Vandaag een klein buitenritje gemaakt samen met twee anderen. Voornamelijk om te zien hoe het met mijn hersenschudding zou gaan als ik ging rijden. Een ritje van minder dan 1 ½ uur kan ik aan, langer moet ik nog niet doen. We hebben niet gegaloppeerd, maar voornamelijk rustig gedraafd.
Wat ik echter heel erg jammer vindt is om te constateren dat Djarra wel degelijk van de boksessie vorige week geschrokken is. Hij was op zich heel braaf, zo op het oog zag je niet veel aan hem. Maar hij bleef de gehele rit gespannen in zijn koppie en dus ook zijn lijf. Op een eenzijdige kuithulp wou hij wel even loslaten en over zijn rug lopen, maar twee passen later moest hij weer zijn hals rechtuit hebben. Hij heeft ook lopen hoesten, ook een signaal van spanning bij hem. Hij liep wat bangachtig rond, terwijl we dat echt helemaal kwijt waren. Een keer stopte hij voor iets en voelde ik zijn rug opspannen en ben dus maar even gaan stappen. Ook viel hij een keer van zijn voorbenen af, tijdens een vage schrik aktie, dat gebeurt dus alleen als hij in zijn lijf vasthoudt. Ook kwam hij tweemaal tegen mijn teugel hulpen in door zijn kop in de lucht te steken en dus zijn rug weg te drukken. Om erger te voorkomen ben ik de confrontatie niet aan gegaan en heb afgevloeid en genegeerd, maar het voelde niet goed.
Het is me niet geluk hem te laten ontspannen en ik was blij dat ik met twee anderen was, aangezien ik zelf ook nog niet 100% ben. Maar ik vindt dit zo sneu voor hem. We zijn gewoon een paar maanden terug al weet ik dat het mogelijk best wel snel weer over zal zijn. Dat hij met een paar keertjes weer blij en vrij en los en krachtig zal rond lopen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Dag Linda,
Doe maar een beetje rustig aan met die hersenschudding. Alles heeft zo zijn tijd nodig, met name lichamelijke ongemakken. Voor het meeste geldt toch, tijd heelt ... Benieuwd hoe je eruit ziet met jouw neus ;-)
Ik volg jouw blog regelmatig, vind het erg leuk.
Groeten,
René
Een reactie posten