Jaren in uren ...

Djarra's vakantie zit erop en ik heb hem de afgelopen week rustig aan het werk gezet. Kijken waar hij staat om te gaan trainen voor onze dressuur clinic half september. Conclusie was dat hij fysiek er prima bij staat, maar zijn koppie is een ander verhaal. Hij lijkt zwaar onder de indruk van de wedstrijd te zijn en is zijn zelf vertrouwen een beetje kwijt. Om hem te helpen zijn we buiten gaan rijden vandaag.

Dit was zo'n mooie bijzondere rit - een reflectie van onze weg de afgelopen jaren!

Ik wandelde met Djarra in de regen van stal op weg naar het bos: Djarra stapt met kleine behoedzame stappen naast me: snelheid van een slak. Verder is hij gespannen en vindt veel dingen eng. Uit ervaring weet ik dat ik hem de ruimte en de tijd moet geven en slenter dus gezellig samen met hem in de regen naar het bos. Onderweg voel ik hem ontspannen waarmee zijn passen ruimer worden, dus het gaat de goede  kant op. In het bos stap ik op en als we draven begint hij aarzelend en nog steeds wel schrikkerig dus is het prima dat het tempo laag is.

Het wordt best wel spannend als hij zich zelfverzekerder gaat voelen en best wel krachtig wordt, maar toch nog ook steeds snel weer schrikt. Hij kan dan ook heel onhandig zijn en van de schrik dan weer struikelen over zijn eigen hoeven ....

Volgende fase is dat ik hem voldoende relaxed vindt om kleine stukjes galop in te lassen. Dit vindt hij leuk dus na een paar keer galop denkt hij dat hij de hele wereld weer aan kan. Aangezien dat nog binnen 5 meter kan veranderen hou ik het bij hand galopjes. Ondertussen moet ik hem in de draf dus flink bij me houden wat hij prima accepteert.
Op de terugweg heb ik weer een zelfverzekerde Djarra onder me die prima in conditie is en zo heerlijk sterk  aanvoelt! Hij heeft lekker lopen proesten ook een teken van ontspanning.

Nu ben ik dus zo trots op hem en mezelf ook wel. Pas sinds kort (na jaren) is hij zo zelfverzekerd en stabiel en sterk dus om hem tijdens één buiten rit weer daar te kunnen brengen is zo fijn.