

Dus weer heerlijk op pad geweest met mijn vriendje. Ik ging voor het eerst met mijn nieuwe auto en eigen trailer en moet nog duidelijk wennen aan de grotere draaicirkel van deze auto. Maar Djarra vond een nieuw ruikende trailer geen punt en liep er zo op, wel even trillen van de spanning toen hij erin stond. Maar bij aankomst stond hij rustig hooi te eten, dat reizen met een trailer is geen punt bij hem.

Op de locatie aangekomen moest hij eerst even op stal. En pas na de afgesproken privé les zou ik tijd hebben om een paddockje te maken op het zand waar hij overdag in mocht staan. Jammer genoeg mocht daar niet gevoerd worden, dus de rest van de dagen heb ik hem tussen de middag even naar binnen gehaald om wat geweekte grasbrok en kuil te eten als ook wij lunchten. Dan kon hij voor en na mijn groepsles nog even buiten staan. Ik had de paddock aan de bosrand gemaakt, zodat hij schaduw had en niet in de doorloop stond. Wat later bleek stond hij daarmee naast een wei met merrie en veulen, die in zijn hoek vertoefden, en dan hield hij hun gezelschap. De eerste ochtend was ik wat laat en waren de rest al naar buiten: En dan is hij kwaad en ongeduldig. Daarna hadden we een aardig ritme afgestemd op de andere paarden en vanaf dag twee was Djarra weer een tevreden paard die niet meer opgetrokken buik uit zijn stal kwam. Hij gaat ook rustig ’s nachts op stal liggen slapen.

Maar goed ik had dus vóór de clinic een extra privé les gepland om er lekker in te komen. Met mijn hernia gaat het wel steeds beter, maar hierdoor rij ik niet veel en heel voorzichtig. Daarbij komt Djarra nooit in een binnenbak dus is het ook voor hem even wennen en dat kon mooi op deze manier. De les was een groot succes en liet zien dat we sinds de vorige clinic enorm vooruit waren gegaan. Waar Djarra vorige keer nog door Wendy aan de hand was meegenomen naar draven om zo te leren dat je ontspannen kan draven in een bak. Nu konden we gewoon lekker ronddraven en ging hij alleen een keer, voor een natte plek van de beregening, op de handrem; dat had zomaar drijfzand kunnen zijn tenslotte. Hierdoor kon ik ook echt gaan rijden en hem begeleiden naar een mooi ontspannen houding waarbij hij lekker over zijn rug ging lopen.

De eerste echte clinic dag was echter drama: Djarra kon weer niet draven …. Ik had last van mijn hernia en door de pijn ging ik verkrampen en dan draaft Djarra dus niet meer. De dagen hierna heb ik met een extra paracetamol heerlijk ontspannen kunnen rijden. Zeker als ik ook nog extra let op het open van mijn heupen en het ontspannen = langer maken van mijn onderrug merk ik dat meteen in de manier van lopen van Djarra. Daarnaast heeft Wendy mijn beugelriemen korter gemaakt, wat vreselijk voelt: maar een stabieler, dus rustiger been oplevert en meer balans voor mij. Ook moest ik mijn hakken optrekken: het voelde alsof ik op mijn tenen stond, maar in de spiegel zag ik dat mijn voetzool nu horizontaal was ….. meer hoeken in je gewrichten = meer beweging = zachter rijden.

Na afloop van de laatste dag moet alles dan opgeruimd. Met Djarra aan een lang touw kan ik dan de paddock afbreken en hij scharrelt achter me aan als ik het touw oprol. Na hem nog even op stal gezet te hebben alles mijn auto in geschoven voor ik ook hem in de trailer zet en we weer terug naar huis kunnen. Thuis gaat hij (met mij) in gestrekte draf het bospad af naar de wei. Even vriendjes begroeten en eindelijk weer grazen! Nu staat er door de droogte niet veel meer dus er is een baal kuil neer gezet wat helemaal super is.

Trailer terug parkeren ging nog niet in een keer en als er dan heren zich aanbieden om te helpen vindt ik dat best. Het was ondertussen 20.00 uur en ik had nog niet gegeten en was best wel moe. Thuis toch maar eerst de 10 klapstoelen uitgeladen voor ik eindelijk een pizza de oven in schoof om 21.30, maar die smaakt dan ook wel heel erg lekker.