Na jaren lang voor Djarra gezorgt te hebben zorgt hij nu voor mij. Na weken van niet in het bos gereden te hebben, omdat ik door mijn rug gegaan was, wou ik zo graag het prachtige herfst bos weer in.
Zondags stapritje:
Dus een week na de verhuizing terug naar Soest zondags met hem naar het bos gewandeld. Grootste probleem was er in het bos zonder opstapje op te klimmen. Djarra vertrok geen spier toen ik hangend aan het zadel mezelf op trok. Hier scoorde hij al punten mee.
Vervolgens in stap verder. Zondag kon ik nog niet draven en een verstapping aan de kant van Djarra zou ik ook niet zo soepeltjes kunnen opvangen.
Zondag ochtend in het bos bij Baarn is het dus loei druk, voor namelijk met mountain bikers. Hun spoor kruist wel 6x het ruiterpad. Het is uitdagend terrein vanwegen de vele heuvels. Djarra stapt rustig voort en schrikt gaan moment van opduikende mountainbikers. Ook hier scoort hij weer punten. Als hij merkt dat we op de terug weg zijn wordt hij wel wat sterker, maar blijft rustig stappen. Vooraf was ik voor de terug weg een beetje bang, als hij lekker los gestapt is en met groten passen naar huis zou willen vertrekken. Djarra groeit en zou best wel meer willen, maar ook het laatste stuk door zwaar zand met heuveltjes blijft hij braaf stappen. Nog meer punten scoort hij hiermee.
Bij het drukke kruispunt in de bewoonde wereld stap ik af om te voet over te steken en naar stal te wandelen. Hier heb ik even mijn handen vol. Standaard teken we in een drafje over, maar dat kan wel even door getrokken worden vindt hij. Na het bereiken van de Jachthuislaan is hij weer ok en kunnen we vlot maar ontspannen naar huis wandelen.
Wat ben ik super trots!
Zaterdags drafritje:
Deze week door de juiste therapie enorm verbeterd en van de pijnstiller af. Dus dan wil ik eigenlijk ook wel een drafritje maken in het bos. Het weer is perfert dus we wandelen weer naar het bos.
Dan ben ik zo blij dat Djarra altijd als een diesel moet opwarmen. Dus met een heel rustig drafje waarin hij opnieuw het van 5 jaar geleden bos verkend gaan we van start. Licht zeurende pijn rond mijn heupen - dus even puur Centered Riding technieken toe gepast om niet te verkrampen. Doorademen, blijven bewegen in alle gewrichten en ondertussen Djarra de ruimte blijven geven.
Dan even stappen om bij te komen. Daarna hebben Djarra en ik zo vreselijk kunnen genieten van door het oude vertrouwde bos draven. De verleiding weerstaan om een extra lusje erbij te pakken. Heel verstandig want als de diesel opgewarmt is en we richting huis gaan heb ik wel heel veel paard onder me. Ook nu weer Centered Riding technieten toegepast en niet op spierkracht aan de teugels gaan hangen. Gecentered trekt Djarra eigenlijk aan zichzelf en ik kan hem in een rustig tempo aan het werk zetten.
Wat is Djarra toch vreselijk gegroeid en wijs geworden. Na zoveel weken zo braaf mij meenemen door het bos. Goud waard zo'n paard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten